Sırrın Çıkışı

12. Bölüm

Iyi okumalarrrr.

***

"Senin adın ne?" diyen karşısındaki ondan bir yaş büyük çocuğa dikkatle baktı.

"Asila."

"Alisa mı? Çok güzelmiş. Benimde adım Rüzgar. "

"Alisa değil aptal. Asila adım. A-S-İ-L-A! " Küçük çocuk kızın bağırmasından korkup dudaklarını büzüp sadece kafa sallamakla yetinmişti.

"Ben burda olmak istemiyorum Kenan amca. Beni Sinan amcanın yanına götürür müsün?

"Hayır baba! Götürme onu! Hem ailesi yokmuş. Biz onun ailesi oluruz, ben ona abilik yaparım. Lütfen götürme onu baba! " Küçük kız bunu duyar duymaz hızla konuşmaya başladı.

"Aile ne ki? Siz bana nasıl aile olabilirsiniz? Siz kendinize aile mı diyorsunuz? Siz benim asla ailem olamazsınız. Çünkü benim bir ailem var, sadece beni hala bulamadılar. Sana gelirsek Çocuk, sen asla benim abim yada ailem olamazsın. Benden uzak durun! Gitmek istiyorum!"

Diyerek bağırıyordu küçük kız. Fakat o an kırdığı kalplerin farkında değildi. Zaten insanların en büyük hataları bu değil midir?

Bir kelime söylerler kırılacağını düşünmezler. Ama o dedikleri asla senin aklından çıkmaz. Küçük kızda bunun farkında değildi ama artık çok geçti.

O odada şuanda üç kırık kalp bir bir yaralı vardı. Fakat kimin yaralı kimin kalbi kırık olduğunu sadece kendileri biliyorlardı.

***

-Asila Yıldız-

Şuanda ne olduğunu kimse bilmiyordu. Tek bir cümleyle tüm aile parçalanmıştı.

"Annemle babamların... Bindikleri uçak düşmüş. Sağ çıkan yokmuş."

Tek bir cümle tek bir ailenin yıkılışı...

Şuanda mezarlıkta öylece yan yana ayakta dikiliyorduk. Başta Kuzey abim olmak üzere sırayla Alpaslan abi, Çağrı abi, Aras, Ateş, Çağatay abi, Barış abi, Ata abi, ben, Uğur abi ve onun yanında ise Rüzgâr vardı.

Nasıl olduğuma gelirsek, bilmiyorum. Yani nasıl hissedeceğim bilmiyordum. Tam ailem oldu demişken tekrar dağılmıştı. Ama bu sefer bidaha asla bir araya gelemeyecektik.

Daha hiç onlarla o kadar vakit geçirmemiştim. Ne annemle alışverişe çıkmıştım ne de baba saçlarımı okşamıştı. Ben bunlara mahrum kalarak büyümüştüm. Yıllarca aramıştım bu duyguyu ama tam bulmuşken kaybedeceğimi asla düşünmemiştim.

Kafamı geldiğimden beri ilk defa yerden kaldırdım. Etraf paparazi doluydu. Babamların çoğu dostu buradaydı. Birçokta ortağı buradaydı. Abimin arkadaşları, aile büyüklerimiz ve daha birçok kişi buradaydı. Etrafta çok ses vardı ve ben artık buna dayanamıyordum. Telefonumu cebimden çıkardım ve " Beyaz Kaplan " kişisine tıkladım. Anında açılırken beklemeden zar zor çıkan sesimle konuşmaya başladım.