I Love You, Goodbye

Chapter forteen

Ang makipaglaro sa larong gusto ni jerrick ay ang isa sa pinakamahirap na nasalihan ni aurora. She really don't know where exactly go this game. Pakiramdam niya siya lagi ang taya.

She can't say no to that demon. Yes, a demon. How does he became a demon? Simply because, sa inaraw araw niya na kasama ito tila ba nasa kumukulong kumunoy siya at hinihintay ng mga diablo. Her life with him is like a living hell. No escape, and no shelter. Para siyang robot na susunod sa lahat ng bilin nito.

Jerrick became cold, distant and selfless man. Malayo sa lalaking nakilala niya noon. He's like a human machine. No expression and no feelings. Manhid at bingi. Matigas pa siya sa batong galing outerspace at malamig pa siya sa yelong galing antartica.

Naging hobby na nito ang ipahiya at gawin siyang tanga sa harap ng maraming tao. He love ruined her life. Masaya ito kapag nahihirapan siya. Ang luha niya naging unlimited na yata. Everytime jerrick hurt her emotionally she was feels like a scampled paper then burn and turn into ashes. Mahapdi at masakit.

Wala siyang makitang dahilan para masaktan siya ng ganito. He's the one who left her in the first place. Leaving her like a trash. Accussing her as if she was the one who betray in their relationship. Malinaw na niloko siya nito. Iniwan at pinaasa.

Wala ito noong panahon na nakikipaglaban siya. Noong panahon na dinadala niya ang anak nila. Nahihirapan siya samantalang masaya naman ito sa piling ng iba.

Hindi niya gustong palaging umiiyak. Tapos na ang hirap. Gusto naman niya makaranas ng sarap. Jerrick was her first love, and only love. But, she realize that he don't deserved to be love. Because once a cheater is always a cheater.

"Ms. Alcantara get inside my office now." Boses na nagpapitlag sa kanya.

Natatakot siya oo; pero hindi ibig sabihin noon ay nasisindak na siya. Hindi sa lahat ng oras ay kailangan magpadaig siya sa takot dito. Kailangan iwaglit na niya kung anuman ang damdamin mayroon siya para dito. Dahil namumuhi siya kay jerrick.

Marahan siyang pumasok sa opisina nito. Marahil may ipapagawa itong muli sa kanya. Dala ang steno-pad at refractable pen, lumapit siya sa lamesa nito.

"S-sir?"  She stammer.

Jerrick stared her with a usual look. Bored and cold. Walang warmth  sa pagsuri. At kung tignan siya ay tila ba isa siyang specimen sa ilalim ng microscope.

Kung dati ay full of passion and desire ang makikita sa mga mata nito, hindi na ngayon. Namimiss na niya ang dating jerrick. Nasaan na ba siya?

"Ms. Alcantara if im not mistaken, days ago i ask you to get rid off that uniform. Right?" Sabay hagod muli sa kanyang kabuoan. She was wearing her a usual uniform. Cream slacks and tailored cut blouse. Kagalang galang na aura.

"Excuse me? As i learn, this uniform are nothing to do with my job SIR. Hindi ko alam na may dress code na pala na dapat sundin in terms of wearing a secretarial clothes." She smirk. This Man is getting to her nerve. Lahat ng makita napupuna. Walang pinapalampas. Kahit damit niya.

Disente ang suot niya kaya wala siyang nakikitang mali doon.

"Really huh? May i remind you. That YOU are my secretary. And you are no longer a accountant. Anung gusto mong palabasin? Na igalang ka ng mga empleyado dito dahil mataas ka parin sa kanila? " pang uuyam nito. Nagtagisan sila ng tingin. Walang gustong magpatalo.

Bumugtong hininga muna siya bago muling nagsalita. " if that case, na nagiging problema niyo ang outfit ko. It's better if i quit. You heard it right Mr. Santillan. I QUIT!!"

Nagulat siya ng bigla itong tumawa. How she miss his voice especially when he laugh.

"And paano ka nakakasigurado na papayag ako? If you remember Ms. Alcantara nakapairma ka ng kontrata."

He smirked while stressing his every single word.

Aurora swallow a hard lump. Alam niya ang tungkol sa sinasabi nito. Ayaw man niyang tumbukin ngunit alam niya na ikakapahamak niya ang bawat salitang lumalabas sa labi ni jerrick. Pero hanggang kailan siya magtitiis?

"Pwede kitang kasuhan ng breach of contract. Ms. Alcantara. So, much bettet kung mag iisip ka munang mabuti."

"Bakit ka ba ganyan? Ang kapal ng mukha mo!" Asik niya dito. Hindi na niya nakontrol ang galit niya. She don't deserved this. She don't deserved to be treated like this. Tao siya hindi robot. Nasasaktan at nahihirapan.

"Very well sweetheart, talagang itinatanung mo yan? Are you incapable in reminiscing the past? O sadyang nakalimutan mo na?"

Sweetheart, he always called her that way. Masarap pakinggan. Pero bakit parang sapal iyon na lumalabas sa dila nito?

"Hindi ko maintindihan kung saan nanggagaling ang galit mo. Hindi ko alam kung bakit ka ganyan. Pero sige, kung ang pagpapahirap mo ang tatapos diyan sa kalokohan mo. I'll stay. But i assure you. Hindi mo makukuha sakin ang ANAK KO.  He's mine ALONE!"

Sa sinabi niyang iyon nakita niya ang pagigting ng bagang ng binata. Naglalabas ng galit ang mga mata nito. Dahil doon tinalikuran na niya ito. Hindi niya kayang tagalan ang ganoong mga tingin.

Ang sakit ng kahapon ay unti-unting bumabalik sa kanya at sinasaktan pa rin siya.