Korkmuyordu.
Biliyordu ki bu gördüğü gerçekti.
Bir düşün içerisinde değildi.
Tenine işleyen rüzgârı, gözlerini yaşartan dumanı ve nefesini kesen bu kasveti her zerresinde hissediyordu.
Gözleri, gri dumanların arasından asaleti ile yeri, göğü inleten...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Kötülükle başlayan bir hayattı benimkisi. Şeytanın avuçlarına düşmüştüm. İyi biri değildim. Hayır, hayır, ben hiç iyi biri değildim.
Sanki dünya kötü bir yer olmalıydı. Dünyayı kötü yapacak kişi de ben olmalıydım.
Nedensiz değildi, sebepsiz, gereksiz, olması gerekendi. Kötülük vardı... Çünkü ben vardım.
Lanet olası nefesim vardı. İstemesem bile inkâr edebilecek noktada değildim. Benkötüydüm. Ben en kötüsüydüm. İçimde iyiliğe dair küçük bir iz bile göremiyordum.
Sorun ben de miydi? Ben mi anlayamıyordum?
Yoksa hayatın bana giydirdiği bu oluş silinemeyecek kadar kötü müydü? Bu yüzden miydi hiç ışığın olmayışı?
Korkmalı mıydım?
Kötülükten gelen nefesim beni korkutmalı mıydı? Griye bürünmüş bedenim ya da?
Ben kendimden korkmalı mıydım?
Roza, gri dumandan korkmalı mıydı?
Asırlar geçmişti üzerimden, yıllar içinde zamana kapılmıştım...
Ölülerle doluydu sağım solum... Benim öldürdüklerimle doluydu... Masumane hiçbir şey yoktu ömrümde... Efken'den başka...
Bir de Viran...
Neden her şey bittikten sonra konuşuyorsun sen?!
Roza, ben senin masum tarafınım... Her şeyden habersiz, saf olan yönün.
Hâlâ kritik bir andayız, neden susmuyorsun?
Tamam, yokum ben.
"S-" Karşımda, dizleri üzerinde uçurumun kenarında duran adama baktım. "Sen..." Arkama baktı.
Derin bir nefes.
"Nasıl?"
Tebessüm ettim. Tebessümüm acı doluydu. Buruktu. Çünkü artık anlıyordum...
