දරන්න බැරි තරමේ පුදුම නිශ්ශබ්දතාවයකින් ලොකු ඕවලාකාර මේසය පිරිලා තිබුනා....දැකලාවත් නැති , දැකලා තිබ්බත් අදුරන්නැති , සහ අතැඹුලක් වගේම දන්න බර්ඩ්‍රේන් ජේෂ්ඨ පරපුරේ අයගෙන් මේසේම පිරිලා ගිහින්.... ඒම මේසයක් රැස් වෙන්නේ , වැදගත් තීරණ ගැන එයාලාට දැනුම් දෙන දවස්වලට.... කට්ටිය කොච්චර හය්යෙන් හිනා වෙන සද්දේ ඇහුනත් , ගවීෂ්ට බැන්ක්වේට් එක පුරාවටම තියෙන්නේ මහ මූසල ගතියක්..
රැ කෑම අහවර වුනත් , කිසිම දෙයක් හරියට එයාගේ බඩට ගිය බවක් නම් ගවිෂ්ගේ මතකයේ තිබුනේ නැ... අඩුම මිනිහාට මෙලො බඩගින්නකුත් නැහැ... ආර්ය වේඝර්ණාරච්චි , පාර්ශ්වික බර්ඩ්‍රේන්ලාගේ සීමා මායිම් ප්‍රශ්න ගැන ලොකු කතාවක....ඕක කවදාවත් විසදෙන ප්‍රශ්නයක් නෙවේ... ඒ ගැන අහගෙන ඉදියත් ගවීෂ්ගේ ඇස් තියෙන්නේ එයාගේ ඉස්සරහා යන්තම් අඩිය විතරක් පුරවලා තිබ්බ වයින් ග්ලාස් එක දිහාවට.... හැමෝගේම අත්වල ග්ලාස් එක ගානේ වගේ තිබුනට , ගවීෂ්වත් යොවන්දිවත් තාම වයින් ග්ලාස් එකට අත තිබ්බේවත් නැ... හරියට දෛවය දෙන දෙයක් බාරගන්න ලැස්ති පිට වගේ....
එයා අම්මාගේ මුණ දිහා අසරණ විදියට බැලුවට ගවීෂ්ගේ අම්මා කළේ අහක බලාගත්ත එක... තාත්තා නම් කවදත් ගවීෂ් ගැන ගණන් ගත්තේම නැති තරම්... කොහොමත් අම්මයි , තාත්තයි කියන්නේ ගවීෂ්ගේ ජිවිතේ හිස්තැන් දෙකක් නම් නෙවේ.. ඕනවටත් වඩා ආදරෙන් , ඊටත් වඩා හොද මිනිස්සුන්ගෙන් පිරිලා තිබ්බ තැන් දෙකක්.. ඒත් , සුදු මාමත් අද මෙතන නෑ... අඩො , උබ උබ වෙනුවෙන් කතා කරපන් කියන්න යුවනිදුවත් මෙතන නෑ,.. ආශදීගේ හැසිරීම නිසා එයාට මෙතන තහනම් , අඩුම ඉදියා නං ඒකි කියනවා ගවීෂ් අය්යේ මං ඉන්නවා කියලා... හරියට බැලුවොතින් මෙතන නැති තරමට හොදයි කියලා සැනසෙන්න පුළුවන් එකම එක මනුස්සයා මියුන් විතරමයි....
යොවන්දි කැම මේසේට වාඩි වුනාට ඔළුවවත් ඉස්සුවද කියන්න ගවීෂ්ට විශ්වාසයක් නැහැ.... අඩුම ඒක ගැන අහන්නවත් ගවීෂ්ට තියෙන්නේ පැකිලීමක්... බැන්ක්වෙට් එක මොකටද කියලා කියන්න යොවන්දිත් නොදන්නවා නෙවේ....ඒත් අඩුම වෙන්න තියන කිසිම දෙයක් ඒකිත් දන්නැ කියන්න නම් ගවීෂ්ට විශ්වාසෙන් කියන්න පුළුවන්... ආපු වෙලේ ඉදන් වටේ ඉන්න මිනිස්සු හැමොම යොවන්දි දිහා බලන්නේ එසේ මෙසේ බැල්මකින් නෙවේ ... අර වයසක අත්තම්මලාගේ ඇස් යොවන්දිගේ උඩ ඉදන් පහළට යනවා ගවීෂ්ට පේනවා....
