Comma -HyunLix-

3

2 gün sonra

Ayağım iyileşmiş artık okula gidebiliyordum. Ancak tek başıma değil ailem bırakıp, alacaktı. Kısaca her şeyim daha da kısıtlanmıştı ve nokta koymak istediğim yerde bir hata yaparak virgüle çevirmiştim. Derin bir iç çekerek arabadan inip okula girdim ve sınıfa çıktım. Sırama oturup yine dışarıyı izlemeye başladım.

Bir erkek grubu yanıma gelip sıranın üstündeki kitabı yere atmıştı.

"Daha nereye kadar dışarıyı izleyeceksin? Sanırsın hiç dışarıya çıkmıyorsun."

Hiçbir şey dememiş ona dahi dönmemiştim.

"Dönsene!"

Herkes bizi izlemeye başlamıştı. Kapıya toplananlar bile olmuştu.

"Git."

"Emir mi veriyorsun bana?"

Ona dönüp yüzüne baktım.

"Yıllardır benimle uğraşıyorsun ama ben daha senin adını bile bilmiyorum."

"Ukala, bu okulda olmayı hak etmiyorsun."

Arkama yaslanıp camdan bakmaya devam ettim. Biri saçımı çekip kafamı geriye çekmişti.

"Acıyor!"

"Kes sesini, iğrençsin."

Gözlerim titremişti.

"Sana dokunmak bile midemi bulandırıyor."

Saçımı sertçe bırakması ile kafamı masaya çarpmıştım.

"Bana bir iyilik yap."

"Ne iyiliği?"

Kulağıma yaklaşmıştı.

"En kısa sürede öl..."

Bir şey demeden gitmişti. Alnımı ovuşturup hiçbir şey olmamış gibi camdan bakmaya devam ettim.

***

"Seninle bir şey konuşmamız gerekiyor."

"Ne istiyorsunuz...?"

Ailem okuldan gelir gelmez beni koltuğa oturtmuş ve karşıma geçmişlerdi.

"Bak, biliyoruz istemiyorsun ancak başka bir seçeneğimiz yok Felix. Bu ilk başta senin sonra bizim iyiliğimiz için."

"Anlamıyorum."

"Seni hastaneye yatırmaya karar verdik. Bu akşam gelecekler."

"Ne!"

"Felix, bak sen bizim oğlumuzsun-"

"Bir daha... Bir daha bana oğlunuzmuşum gibi davranmayın!"

"Felix!"

"İğreniyorum sizden! Tek istediğiniz beni öldürmek değil mi...?"