Comma -HyunLix-

10

Gece saatlerine doğru yatağımda uzanmış ağlıyordum. Çok sıkılmıştım bu hayattan. Her gün içten içe ölüyordum ama sanki her gün yeniden küllerimden doğuyordum. Hıçkırıklarım arasında kaybolmuştum adeta. Hyunjin çıktıktan yarım saat sonra yine görüntüler beni delirtmişti. Ufak bir kriz geçirmiştim ancak sonra ağlama krizine girmiştim.

"İlaç vakti Felix."

Kapı açılınca hızla gözlerimdeki yaşı sildim. Hyunjin elindeki şırıngayı ayarlayarak yanıma geliyordu. Sakin bir şekilde kolumu açtım sadece. O da yüzüme bakmadan ilacı yapmıştı. Boş şırıngayı masaya koyup bana bakmıştı. Yüzümü yere eğsemde o çoktan görmüştü.

"Ağladın mı sen?"

Yavaşça yüzümü kaldırıp bana bakmıştı. O bana öyle bir bakmıştı ki çenem titremeye gözlerim dolmaya başlamıştı.

"Neden ağlıyorsun Felix? Bir yerin mi acıyor? Ağrın mı var?"

Kafamı yavaşça sağa sola salladım. O da sandalyeye oturup doktor önlüğünü çıkartmıştı.

"Bana anlatabilirsin, biliyorsun bunu değil mi?"

Kafamı salladım. O da yavaş bir şekilde saçlarımı okşamıştı. Normalde kimseye bana böyle temas etmesine izin vermezdim ancak... Vücudum Hyunjin'e az da olsa güveniyordu.

"Biraz konuşmak ister misin? Mesela... Neden ağladın?"

Sert bir şekilde yutkunup bir süre üstünde olan siyah gömleğe baktım. Gözümden bir yaş akınca hızla ona sarıldım. Kafamı göğsüne saklayıp sımsıkı sarıldım ve ağlamaya başladım.

İlk başta ne yapacağını bilemez şekilde kolları serbest kalmıştı ama daha sonra o da bana sımsıkı sarılmıştı. Bir süre öylece ağladım. İkimizden de ses çıkmamıştı.

"Hyunjin... Peşimi bırakmıyorlar..."

"Anlıyorum Felix, en kısa sürede hepsi bitecek tamam mı? Sen sadece bana güven ve her şeyi anlat."

Belli belirsiz kafamı salladım.

"Ne oldu peki? Neden ağladığını bana anlatmak ister misin?"

"Hm hm..."

"Pekala... Ne oldu anlat hadi."

Derin bir iç çektim.

"Sen çıktıktan sonra... Üstüme geldiler."

"Kimler?"

"Gölgeler ve sesler... Gölgeler odamda hızlı hızlı hareket edip bana fısıldadılar..."

"Ne dediler sana?"

"Her şeyin suçlusu benmişim... Eğer o gün... Niki giderken bende gitseydim... Böyle olmazmışız."

"O gün Niki ile ne yaşadınız peki? Sana bu konuda neden bu kadar kızıyorlar?"

"O günü hatırlamak istemiyorum..."

"Birine anlatmadan rahatlayamazsın ki."

Titrek bir nefes aldım.

"Kendimden iğrendiriyor..."

"Böyle düşünmeni sağlayan olay... Neden kendi suçun gibi hissediyorsun?"

"Belkide her şey benim suçumdur... Bir çok kez rüyalarıma girdi..."

"O olayı bilmediğim için anlamam zor..."

Acaba ona anlatmalı mıydım? Her şeyi ona anlatsam bana yardım ederse... Buradan kurtulur muydum?