Comma -HyunLix-

2

Bu sefer yapacaktım. Bir virgül yerine nokta koyacaktım! Saat gece 2'yi göstermek üzereydi. Evdeki herkes uyumuştu. Benimde uyuduğumu sanıyorlardı fakat bugün ilaç almamıştım. Tek zeki onlar değildi sonuçta.

Odamın kapısını açıp hızla aşağı kata indim. Karanlık evde etrafı zor göremesemde dış kapıyı bulabilmiştim. Hızlıca evden çıkıp koşmaya başladım. Bu saçma hayattan sıkılmıştım ve son vermenin zamanı gelmişti!

Evimize biraz uzakta olan büyük bir bina vardı. 50 kattan fazla katı olduğunu düşünüyordum. Ayaklarım acıyana kadar koşmuştum. Yorulup durmuştum ve karşımdaki binaya bakmıştım. Benim dikkatimi çeken tek yeri en üst katıydı.

Kimseye görünmeden binaya girmiş ve asansör ile en üst kata çıkmıştım. Bir merdiven vardı ve bende ona ilerlemiştim. Şu an tek amacım noktayı koymaktı. Çocukluğumdan beri virgülleri sevsemde bunu hayatımda kullanmak istemiyordum!

Ağır demir kapıyı itip açmıştım. Soğuk akşam rüzgarı yüzüme çarparken hayranlıkla çatının korkuluklarına ilerledim. Şehir ne kadar parlaktı...? Geceleri şehir böyle mi oluyordu?

Beton korkuluğun üstüne oturup ayaklarımı salladım.

"Çok eğlenceli olacak!"

Kendi kendime gülüp el çırptım.

"Artık bu şeytanlar ile yaşamama gerek kalmadı."

Bir Tanrı'ya inanmadığım için insanlar bana hep şeytanmışım gibi bakarlardı. Ama en büyük şeytan onlardı.

"Artık vigüllere ihtiyacım yok!"

Gülümseyip ayağa kalktım.

"Heyecanlıyım...!"

Bir adım öne gittim. Ayaklarımın yarısı betona bile basmıyordu. Kollarımı açıp kendimi bırakacağım anda bileğinden tutulmuş ve geriye doğru çekilmiştim. Yere düşmüştüm ama canım yanmamıştı bile. Sımsıkı kapanmış gözlerimi açıp üstünde olduğum kişiye baktım.

Gri saçlı, kulağında kulaklık olan, bileğimi sımsıkı tutup hızlı hızlı nefes alan biri vardı. Kaşlarımı çatıp ayağa baktım.

"Ne yapıyorsun sen!?"

"Asıl sen ne yapıyorsun!?"

Gözlerini açmış ve sinirle bana bakmıştı.

"Neden engel oluyorsun!? Kaçıncı oldu bu! Yeter artık yaşamak istemiyorum!"

Geri gidip betona çıkınca bu sefer belimden tutup yere indirmişti.

"Bana bak! Asla buradan atlamayacaksın... Duydun mu?!"

"Bırak beni şeytan! Dokunma bana!"

Çırpınıyordum ama bu onun umrunda değildi. Bana zarar vermesinden korkmaya başlamıştım.

"Çekil!"

Sertçe itmem ile yere düşmüştü. Gözlerimden akan yaşlar ile kulaklarımı kapattım. Yine o sesler vardı! Yeniden konuşuyordu! Sürekli konuşuyordu!

'seni öldürecek!'

'sana zarar verecek!'

'güvenme ona!'

'atla aşağıya!'

'o bir şeytan!'

"Sus! Sus dedim sana!!"

Bağırabildiğim kadar bağırıp kulaklarımı sımsıkı kapattım.

'bu halinden yararlanıyor!'

'seni kullanacak!'