ချုံဇီ

အခန်း ၅ (တတိယပိုင်း)

နတ်မင်းဆိုတာအစကတည်းကသာမန်လူသား​တွေကိုကယ်တင်ဖို့အတွက်တည်ရှိ​နေတာ။အဲ့လိုမဟုတ်ရင်ဘယ်လိုလုပ်ပြီးအမြင့်​ဆုံး​နေရာမှာ​နေဖို့ထိုက်တန်ပါ့မလဲ?

ကမ္ဘာ​ပေါ်ကအရာအားလုံးကတာဝန်ဝတ္တရားနဲ့အတူ​မွေးဖွားလာတာ။လူတစ်​ယောက်ကကိုယ့်တာဝန်ကိုစွန့်ခွာလိုက်ပြီဆိုရင်လူလို့​ခေါ်ဖို့မထိုက်တန်​တော့ဘူး။နတ်မင်းတာဝန်ကိုလက်​လွှတ်လိုက်ရင်လဲနတ်မင်းလို့မ​ခေါ်နိုင်​တော့ဘူး။သူမထိုမျက်လုံးတစ်စုံအား​ငေးစိုက်ကြည့်​နေမိတယ်။

"ဆရာ​ရောအဲ့လိုပဲလုပ်မှာလား?"

"ဆရာကအဲ့​လောက်လွယ်လွယ်နဲ့​​တော့မ​သေပါဘူး၊ ဒါ​ပေမယ့်တကယ်လို့အဲ့လိုလုပ်မှဖြစ်မယ်ဆိုရင်​လဲ ကိုယ့်အသက်ကိုတွန့်တိုမှာမဟုတ်ဘူး။ ဆရာ​​ကတော့မင်းကအဲဒီ့မ​သေမျိုးအကြီးအကဲလိုဖြစ်ဖို့​ပဲမျှော်လင့်တယ်။ အသက်​သေမှာ​ကြောက်တာ​ကြောင့်နဲ့ကိုယ့်တာဝန်ကို​မမေ့တဲ့သူ​ပေါ့။ ဘာ​ပဲလုပ်လုပ်အခြားသူ​တွေကိုအရင်ဦးစား​ပေးပြီးသာမန်လူသား​တွေအတွက်တွေး​ပေးရမယ်။ ဒါကမှဆရာ့ရဲ့တပည့်ကောင်းပဲ၊ နားလည်လား?"

"ကျွန်မ​သေချာ​ပေါက်မ​သေမျိုးပညာကို​ကောင်း​ကောင်းသင်ယူမယ်၊ ဆရာ့ကိုကူညီပြီးမိစ္ဆာမျိုးနွယ်​တွေကို​ဖြေရှင်း​ပေးမယ်၊ ဆရာ့ကိုလဲကာကွယ်​ပေးမယ်!"

"ဆရာ့ကိုကာကွယ်ရမှာမဟုတ်ဘူး​လေ၊ နန်ဟွာနဲ့​လောကကြီးကသာမန်လူသား​တွေကိုကာကွယ်ရမှာ"

"သာမန်လူသား​တွေကိုကာကွယ်ဖို့ကဆရာရှိတယ်​လေ၊ ကျွန်မဆရာ့ကိုကာကွယ်ရင်သူတို့​ကိုလဲကာကွယ်လိုက်တာပဲ​ပေါ့"

​​သူမရဲ့ကျိုးကြောင်းဆီ​လျော်မှုမရှိတဲ့စကား​​ကြောင့်​လော့ယင်းဖန်​ပြောစရာစကား​တောင်ဆွံ့အ​​သွားတယ်။ရင်ထဲမှာ​တော့နဲနဲ​လေးခံစားလိုက်ရပြီးနှုတ်ခမ်း​ထောင့်စွန်းကလဲမထိန်းနိုင်ဘဲကွေးတက်သွားတယ်။

ချုံဇီသူပြုံးတာကိုပထမဆုံးမြင်ဖူးတာပဲ။တိမ်တိမ်​လေး​ပေမယ့်ကမ္ဘာ​ပေါ်မှာအလှဆုံးဖြစ်သလို​ဖော်ပြလို့လဲအခက်ဆုံးအပြုံးပဲ။အနည်းငယ်နူးညံ့ညင်သာပြီးလျစ်လျူရှု​တာလဲပါနေသလို။​နောက်ထပ်ကျန်​နေ​သေးတာကဘာလဲ၊ ရှင်း​အောင်​မ​ပြောတတ်​တော့ဘူး။