უცებ გამოჩნდი შენ

XXXIX თავი

*არ გინდა ხვალ სადმე წავიდეთ?*
მომწერა ამიკომ, ცოტა უხერხულად ვიგრძენი თავი. სამეცადინოც მაქვს და თან მშობლები არ გამიშვებენ. არ მინდა მათ რამე დავუმალო, მაგრამ არც ის მინდა იფიქრონ სწავლას ბევრ დროს არ ვუთმობ.
*კარგი*

მე და ნიკო ინგლისურიდან, რომ გამოვდიოდით საღამო იყო.
-ამიკო სადაა?
-არ ვიცი.
ნიკოს ტელეფონზე მესიჯი მოუვიდა. სასწრაფოდ დახედა ტელეფონს და სახე ჩამოეფშვნა.
-ნიკო!-დავუძახო.-ნიკოლოზ! ნიკა! ნიკუშა
-ოო ბოლოს გააფუჭე!-გაბრაზებულმა გამომხედა.
-რა ხდება? ამიკოა?
-ხო.-ღრმად სუნთქავდა.-ბიჭებთან კამათი მოსვლია
-რა?
-უბანში ერთი ბიჭია, მაგრა ატრაკებს ხოლმე...-სიტყვებს ცრიდა კბილებში.-პროსტა თავს იმიტომ ვიკავებდით რომ კალას შეყვარებულის ძმა იყო
-მერეე!
-გუშინ ჩხობამ რბოლაში მოუგო, ფულზე იყო. დღეს კიდევ უბანში დახვედრია მას და ბიჭებს. იმედია ლუკას ხელი არ მოტყდა...
-ხელი?
-თუ მოიტეხავს ვეღარ დაუკრავს გიტარაზე.-ირონიულად გამიღიმა და მხარი გადმხვია.-წამოდი სახლამდე მიგაცილებ. ისინი ღირსები არიან!
სახლამდე დიდი მანძილი არ არის, მაგრამ ნიკოს ერთადერთი ბიჭი მეგობარია რომელთანაც თავს ყველაზე უსაფრთხოთ ვგრძნობ. ვიცი, რომ ჩემზე სხვანაირად არ იფიქრებს...არასოდეს!
-იცი რა!-ასე როცა იწყებს, ესეიგი რამე არანორმალურის თქმას აპირებს.-შეთანხმება დავდოთ. თუ ოცდაათ წლამდე...ფუი არ გამოდის
-რა არ გამოდის?
-არც ერთი ვართ მარტოხელები...მარა იყოს ჯანდაბა.-შავი ჯინსის საყელო გაიწორა და გააგრძელა.-თუ 30 წლამდე არც ერთი ვიქნებით დაოჯახებული ერთამანეთზე დავოჯახდებით. მოსულა?-ცალი წარბი აწია.
-ეგრე როგორ შვები?
-რას?
-ცალი წარბის აწევას.
-1 წარბი ქვევით დაწიე და მეორე აწიე.-მიპასუხა. გაკეთება ვცადე და სახე მომენღინცა...ამის გამო მან ბაბაიკა მიწოდა სიცილით მღელი სხეული აუკანკალდა.
სახლამდე სანამ მივედით, პოლიციის მანქანიდან ჯერ დათო და მერე დანარჩენები გადმოვიდნენ. ბიჭებიდან სახეზე ყველაზე დაზიანებული ამიკო იყო. მე და ნიკო მათკენ გავიქეცით. ამიკოს პირდაპირ გავჩერდი, შემეშინდა ჩახუტებით რამე არ სტკენოდა.
-ჩამეხუტე...-ხმა წასულმა მთხოვა. კისერზე ჩამოვეკიდე და მისი სუნი მთელი ძალით შევიგრძენი. ტუჩთან სისხლი ვიგრძენი და გამოვიწიე. სისხლი გაჭრილი ყბიდან მოდიოდა, რომელიც უკვე ამოკერილი ჰქონდათ.
-შენი მშობლები არ დაგვინახავენ?-ჩამჩურჩულა ყურში.
-1 საათში მოვლიან სახლში.
-კაი.
ამიკოს ოთახში შევედი, ისიც თან შემომყვა. ლოგინი გავუშალე, ბალიში გავუბერე და ძლივს ძლივობით დავაწვინე ლოგინში. გვერდით მივუჯექი.
-ასე არ უნდა ყოფილიყო...-მითხრა ირონიულად.
-დებილო! შემდეგისთვის გადავდოთ
სიცილით სახე დაემანჭა, ულამაზესი ღიმილი ჰქონდა...თვითონაც ულამაზესი იყო, ამიკო ისეთი ბიჭი არ არის რომ ძალიან სიმპატიური უწოდო, რადგან უფრო ლამაზია.
-ახლავე მინდა...
-შეკვეთები რესტორანში
-ბორდელში...
-რა? ეგეთი ადგილები არის ქუთაისში?-წარბები შევკარი.
-7 წლის ხარ...-დამცინა და ენა გადმომიყო.-წაგიყვან თუ გინდა...
-ახლა?-აღფრთოვანდი.
-ნანა დალურჯებული ვარ.
მისკენ მივიწიე, ისიც წამოჯდა და თვალი გამისწორა. ჟრუანტელმა დამიარა მთელ სხეულში, მეგონა ასობით ჭიანჭველა მთელ სხეულზე დამიოდა. გარშემო ძალიან ჩამოცხა, ერთმანეთის ნასუნთქს ვიყოფდით. მან ვერ მოითმიანა და ნაზად მაკოცა, ტუჩზე მისი ტუჩიდან გამოსული სისხლი დამჩა, ისე როგორც ნაცხვრის ზევიდან დარყრილი კაკაო რომ დაგრჩება. ვიგრძენი კიდევ მინდოდა...ამჯერად მე ვაკოცე, ჰაერი არ ეყო და ოდნავ გაიწია.
-ენა?-ვკითხა. აკანკალებულმა თავი დავუკარი. ტუჩებზე ენით მეძგერა. ეს უბრალოდ საოცრება იყო, მისი ენა ჩემს პირში ისე დასრიალებდა როგორც გველი. სასიამოვნოზე მეტი სიამოვნება იყო, არა მე მართლა გავაფრენდი ამ სიამოვნებისგან...მეც ავყევი. სიამოვნებისგან ხელები კეფაზე შემოვაწვყვე და შევეცადე თმებში შემეყო, რომელიც კარგად მოზრდოდა. ცოტა ზედმეტი მომივიდა და ტკვილიდგან ამოიკვნედა, რაზეც ჭკუიდან შევიშალე.
კვლავ ვაგრძელებდით კოცნას, ხანდახან ამოისუნთქებდა და კისერს დაუყვებოდა.
-ამიკო დარწმუნებული ხარ?
-ნიკოს გამოვართმევ პრეზერვატივს...-ძლივს მიპასუხა.