ჩემი აივნიდან

Chapter 10

დილით რომ გავიღვიძე თორნიკეს ეძინა.
ესეც ერთ-ერთი განსხვავებაა, ირაკლისა და თორნიკეს შორის.
გავამზადე ყავა, აივანზე გავედი და დედაჩემს მივწერე რომ ნაზი ბებიასთამ წავიდოდი დღეს 6 საათზე.
აღარ მინდოდა აქ გაჩერება. ირაკლის აივანს ვუყურებდი და გული მტკიოდა მენატრებოდა, და აი ისიც აივანზე ირაკლი გამოვიდა. მიყურებდა მაგრამ მე ზურგი ვაქციე და სახლში შევდიოდი ისე თორნიკემ აივნის კარი გააღო და აივანზე გამოვიდა, სიაგრეტს წაუკიდა და სკამზე ჩამოჯდა. უცებ ირაკლისკენ გამეხედა და ვნახე ირაკლი როგორ გაბრუნდა და აივნის კარი როგორ დაკეტა.
-რახდება მაშო?
მეკითხება თოკო.
-არაფერი თოკრნიკე. მოკლედ ვუთხარი, რადროსაც ტელეფონზე დაურეკეს თორნიკეს.
-აუ მაშ, მაპატიე რა უნდა გავიქცე, შეყვარებული მელოდება.
მითხრა და ეგრევე სახლში შევიდა, გაოცებული ვიდექი აივანზე და ჩემ თავს ვუბრაზდებოდი თორნიკეს ნდობის გამო.
შემდეგ აივანზე გამოვიდა ისევ, ტუჩებზე მაკოცა და მიდიოდა ისე მომაძახა.
-აუცილებლად შეგეხმიანები.
-ამას შიგ ხომ არაქვს?
დავიღრიალე ბოლო ხმაზე.
აივნიდან გადავიხედე ვნახე თორნიკე როგორ ჩაჯდა მანქანაში და მთელი სისწრაფით გაქროლდა.

სახლში შევედი და ნუცა ეკე და ბექას დავურეკე, ვუთხარი რომ დღეს მივდიდიოდი და ამოსულიყვნენ ჩემთან.
1 საათში ყველა ჩემთან იყო სახლში და მომტიროდნენ მე კი ჩემოდანს ვალაგებდი.
-მაშო აწი 1 კვირა დარჩი მაინც მერე ფინალურამდე დასვენება გვაქვს.
მითხრა ეკემ.
-არაა რაა, უნდა წავიდე მალე ჩამოვალ არ იდარდოთ. ვუთხარი და ჩემოდანი შევკარი. ჩავიცვი და მისაღებში გავედი სადაც ჩემი საუკეთესო მეგობრები მელოდებოდნენ.
-იცოდეთ არანაირი ირაკლიზე ამბავის მიწოდება, სად ვარ? არიცით! გასაგებია?!
ვკითხე მკაცრი ტონით.
-კარგით ქალბატონო მაშო!
მითხრა ბექამ როგორც თქვენ გნებავთ.
-აი წავედით ტაქსიც მოვიდა!
ვუთხარი და ჩამაცილეს ბავშვებმა ბინიდან. ჩავეხუტე სამივეს და დავემშვიდობე მე კი ტაქსში ჩავჯექი და სადგურამდე თავი მივაყვანინე, ამ სიცხეჩი თან ჩემოდნით მეტროთი ვერ ვიზოზინებდი.

ჩავჯექი მარშუტკაში და წავედი ნაზი ბებოსთან, რაჭაში. გვიანი იყო როდესაც რაჭაში ჩავედი, ტაქსით ბებოს სახლამდეც მივედი და ბებიაჩემს კარზე დავუკაკუნე, გავიგე როგორ აცმაცუნდა და კარები გამიღო, კივილი დიაწყო ბედნიერებისგან.
-მაშიკოო! ჩემო ლმაზოოო! როგორ მომენატრეე! არ მჯერაააა რომ ჩამოხვედი!
ბედნიერებისგან ყვიროდა თან ტირილი დაიწყო, მეც ვერ შევიკავე და ბებიას ჩაბეხუტე თან ორივე ვტიროდით. ამასობაში ჩემებს მივწერე რომ ჩამოვედი და ხვალ დავურეკვადი.

-ბებო რატომ არ მითხარი რომ მოდიოდი?
საჭმელს მაინც დაგავხედრებდი!
მისაყვედურა ნაზიმ.
- კაი რაა ნაზიი, მერე რაა ხვალ დილით მირჩევნია ცხელი ხაჭაპურები და პიტნის ტკბილიჩაი გამიმზადო. ვუთხარი და მონატრებულ ბებიას კიდევ ერთხელ ჩავეხუტე.
-საწოლს დაგიგებ შენს საყვრელ ოთახში სადაც გიყვარს იქ და დაწექი წამოდი გვიანია უკვე.
მითხრა ბებომ და მეც მას დავემორჩილე, სახე დავიბანე, მისი სარაფანი პიჟამო მომცა, ჩავიცვი და საწოლში ჩამაწვინა. ბალიშს როგორც კი დავადე თავი ეგრევე ჩამეძინა.