MEY'DEN GELENLER

Kendime...

Bana, benden bir söz söyleyecek olsaydım..
Kendinden vazgeçme derdim..
İçinden geldiğince gülmeyi ve dahi ağlamayı..
İnsan olmanın erdemine erince aldığın tadı..
Yarınlar yokmuşçasına değil, bugünün tohumunu toprağa bırakmayı unutmadan..
Derin bir nefesle soluklanıp yüzünü göğe dönmeyi..
Denizlerin maviliğinde, kendine çizdiğin resimleri hatırla..
Unutmazsın bilirim ama yine de hatırla..
Bir söğüt ağacının dalına astığın umutlarını..
Ve yanından başka diyarlara göç eden dostlarını..
Bana, benden bir söz söylecek olsaydım..
Duyma derdim insanları..
Görme, yüzüne gülüp ardından kuyunu kazmaya çalışanları..
Yol ver gitmek isteyene..
Bilirim zorlamazsın, gidenleri de gelenleri de..
Yine de izin ver, hatırla yalnızlığın ne kadar vefakâr olduğunu...
Sözler uçup gidecek,
Hisler kuru yapraklar misali ölecek,
Olgunlaşacak bir meyve gibi zihnin ve
Dahi düşüncelerin..
İzlerini hatırla, geçip gittiğin sokaklara bıraktığın..
Öptüğün toprakları yad et..
Yaşa her günün kıymetini bilerek..!
Şifasına iç her yudumunda suyu..
Her soluğunu, son olabileceğini bilerek çek içine..
İnsan da bir tohumdu, düştü kadının rahmine..
Doğdu, büyüdü, yaşadı elbet ölecek...
Yaşarken bilmeseydin yarının bilinmezliğini..
Bu kadar severek yaşar mıydın günlerini..
Hatırla, kendini yalnızca kendini, bir tek kendini..
Bana, benden biz söz söylecek olsaydım..
İyiki düştün derdim..
İyiki kanadı dizlerin, soyuldu çizilen avuç içlerin..
İyiki düştüğün yerde dönüp baktın göğe..
Gördün geceye asılmış yıldızları..
İyiki ağlarken güldün ve öptün her yaranı..
İyiki kalktın, iyiki vazgeçmedin..
Ve iyiki doğdun..
Yıllar akıp geçerken akıntıya kapılmadan akıntı olup çağladın...
İyiki varsın sevgilim, sevgili benliğim...
İlk dostum, ilk sırdaşım, ilk yanlışım, ilk doğrum..
Her halinde her yaşında her gününde hiç vazgeçmeden yaşadın..
Bana benden bir söz söylecek olsaydım..
Gün gelip veda edeceğimizde bu hayata..
Biliyor olacağım bıraktığım tadı derdim..
İnsanlara...
Toprağa..
Yaşayan her bir canlıya...
Yaşa yalnızca yaşa...!!!