Ruhun içinde bir çiçek varmış. Her sene bir tohum biter yapraklarını göğe uzatırmış. Senenin sonunda toprağa düşer ve bir masal başlarmış. Yeniden yeniden ve yeniden...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Uçuşuyor etek uçlarım rüzgârında.. Dizlerimizi kırıp oturmuştuk sakin suların yamacında... Sessizliği paylaşırken de konuşabilirdik seninle... Var olsaydın gerçekte, sarılmak isterdim ruhunun gizine... Gökyüzü kızıllığa vuruyordu, ayrılırken günden.. Onu da mı acıtıyor gitmek, ardında olacakları bilmeden... Zamanı kırabilseydik kalır mıydıkbayım sizinle... Sever miydik aldığımız yaraları..? Siler miydik ruhumuzu kanatan canavarları..? Akan suyun aksine düşen her karanlıkta, Sessizlik bir şarkı daha yazıyor... Bu zaman, bu nehir, bu çığlık.. Hep böylece değişmeden kalıyor.. İlk ve son olsun bu paylaşım... Vedaların tadına varalım.. Bitiyor madem böylece... Bu özel an, güzel bir hatıra olarak yazıldı deftere.. Sessizliği de paylaştığımıza göre... Ayrılalım mı bayım artık sizinle...?!
Şiirler Süvari yazılır elbet... Sen sevmesen de... Sessizliği paylaşmakta yeter bir Nehir'e...
