BANA AŞKINI VER

Bölüm 14 - İlk Adım

Sedef

Hayat çok garip, hiç beklemediğin anlarda beklemediğin şeylerle karşılaşabiliyorsun. Bazen diyorum ki tamam her şey burada bitti, artık rüyadan uyanıp o korkunç eve, bodruma geri döneceksin. Tüm o kabuslar, yalnızlık ve de korku yine seninle olacak ama sonra öyle bir şey oluyor ki hepsinin gerçek olduğunu anlıyorum.

Tıpkı şimdi burada bir haftadır Mardin'de olmamıza rağmen Ferzan'ın sırf bana yapılanlar için bir kez bile ailesiyle görüşmemesi gibi bu benim için oldukça imkânsız bir durum.

Düşünsenize bir adam sırf size kötü davranıldığı için kendi öz ailesini yok sayıyor, hem de bunu yapmak için hiçbir mecburiyeti olmamasına rağmen. Günlerdir dil döküyorum ona, onlar senin ailen olmaz böyle diyorum fakat kararı kesin ve bundan dönmeye de niyeti yok gibi duruyor. İşin kötü tarafı Asmin abla da ona katılıyor.

Buraya geldiğimizden beri arada sadece bir duvar olmasına rağmen Ferzan hiçbirini görmek istemezken, biz de sadece Ciwan babam ve Ruken annemle görüşebildik. Ferzan onlara da kızgın, bana yaptıklarına göz yumduklarını düşünüyor, eğer babası tavrını net koysaymış ya da biraz korkutsaymış hiçbir şey yapamazlarmış bana.

Bence öyle bir durum yok, Ciwan baba ilk günden beri bana babalık yaptı, kendi babamdan göremediğim kadar hem de o sebeple her ne kadar Ferzan'ı çiğnemek istemesem de bana geldiği zaman geri çevirmek istemedim onları.

Her şeyin yanında kendimize ait bir evimizin olması ise çok garip geliyor bana. Garip ama güzel. İlk defa benim, bizim diyebileceğim, içinde özgür olabileceğim bir evim oldu.

Ferzan her ne kadar içi döşeli de olsa ilk günden beri bana istediğim her değişikliği yapabileceğimi söylüyor, asla böyle bir şeyi yapmam ama söylemesi bile o kadar değerli ki içimden binlerce kez dua ediyorum iyi ki karşıma çıkmış diye, yoksa halim ne olurdu kim bilir...

Onun böyle söylemesine rağmen hiçbir değişiklik yapmamamı ise Asmin abla garip buluyor. Diyemiyorum ki biz aslında gerçekten evli değiliz, Ferzan her şeyi beni korumak için yaptı, benden boşanıp birini sevip gerçekten evlendiğinde karısına saygısızlık etmemek için hiçbir şeyi sahiplenemiyorum, benim yuvam olarak gördüğüm bu ev aslında başkasının hakkı ben sadece misafirim diyemiyorum.

İşin aslı bu durum artık beni üzüyor, ona o kadar çok alıştım ki onsuz ne yapacağım bilmiyorum. Sanırım o benimle aynı şeyleri hissetmiyor olacak ki gidebilmem için dediklerini yapıyor, dün açık öğretime kaydımı yaptırdı. Bir an önce okulumu bitirip diplomamı alabilmem için özel öğretmen bile tutacakmış. Bundan aylar önce olsa bu duruma çok sevinirdim ama şimdi sonunda ondan, onlardan ayrılmak olduğunu bildiğim için eskisi kadar mutlu olamıyorum.

Yine de çalışacağım, onun da istediği gibi elimden gelenin en iyisini yapıp onun yüzünü kara çıkarmayacağım. O benim için bu kadar uğraşıyorken olmaz, hem ona daha fazla yük de olamam. Onun geleceği ile oynayamam!

"Yine nereye daldın öyle?"

"Ferzan'ı düşünüyorum abla, hala görüşmedi onlarla. Ne yapacağımı hiç bilmiyorum, benim yüzümden ailesiyle arasının açık olması beni çok rahatsız ediyor."

"Hiçbir şey yapmayacaksın Sedef, tamam kötü olmasını istememeni anlıyorum ama siz daha yeni evliyken bunları yapanlar ileride neler yapar kim bilir! Sen sadece kocana uy, o ne derse onu yap bu konuda çünkü yaptıkları hem sana hem de ona saygısızlık. Eğer Ferzan şimdi onlara dur deyip tavrını ortaya koymazsa ileride daha kötü şeyler de yapabilirler, Ferzan o yüzden şimdi bu kadar katı. Onları elbet affeder, ailesi sonuçta. Sen şimdi kendi kafana göre bir şey yaparsan onu da çiğnemiş olursun o yüzden dediğim gibi bu konuyu bırak Ferzan halletsin tamam mı güzelim." Dedi.