Hava qaraldıqca mən kölgələr arasında dəyərsiz bir leş parçasından daha dəyərsiz olmağa başlayıram. Hiss edirəm ki, boğazımda yaranan kədər qəhərlə qarışaraq, ümidsiz bir qorxu içində əvvəlcə göz yaşlarıma, daha sonra isə alnımda hiss etdiyim əsəbə çevrilir. Burda çirk içində və kimsəsiz bir şəkildə uzanarkən sinəmdə hiss etdiyim ağrılar hönkürtü ilə ağlamağıma da icazə vermir. Öz-özümə düşünürəm ki, bunu özümə mən eləmişəm. Evsiz və kimsəsiz olmağa azadlıq adı verərək atdığım hər addım məni bu uçurumun kənarına gətirmiş və sonunda ölümümə vəsilə olmuşdu. Deməli, hər şey bu qədər sadə imiş. Sərhədsiz həyatın sonu səfil bir ölümdür. Deməli, insanın bir az da azad olmaması lazımdır. Azadlığın düşmənləri bəzən bizim qoruyucu mələklərimiz və ayağımızı odlu torpağa basmağa icazə verməyən bələdçilərdir. İnsanın bütün məşğuliyyəti əslində onun azadlıqdan qaçışına kömək edirmiş. Azad insan bərbad bir ölümün ərməğanı ilə möhürlənməyə məhkumdur.
Canımı yox olmanın qorxusu ilə bir ölüm düşüncəsi qucaqlamağa başlayır. Öləcəm. Həyatımı yaşadığım kimi öləcəm. Kimsəsiz, səssiz və evsiz. Bir gün bu dağın yamacından cəsədimi, ya da sümüklərimi tapacaqlar. Görəsən, kim olduğumu müəyyənləşdirə biləcəklər? Görəsən, üstündə sevənlərimin ağlayacağı bir məzarım olacaq? Yoxsa, hər zamankı kimi səssiz-səmirsiz yoxa çıxdığımı və uzaq, isti adalarda dincəldiyimi düşünəcəklər? Yüz faiz məni axtaran qrup üzvlərinə məni bu tura dəvət edən dostum mənimlə haqqımda məlumat verib artıq.
- O, həmişə belədir. Xəbər vermədən yoxa çıxır. Yəqin, şəhərə düşüb. Həmişə hər kəsdən uzaq gəzir. Heç kəslə bağ yaratmaq istəmirmiş.
Bəli, mənim bağımın boş olması və seçdiyim kimsəsizlik bu gün burda məni ölümə məhkum edən şeydir.
Bədənimdəki ağrılar tam mənaları ilə hiss edildikcə, boğazım da quruyur və onsuz da çıxmayan nəfəsimin ağciyər tənbəlliyi daha da möhkəmlənir. Suya, çirkə və soyuğa məruz qalaraq, donmaqla varlığını sürdürməyin sərhədində dayanan barmaqlarımla torpağı sıxıram. Hiss etdiyim ehtiyacın yoxluğu qəlbimi incidir. Anamın sığalı, atamın qucaqlaması, bir sevgilinin nəvazişi, bir dostun dəstəyi. Həyatı azadlıq adı verdiyim avaralıqla keçirməyi dərk etmək , ölüm ayağında olan insanın son etmək istədiyi şeydir hər halda. Çantamdan çıxardığım və mədəmə ötürdüyüm ağrıkəsicilərin təsiri ilə keyləşmiş düşüncələrim mənə kiminsə qollarının mənə dolanmasını xəyal etdirir. Deyəsən, ölmədən əvvəl etmək istədiyim tək şey kiminləsə qucaqlaşmaq idi. Kim olursa-olsun, indi yanımda bir nəfər olsaydı, birinci onu qucaqlayardım, sonra su istəyərdim. Qucaqlaşmaq həyatda qalmaqdan daha önəmli bir ehtiyac imiş. Qollarınla bir bədəni tutmaq, onu bağrına basmaq, ürəyinə yerləşdirərcəsinə sıxmaq və onun qollarının da sizin bədəninizi mühasirəyə alması... Dünyada daha gözəl bir hiss var?
Bir dəfə anam saçımı əli ilə səliqəyə salanda gözlərimi yumub, xəyal etmişdim ki, başımı sığallayır.
Eşitdiyim ulama səsləri məni romantik fikirlərdən ayıraraq, reallığın qan, çirk və ağrı qarışıq həqiqətinə gətirir. Əlimi uzadıb, telefonumu götürüb, artıq riyaziyyatda son həddi göstərən rəqəminci dəfə seti yoxlayıram. Yoxdur. Hər ehtimala qarşı mümkün olan hər kəsə yazdığım mesajlara baxıram. Heç biri getməyib. Ulama səsləri yaxınlıqdan gəldikcə, uzaqdakı ağacların arasından da parıltılı gözlər görünməyə başlayırdı. Qan və tər iyim məni hal-hazırda çox ləzzətli bir potensial şam yeməyi edirdi. Alov. Mənə alov lazımdır. Cibimdə zippo var, amma onunla kifayət qədər güclü alov yarada bilmərəm. Hər ehtimala qarşı sol əlimin üç barmağını ehmalca cibimə soxub, zipponu götürürəm. Heç özümü tərpətmədən, elə yerdə üzü üstə uzanmış vəziyyətdə zipponu digər əlimə keçirirəm. Gözlərimə yaxın ətrafımda gəzdirərək yandırmağa bir şey axtarıram. Yanıma atılmış bir parça var, amma o da yaş olduğu üçün işə yaramaz. Sağ tərəfdə bir taxta parçası olsa da, hər halda zippo ilə onu alovlandıra bilmərəm. Axx, kaş ki, yanımda spirt olardı. Niyə çantamda heç olmasa viski yoxdur axı?
Amma kitab var. Kitab hər zaman həyat qurtarar. Qolumu hər tərpədəndə etdiyim kimi ağrıdan nəfəsimi tutub, dişlərimi sıxıram. Ağacların arxasında tərpəniş sezdikcə əlimin çantamın içindəki gəzişini sürətləndirirəm. Evdən çıxarkən son anda çantama qoyduğum Nitsşeni götürüb, onu da sağ tərəfə ötürürəm. Əlimi kitabın vərəqlərinin arasında gəzdirib, Nitsşenin ağzını cırıram. Beynimdə Nitsşenin səsini eşidirəm:
- Özünü dərk etmiş insan özünün cəlladıdır. İnsan döyüşməyə öyrəşibsə, sülh ərəfəsində özü ilə savaşar.
- Kəs səsini, Professor - bu cümləni pıçıldaya bildiyimə özüm də təəccüblənirəm.
Canavarlar get-gedə mənə daha çox yaxınlaşırlar. Hətta, bəziləri ağacların arxasından çıxıb, həyasızca mənim ruhu çıxmamış cəsədimə baxırlar.
- Gəlin, cındırlar - deyərək cırdığım vərəq topasını alova qərq edib, taxtaya tərəf atıram. Kağızlar yansa da, taxtaya heç nə olmur. Canavarlar sanki mənə gülərcəsinə ulayırlar. İkinci kağız topasını da yandırıb atıram. Üçüncü. Dördüncü.
Canavarlar artıq kifayət qədər yaxınlaşıb kar mənə. Einstein deyirdi ki, eyni şeyləri edərək fərqli nəticələr gözləmək axmaqlıqdı. Çantamdan köynəyimi çıxarıb cırdığım kağızların üstünə sərirəm.
- Yan, yalvarıram.
Köynəyim alovlanır və mən taxtanı götürüb onu da yandırıram. Əla, artıq bir məşəlim var. Canavarlar get-gedə geri çəkildikcə, mən də alova baxaraq düşünürəm.
- Necə də qəribədir? Əslində, isti su soyuq suya nisbətən daha tez söndürür alovu.
