Love Between Universes | taekook

1| Evrenlerin savaşı ve Jeon Jungkook

YENİ FİCİME HEPPİNİZZ HOS GELDİNİZ!!!🤧

Hemmenn basladiginiz tarihi atin!!

Ne yani yazar atmiyo muymus kim demis?? 21 agustos 2023 pazartesi, saat 09.07 🤧

Fantastik ama agir fantastik olmayan bir kurguu, varsa eger fantastik onyarginizi kiricam simdi 😽😽😽

Taslakta 12 bolumum var halihazirda, ve ben devamini da beraber cook guzel tamamlariz diye dusunuyorummm 🥹💖

SİMDİİ cok uzatmadann sizi bolume aliyorumm

İYİ OKUMALARRR!!!

Ig/whoiscaraa_
Tt/whoiscaraa

***

Kim Taehyung, en fazla haftada bir iki kere gittiği işinden çıkmış, bilgisayar çantası vücuduna çapraz bir şekilde asılı, hafif uzun, dalgalı saçı arkasında toplanmış ve çerçevesiz gözlükleri işten çıktığını belirtircesine burnu üzerinde durup görüntüsüne olgunluk ve ciddilik katarken, arabasına doğru yürüyordu yorgun, hissiz adımlarla. Bugün normalde çok görülmeyen bir şekilde işleri yoğundu, ilk kez ona gelen iş tekliflerini reddetmemiş ve evinden çıkıp kendini işine vermeyi kabul etmişti. Tam 3 müşterisiyle görüşmüş, ikisinin evinin ölçülerini alır ve zevklerini, isteklerini not ederken, diğer müşterisi için de geçen görüşmelerinde aldığı isteklerine göre hazırladığı plan hakkında konuşmuşlardı. Kısacası onun için normale kıyasla fazlasıyla yoğun bir gündü ve eve gidince hazırlaması gereken iki plan daha vardı.

Sıcak havadan gözlüğün burnunu terlettiğini hissettiğinde, sadece çalışırken taktığı gözlüklerini dalgınlıkla gözlerinde unuttuğunu fark etti ve çıkartarak çantasına yerleştirdi.

Bir yandan tüm bu hareketleri yapıyordu, bir yandan da son iki yıldır olduğu gibi, sanki yapan o değil de başkasıymış gibi hissediyordu kendini. Sanki o bir ölüymüş ve dışardan bir göz olarak birinin hayatını izliyormuş gibiydi. Ruhsuz, cansız hissediyordu. Sıkılıyordu, tüm bu rutin, tüm bu amaçsızlıktan içi sıkılıyordu, uyumak ve bir daha uyanmamak, öylece durup hiçbir fiile, harekete geçmeden dikilmek istiyordu. Bu hayatta kalmasına yarayacak, uğuruna yaşayacak ve 'işte şunun için ölmüyorum' diyecek hiçbir şeyi yoktu ancak ölecek, hayatını bitirecek cesareti de yoktu.

İki yıl öncesini hatırlıyordu, yaşama tutunmak için güzel anılarını kullanmaya çalışıyordu ancak güzel anılarını bile kirletmişlerdi onun, bu yüzden geçmişe bakınca ihanetin acısını hissediyordu. Acısını öfkeye çevirmeye çalışarak ölüme, ölümün varlığına lanet ediyor, ancak aslında ölümden çok uğradığı ihanete öfkeleniyordu. Ve iki yıldır sinirine, öfkesine dayanarak yaşamaya çalışıyordu. İki yıl önceki o sakin, gülümsemeyi bilen ve hayattan keyif alan adam gitmiş, yerine agresif, sinirli bir adam gelmişti. İşin aslı o zamanlarda da güçlü bir manipülenin içerisindeydi de, farkında değildi işte.

Hissizleştiğini söylüyordu, ancak hayır. Yoğun bir şekilde hissettiği iki duygu vardı. Öfke ve mutluluğa karşı duyduğu derin özlem.

İliklerinde yaşıyordu, yatarken, işe giderken, yemek yerken, konuşurken iliklerine kadar yaşıyordu özlemi. Bir de siniri, kini... Ona tek bir kişi, hem yoğun bir özlem, hem de çıldırtıcı bir kin hissettiriyordu.

Aslında o kişiye karşı hissettiği şeyin özlem değil de yalnızca ama yalnızca kin olduğunun ise, henüz tam anlamıyla farkında değildi.

Şimdi de her zamanki asık suratıyla, yorgun bir şekilde arabasına binmiş ve evine doğru sürerken de aynı duygularla çevrelenmişti. Her arabasını kullandığında olduğu gibi, yan koltuğunda yıllar önce oturan bedeni gözleri arıyor ve onu eskilere götürüyordu. O eskiler gözüne güzel gözükse de, özlediğini düşünse de, bildiği ama geri plana attığı gerçekler yine ona kindar hissettiriyordu. Sırf bu hatıralar yüzünden değiştirmemişti arabasını, ki zaten değiştirmesini gerektirecek bir araba da değildi. Yeterince lükstü, ancak bu da genç adamın çok umursadığı bir detay değildi.