Geceye binlerce şiir sığardı..
Sessizliğe, karanlığa, yalınlığa, yağmura..
Camları döven rüzgara mesela..
Perdeyi havalandıran esintiye..
İçeri süzülen yeşilin kokusuna..
Herkes uyurken geceyi dinleyen insanlara..
Ve sana yazılırdı şiirler sevgilim...
Gözlerine yıldızları asışına..
Saçlarını rüzgara bırakışına ..
Yağmurda ıslanırken, hafiften titreyen parmak uçlarına..
Geceyi sana ait kılardım sevgilim..
Kendime ait ne kadar gece varsa toplardım sana..
Binlerce şiir yazılırdı denizlere, okyanuslara, nehirlere..
Dibine düştükçe karanlığın ,çırpınmanın anlamını yitirmesine mesela ..
Öyle bir dipki nefesin bittikçe soğuyan su sarar etrafını..
Yine de büyüler insanı...
Dalgalarına yazılırdı şiirler...
Ve aşık şairler dökerlerdi dalgaları mısralarına..
Kumsalına ayrı, çakılına ayrı, yosununa ayrı bir dize sıralanırdı..
Ama en çok sana yazılırdı şiirler sevgilim..
En çok sana...!
ŞİMDİ OKUDUĞUN
MEY'DEN GELENLER
PoetryRuhun içinde bir çiçek varmış. Her sene bir tohum biter yapraklarını göğe uzatırmış. Senenin sonunda toprağa düşer ve bir masal başlarmış. Yeniden yeniden ve yeniden...
