Özel Koruma

40. BÖLÜM: Bebek...

(Aylar Sonra, Berianın Anlatımıyla)

Evet, yine ben ve yine siz. Uzun zaman oldu değil mi? Neler oldu hayatınızda bensiz? Benim güzel şeyler oldu. Bir kızım olucak ve o risksiz bir şekilde doğacak, bu arada bende ölmeyeceğim. Çünkü artık kanımda zehir yok. Herşeyi atlattım, hiçbir risk yok ve çok mutluyum.
Keşke o da...

Neyse üstünden 8 ay geçmiş bir olayı tekrar hatırlamak istemiyorum.
Bu 8 ayda tedavilerle birlikte çok düşündüm. İlk başta Türkiyeye geri döneceğim. Sonrada Barışa bir çocuğumuzun olduğunu söylemeliyim. Çocuğumuzu ona emanet etmek için güvenip güvenmeyeceğime bakacağım. Onunla bir aile kurmak isteyeceğimide söyleyecegim.
Daha sonradan kızımı sapasağlam bir şekilde elime aldıktan sonra polise gidip suçumu söyleyeceğim... Bir insan öldürmek çok olmamalıydı, kaç yılsa yatıp tertemiz bir hayata başlamak istiyordum.

Bavulumu kapatıp kapının yanına koyduktan sonra son bir kez koridordaki aynadan kocaman göbeğime baktım. Neredeyse 9 aylık olacaktı ve çok heyecanlıydım. Evden çıkıp bir taksiye bindim ve havaalanına doğru gitmeye başladım. İşlemleri halledip uçağa hızlıca binip yerime yerleştim ve büyük bir heyecanla Türkiyeyi hayal ettim.
Oradaki bütün anılarımı...

Dakikalar sonra uçak kalktı ve güzel bulutları bir kez daha yakından gördüm. Mutlulukla dışarıyı seyrederken içime bir anda bir şey oturmuş gibiydi. Aklım bir anda sadece kötü senaryo kurmaya çalışıyordu. Ne olduğunu anlamadan bunları yaşarken hızla elime kağıt kalem alıp bir mektup yazmaya başladım.

"Nereden başlayacağımı bilmiyorum fakat en baştan başlamak en iyisi. İlk olarak söylemek istediklerim var. Ben Barıştan hamileyim ve bir kızımız olucak. İkincisi ise Devrim yani eski kocamı kendi ellerimle ben öldürdüm, uyuşturucu etkisindeyken bir anda sinirle yaptım.
O zaman başlayalım."
Durup yazdıklarıma baktıktan sonra derin bir nefes aldım ve yazmaya devam ettim.

"Ben Beria Özer, sevdiğim adam ile evliyken yani Devrim oluyor kendisi. Malesef kötü yollara düştüm ve Barış ile bir birlikteliğim oldu, Barış benim eski sevdiğim çocuktu. Lisede 4 yıl boyunca onun platoniğiydim. Devrim bunu öğrendiğinde kavga ettik ve ben onu bir anda öldürdüm..."
Yazdığım son cümleyle kalbime bir şey saplandığında ufak bir inilti koptu ağzımda.

"Daha sonradan hamile olduğumu fakat daha önce yaşadığım olaylardan dolayı kanımda olan zehir yüzünden riskli olduğunu öğrendim. Herşey ile bağlantımı kesip yurt dışına gittim ve tedavi oldum. Devrimin cesedini hala saklıyorum. Barışa herşeyi halledip ve kızımı doğurduktan sonra polislere gidip teslim olucam. Cezamı çektikten sonra güzel ve temiz bir aileyle hayatıma devam etmek istiyorum. Fakat hayat çok acımasız kızım ve eğer bana bir şey olursa bunu okumanı istiyorum. Belki beni sevmiceksin ama ben seni çok seviyorum. Umarım sana bir şey olmaz, eğer birine olacaksa lütfen bana olsun. Sizi çok seviyorum..."
Yazarken fark etmesemde bitirdikten sonra kağıda düşen damlayla ağladığımı fark etmiştim. Hızla kağıdı katlayıp çantama koydum ve biraz rahatlamaya çalıştım.

(Saatler Sonra)

Hostesler uyandırmasa hala uyuyacakmış gibi uçaktan indim ve kapkaranlık havayla karşılaştım. Bu süreçte Barış muhtemelen beni unutmuştur ama ben bir umutla bebeğimizi isteyeceğini düşünerek gidicem. Hızla eski evimize gidip bavulumu bir kenara koyduktan sonra üstümü değiştirdim ve gelirken markete uğrayıp aldığım şeyleri poşetten çıkarıp hazırlamaya başladım.
Deli gibi yedikten sonra mutfağı toplayıp büyük bir yorgunlukla kendimi hızla yatağa attım ve telefona bakıp uyuyakaldım.

Üstümdeki yorgunluk hiç dinmeyecek şekilde uyandığımda istemeyerekte olsa yataktan kalktım ve güneşi selamlayarak yeni güne başladım.
Yeni güne artık öğlenleri başladığımı söylemiş miydim?