Yalnızca Arkadaş? | SANEGİYU

27.Bölüm

Medya: Bölüm Müziği;
Evgeny Grinko - Valse

Giyu nedense Sanemi'yle beraber uyuduklarında kendini daha bir huzurlu hissediyordu. Gözünü açıncada yine bu huzurla uyanmıştı.

Giyu, Sanemi'yi uyandırmamaya çalışarak kendisine sarılı olan koldan kurtuldu ve yataktan kalktı. Ama bu sandığından daha zor olmuştu. Sanemi öyle bir sarılıyordu ki sanki bıraksa Giyu kaçacaktı.

Giyu'nun hava almak için biraz dışarıya çıkmaya ihtiyacı vardı. Gerçekten son zamanlarda içi biraz fazla daralıyordu. Zaten zamanda gece olmalıydı. Yani Giyu'nun çıkabileceği tek zaman..

Giyu dış kapıya ilerledi ve kapıyı açtığı anda içeriye bir miktar Güneş ışığı girdi. Işıklar direkt Giyu'nun vücuduna geldiği için yanmaya başlamıştı. Giyu kendisini içeriye çekmeye çalışsada, duyduğu büyük acı ızdırabı sanki buna engel oluyordu.

Giyu daha ne olduğunu anlayamadan, kolundan tutulup çekildi ve kapı kapatıldı. Giyu vücudu'nun acısını umursamadan kendisini içeriye çeken kişiye baktı. Sanemi'ydi.

(Buraya kadar olan, Giyu'nun Güneşe yanlışlıkla çıkması gul_se_ci_rakk insanının fikriydi. Ona teşekkür ederim ve sövecekseniz ona sövün. Jjjdksksks.)

"Giyu ne yaptığını sanıyorsun?" Sanemi, Giyu'nun intihara giriştiğini düşündüğü için bağırarak konuştu. "Ben... Gece vakti sandım. Özür dilerim."

"Gece vakti sanmışmış. Giyu! Ben gelmeseydim ölücektin. Canın bu kadar mı kıymetsiz." Giyu'nun istemsizce Gözleri dolmuştu. "Yanlışlıkla oldu Sanemi üzgünüm."

Sanemi, Giyu'nun o yüz ifadesini görünce siniri anında yok olmuştu. Sanemi hızlı çarpan kalbiyle bir adım attı ve Giyu'ya sarıldı. "Sana bir şey olacak sandım. Çok korktum Giyu. Sen olmasan ben ne yaparım?"

Giyu, Sanemi'nin ne sarılışına karşılık verdi, ne de bir şey dedi. Ama kendisi hiçbir şey yapmamasına rağmen kalbi neden kıpır kıpırdı anlamlandıramamıştı.

"Giyu gece seni bir yere götürmem gerekiyor. Benimle gelir misin?" Giyu ilk reddetmek istesede Sanemi'nin bakışlarını görünce kafasını olumlu anlamda aşağı yukarı salladı. Sanemni'nin yüzünde bir mutluluk baş gösterdi. "Tamam Güneş batsın çıkarız."

___________________

Sanemi ve Giyu beraber gece olunca dışarıya açıkmışlardı. Sanemi, Giyu'ya yolda bilerek yakın yürüyordu ki, elleri değebilsin.

Çakıl taşlı yolda yalnızca ikisinin ayak sesleri duyuluyordu. İkiside yolda tek kelime etmediler. Bu an sanki öyle büyülü bir andı ki konuşsalar sihrini bozacaklardı.

Sanemi ve Giyu kırmızı zambaklarla kaplı bir uçurumun kenarına gelince durdular. Sanemi manzaranın tam yerini seçerek oraya oturdu. Ardından yanındaki boşluğa vurarak, Giyu'nun oturmasını söyledi.

Giyu anlayarak yavaşca Sanemi'nin yanına gitti ve oturdu. İki elinide vücudunu desteklemek istercesine yere koydu. Sanemi'nin kendisini neden buraya getirdiğini merak ediyordu.

Oturdukları yerin manzarası o kadar güzeldi ki, bir adam buradan düşerek ölse sanki vücudu anında huzur bulurdu.

Giyu duyduğu sesle kafasını manzaradan kaldırıp yanındaki adama baktı.

"Bir zamanlar, iblislerin kimsenin huzurunu bozamadığı zamanlarda, genç bir prens yaşarmış. Genç prensin hayatı hiç bir zaman iyi gitmemiş. Her zaman bir aksiliği çıkmış. Ama bu aksiliklere rağmen krallığındaki halkı korumaktan hiç bir zaman vazgeçmemiş, vazgeçememiş. Çünkü eğer prens vazgeçse insanların refahı ve mutluluğu bozulabilirmiş. Prensin en son istediği şeyde buymuş.