უცებ გამოჩნდი შენ

XXVIII თავი

-არაფერი!-უპასუხა ლიკამ და მთელი სხეული აუკანკალდა. ტუჩები უთრთოდა. ნიკოს ზურგი შეაქცია და გარეთ გავიდა. მისაღები გაირბინა. გოგონა ისე შეშინებული გარბოდა ყველამ ჭამა შეწყვიტა.
ლიკა სახლიდან გავიდა და ქუჩაში გადაირბინა. იმის მერე თვალს მიეფარა.
ნიკო მისაღებში გაშტერებული იდგა.
-რა უქენი?-ვუღრიალე. ფეხზე წამოვხტი და თავით თავს ვედებოდით. თვალებიდაც ცეცხლებს ვაფრქვევდი. ჩემი თვალები კი მოსალოდნელზე გადიდებოდა.
-არაფერი...
-რა არაფერი ნიკო? ლიკა შეშინებული გავარდა აქედან! ეს არ დაუძახე!
-ძმაო რა ქენი?-ჰკითხა ამიკომ და ჩემს გვერდით დადგა.
-არაფერი უბრალოდ, ერთამნეთს ვაკოცეთ...მერე...
-მერრეეეე!-სასტიკად ვეუხეშებოდი, მაგრამ დაიმსახურა.
-ტატუ! იქ ქალი ეხატა გველებით...-ნიკოს ნათვამზე ყველა შეშფოთდა.
-არ იცი ეს რას ნიშნავს?-ჰკითხა საბამ.
-არა!
მუშტი შევკარი, მაგრამ ამიკომ ხელი მომიჭირა და შემაჩერა.
-ეს იმას ნიშნავს, რომ ის გააუპატიურეს ნიკო!
-და შენც ამის გაკეთებას გეგმავდი.-დაამატა ამიკომ.
თვალები საბუდეში აღარ მედო, ნიკომ...ეს როგორ? ღმად ვსუნთქვადი არ ვიცოდი რა გამეკეთებინა. მაგრად ჩამერტყა მისთვის თუ ყველაფერი დამეფშვნა. ასეთი გაბრაზებული მთელი ჩემი ცხოვრება არ ვყოფილვარ.
-რა?! შენ ის არ მოგწონდა?-ხმა ჩამივარდა. თითქოს ბურთი გამევხირა.
-ნიკო ასეთია ნანა, ამის მეტი არაფერი იცის.
ნიკო გაცეცხლდა. ამიკომ კი წელზე ხელი შემომხვია და მისკენ მიმიზიდა. ჩამეხუტა და ყურში ჩამჩურჩულა:
-ლიკა იპოვე,  ნიკოს მე მივხედავ.-შემდეგ კისერში ნაზად მაკოცა და მომშორდა. ნიკოს და ბიჭებს თვალით ანიშნა გავიდეთო და სხვა ოთახში გავიდნენ.
მე სასწრაფოს გავვარდი ლიკას საძებნელად.
მის ოთახში შევედი იქ არსად დამხვდა, შემდეგ მივხდი რომ ის მის კარადაში იქნებოდა. ბავშვები როდესაც ვიყავით ყოველთვის იქ ვიმალებოდით. ეს ადგილი ჩვენი ყველაზე კომფორტული ადგილია.
კარადა შევაღე და ლიკაც იქაა.
-ლიკა.
-ნანა...თავი გამანებე! მარტო მინდა ყოფნა!
-ვერ დაგანაბებ! მისმინე...
-გთხოვ...თავი გამანებე!
ლიკას ხმა საერთოდ არ გაუცია ჩემთვის. გაშტერებული იყო, თავისთვის იჯდა იატაკზე. ვიცოდი მისი ხასიათი, რომ ახლა მართლა არ ღირდა საუბარი. დავტოვე და კვლავ დათოსთან გადავედი.
-სადაა ის იდიოტი?-ვკითხე ლუკას.
-ამიკოს ოთახში.
მეორე სართულზე ავედი, გამწარებული გინების ხმა ისმოდა მისი ოთახიდან. კარი უცბად შევაღე და ნელა შევედი.
-ნანა.-შემამჩნია ნიკომ და ყველამ მე გამომხედა, ჩემთან ერთად ლუკა შემოვიდა. ოთახში დათო, ამიკო, საბა და ნიკო იდგნენ. საშინელი დაძაბული ატმოსფერო იყო.
-როგორაა?
-რაც მოხდა მოხდა, ვეღარ შევცლით.-ნაძალადევად გავიღიმე.-შეგიძლიათ მე და ნიკო დამტოვოთ მარტო.
ყველა ჩუმად გავიდა გარეთ, ნიკო საწოლზე მძიმედ დაჯდა და თავი ხელებში ჩარგო. მის გვერდით დავჯექი.
-3 წლის წინ ლიკამ ერთი ბიჭი ონლაინ გაიცნო, ძალიან უყვარდა. მალე მოიპოვა მისი ნდობა. ლიკა მის შიშველ ფოტოებს უგდებდა...
ნიკომ თავი ასწია და გამომხედა.
-შემდეგ ერთმანეთს თეთრი ხიდის ქვეშ შეხვდნენ...მაგრამ ის ბიჭი...ბიჭი არ აღმოჩნდა...-თვალებიდან ჩამოგორებული ცრემლი მოვიწმინდე.-45 წლის კაცი იყო, რომელმაც ძალით გააუპატიურა. არც პრეზევატივი არ არაფერი...
-დაორსულდა?
-არა...გადავრჩით. ყოველ შემთხვევაში, თავს მოიკლავდა ბავშვთან ერთად.
-ჩემი კაი!-თავში ძლიერად შემოირტყა.
-იმდაგვარი აღმოჩდი შენც...
-არა!-ლოგინიდან წამოხტა.-მე ესეთი არ ვარ!
-ხარ!
- მე პრეზევატივს მაინც ვხმარობ!
-ხუმრობის დრო არ არის. ლიკამ რომც გაპატიოს, რაც ძალიან მეეჭვება...მე არადროს გაპატიებ. თამუნას მასწს დავურეკავ, ვთხოვ რომ სხვა დროს დამაჯინოს
-ხომ მაგრამ ნანა, ჩვენ ხომ მეგობრები ვართ...
-ლიკაც ჩემი მეგობარია.
-ბოდიში!
-სხვა შემთხვევაში გაოცებული ვიქნებოდი, ნიკო ოდიშარია ბოდიშს იხდისთქვა...
ოთახი დავტოვე და ვიგრძენი, რომ გულზე დიდი თაღი დამედო. გული დამძიმებული მქონდა. მოპირდაპირე ოთახში გავედი რომ სადმე ჩამომჯდარიყავი, მაგრამ იქ ამიკო დამხვდა.
-უი ბოდიში.
-არაფერია, ჯერ დავიბან და მერე მოვალ
-თმები აღარ გაქვს და რა უნდა დაიბანო?
-გითხრა თუ განახო.-ორივეს ჩაგვეცინა.
-მადლობა.
-რისთვის?
-ღიმილისთვის. ეს მხოლოდ შენ შეგიძლია.