MEY'DEN GELENLER

Gidenlere..

İstisnasız her insan gider..
Kimi ardına dönmeden öfkesiyle, hatasıyla, sevgisiyle, nefretiyle..
Kimi dönüp bakar omuzlarının ardından, bıraktıklarına ya da bıraktığına..
Canı yana yana, içi kurumuş tüm yaralarına tırnaklarını takıp kanatırcasına...
Kimi zorunda olduğu için yumruk olur elleri, kalbi sıkışır mecburiyetine..
Kimi bir ıslık çalar, hoş bir melodi söyler..
Kimi vurarak, kırarak, dökerek gider..
Kimi bağra çağra kavgalarla...
Kiminin gitmek umurunda dahi olmaz, o kadar değersizdir onun için..
Silik bir hatıra bile değildir...
Kimi sessizce gider...
Öyle hislidir ki nefesini bile duyurmaz..
Öyle bir gider ki hissedemezsiniz...
Öyle bir gidiştir ki bu dönüşü yoktur..
Öyle bir gidiştir ki ardından geçtiği yolları ararsınız..
Tek bir iz, tek bir işaret bulamazsınız..
Yaşanılan her şeyin zihninizin kurgusu olduğunu düşünürsünüz..
Oysa kalmak için çok çabalar, sessizce giden insanlar...
Çok defa bağırır, çok defa kavga eder sizinle..
Çok defa konuşur, çok defa dinler...
Ve bir gün kesilir sesleri...
Çünkü onlar artık bilirler tüm gerçekleri..
Senin de bildiğin gibi...!!!

.. Gülümseten bir gidişin hatırası..

Bir gün bir adam, küçük bir kızın hevesle çaldığı flütten sonra yüzüne bakıp sesinin berbat olduğunu haykırdı..
Pembe bir flüt küçük bir kızın elinde öldü...
Sesi berbattı kabul etti..Ama kalbi kırıldı..
Gerçekler acı değildi, söyleniş şekli acıydı..
Bir hafta sonrası için aynı adam bir besteyi çalmalarını istedi çocuklardan...
Kimse ayağa kalkmadı o küçük kız dışında...
Bu defa tüm sınıfın önüne geçti ve o besteyi hatasız çaldı..
Sesinin berbat olduğunu herkese duyurdu...
Beste bitti küçük kız yerine oturdu..
Ve adamın gözlerinin içine bakıp gülümsedi...
Ama bir daha eline flüt almadı...
Bazen gider insanlar ; insanlardan,eşyalardan, ve hayatlardan...
Yine de o küçük kız her enstrümanın sesine hayran kaldı..