Comma -HyunLix-

12

Bir kaç hafta sonra...

Geçen bir kaç hafta içinde gördüğüm şeyler çoğalmıştı. Artık kimse ile konuşmuyordum. Geçmişim peşimi bırakmıyor sürekli bir şeyler hatırlatıyordu bana. Odama giren kişilerden kim gerçek kim hayal bilmiyordum bile. Bir çok kez Hyunjin geliyordu ama bir çoğu hayaldi.

Odamda sürekli kriz geçirip uyuyordum. Hyunjin benimle konuşmaya çalışıyordu fakat ben konuşmuyordum onunla. İlacın yan etkisi demişti fakat o da sonunda bunların geçmeyeceğini anlayıp bir çok kez ilacımı değiştirmişti.

Odada kendine zarar verebileceğim her şeyi almışlardı. Bunlara kağıt, kalem gibi şeylerde dahildi. Tırnaklarımı uzatmama izin yoktu. Ve benzeri şeyler...

"Daha iyi misin Felix?"

Odamın kapısı açılınca oraya döndüm.

"Hayal olduğunu biliyorum... Rahat bırak artık beni!"

"Shh... Sakin ol hayal değilim ben."

Hızla arkamı döndüm.

"Emin misin...?"

"Hm hm, bak ne getirdim sana."

Elinde küçük bir çiçek buketi vardı. Yanıma kadar gelip buketi bana vermişti.

"Zambakları sevdiğini söylemiştin."

Gözlerim zambaklar da takılı kalmıştı.

"Sen gerçeksin öyle değil mi...?"

"Evet, gerçeğim."

Gözlerimi ona çıkartıp tam gözlerine baktım. Baktığımda kalbim hızlanmıştı.

"Güzeller..."

"Senin gibi bembeyaz ve güzeller."

Yüzüne yine o güzel bulduğum gülümsemesini yerleştirince hafif gülümsedim.

"Haftalar sonra tekrar gülümsüyorsun Felix. Hep gülümsemelisin."

Gerçektende öyleydi... Bir kaç haftadır suratım sürekli asıktı çünkü yorgundum.

"Teşekkür ederim, onlara çok güzel bakacağım. Kurusalar bile atmayacağım."

Gülerek kafasını sallamıştı.

"İlacını yapabilir miyim peki?"

Sakince kafamı salladım. Her ilaç yapacağında bunu bana soruyordu. Şırıngayı alıp ilacı yapmış ve geri çekilmişti.

"Hm, konuşalım mı?"

Kafamı olumsuz anlamda salladım. Kimse ile konuşmuyordum ve sanırım bu ilk uzun kelimelerimdi.

"Bu durumun için özür dilerim. Senin için doğru ilacı bulmaya çalışıyorum sadece."

Bir şey demedim.

"Kızgın mısın bana?"

Gözlerimi çiçekten alıp ona baktım.