Kırık tebessümlü hayattı bize kalan..
Senin dizlerinde uzanıp seyrederken bulutları,
Birer cisme benzetirken,
Dudaklarımızdan dökülen tüm cümleler,
Hafif bir çiçek kokusuna bürünürdü...
Gözlerimiz yaşarırdı seninle...
Saçlarıma dolanan parmaklarından
Uyuşurdu bedenim..
Gözlerim kapanırken ve teslim olurken uykuya,
Sana güvenirdim sevgilim...
Islıklı bir şarkı çalardın, dudakların mızıkayla buluşunca..
Söğütün yaprakları eşlik ederdi sana...
Huzur deseler bu derdim hiç düşünmeden,
Fazla derine inmeden
Olduğum yerden olduğum halden mutlu olarak..
Huzura kucak açmak değil kucaklamak tüm benliğinle...
Bir adım ötesinde ya da gerisinde ne farkederdi..!
Güneş ısıtırken bizi,
Yalnız bu anda kalmak isterdim..
Gözlerinin kahvesine bulanırdı yeşillerim...
Bir orman olurduk sevgilim...
Sen sakin bir toprak..
Ben üzerinde yetişen bin bir renkli bahar,
Senin dinginliğine vurulan...
Bize kalan kırık tebessümlü bir hayattı..
Biz ondan yeni bir evren kurduk sevgilim...
ŞİMDİ OKUDUĞUN
MEY'DEN GELENLER
PoetryRuhun içinde bir çiçek varmış. Her sene bir tohum biter yapraklarını göğe uzatırmış. Senenin sonunda toprağa düşer ve bir masal başlarmış. Yeniden yeniden ve yeniden...
