Naz Işık, kendisi babası tarafından sevilmeyen ve hep babası tarafından şiddete maruz kalan bir kızdır. O gün kendisine atılan bir iftiradan dolayı hem disiplin cezası hem de babasına haber verilir. Haber verildikten sonra babası Naz'a şiddet uygula...
Hazırsanız yeni bölüme geçmeden önce yukarıdaki bölüm müziğini açmayı, oy vermeyi ve yorum yapmayı unutmayın lütfen. Bölüm sonunda görüşürüz:)
İyi okumalar dilerim^^
BÖLÜM MÜZİĞİ: Özgün- Sadece Arkadaşız
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
"Senin ölümün, tam yanında." Bu dört kelime, dakikalarca aklımdaydı. Gözlerim bana yazılan notta ve ara sıra Çağrı'daydı. Ne yapmam gerekiyordu, Çağrı'ya söylemeli miydim, bilmiyordum. Söylersem ne olacaktı? Veya söylemesem ne olacaktı? Sonuçta geleceği göremiyordum. Düşünme yetkilerim durmuş, hiçbir şeyi doğru dürüst düşünemiyordum bile.
"Çağrı..." dedim şaşkınlığımı bir kenara atmak istercesine. Bu sesimden bile belliydi ama. Çağrı bana döndüğün de birkaç saniye gözleri yüzümde gezindi ardından elimdeki nota kaydı. Kaşlarını çatarak elimdeki nota baktı.
"Bu ne?" dedi ne diyeceğimi anlamış gibi.
"Bilmiyorum..." Şaşkındım ve aynı zaman da biraz da olsa bir korku hissediyordum.
"Ben hayatta olduğum sürece ne sana ne de çevrendekilere zarar olacak, bebeğim benim." demişti annem bir keresinde. Bizi korumak isterken, anneme bir şey olursa? Ya annem bir şey yaparsa?
Çağrı elimdeki notu hızla alıp, "Senin ölümün, tam yanında." dedi. Çatılmış kaşları daha fazla çatıldı.
"Senin ölümün, tam yanında." diye tekrarladı.
Çağrı'nın şaşkın bakışları notun üzerinden bana doğru çevrilirken kafamın içi soru işretleriyle doluydu.
"Yeni olduğuna emin misin?" dedi.
"Evet, eminim."
"Biri bizimle dalga geçmediğine emin misin? Babanın yazısı olduğuna filan?"
"Eminim," dedim," Hepsinden eminim."
Yanıtımla birlikte Çağrı bir anda harekete geçti. Hızla kitabının kapağını kapatıp bana baktı. Bense ona korkuyla bakıyordum.
"Ne yapacaksın?" diye sordum.
"İlk Keremlere söyleyeceğiz, annemlere sakın söyleme. Telaşlanmasınlar." diye beni uyardı.
"Tamam," dedim titreyen sesimle. Bende hızla kitabımın kapağını kapatıp, Çağrı'yla birlikte çalışma odasından çıktık. Korku ve şaşkınlık hepsini aynı anda yaşıyordum. Aşağıya sanki birkaç dakika önce hiçbir şey yaşanmamış gibi merdivenlerden indik. Annem ve Başak abla televizyona bakarlarken, Kerem ve Ezgi de fotoğraf kavgası yapıyordu.
