Beni, benden fazla özleyemezdiniz albayım..
Güneşin içimizi ısıttığı o yazdan geriye kalan günlerde...
Denizin kıyısına oturup şiir yazan bir kadın vardı...
Tek bir gülüşünü dahi gizlemez,
Tüm aşkını yaşardı...
Rüzgara âşık denize meftun..
Kızıllığa vurulmuştu hani...
Dudaklarından dökülen sözler şarkı gelirdi kulağınıza...
Beni, benden fazla özleyemezdiniz albayım..
Kışın en çetin günlerinde, soğuğa aldırış dahi etmeyen bir kadın vardı ..
Eldiveninden çıkan parmak uçları buz tutardı ..
Nefesi bir sigara dumanı gibi süzülürdü dudaklarından ..
Üzülürse ağlar, çaresiz kalırsa susardı..
Yine de durmaz, karlı yollara şiirler yazardı...
Gökyüzüne aşık, toprağa meftun..
Yalnızlığa vurgundu hani...
Bakışları kalbinizi ağrıtan bir sızı gibi süzülürdü içinize...
Beni, benden daha fazla özleyemezsiniz albayım...
Dört mevsim boyunca yazsam size...
Bir anlamı olmazdı elbette,
Yine de anlamazdınız..!!!
ŞİMDİ OKUDUĞUN
MEY'DEN GELENLER
PoetryRuhun içinde bir çiçek varmış. Her sene bir tohum biter yapraklarını göğe uzatırmış. Senenin sonunda toprağa düşer ve bir masal başlarmış. Yeniden yeniden ve yeniden...
