ඒ මීට අවුරුදු දහ අටකට කලින්, තෙත අදුරු රාත්‍රියක්... ; මුළු විලේජ් එකම වැස්සෙන් වෙන බලපෑමට වඩා දරාගන්න අමාරු වෙනස්වීම් ගොඩකට මුහුණ දෙමින් ඉදපු රාත්‍රියක්.... කලබලකාරි වාතාවරණයක් මැද, සපත්තු අඩි වතුරවලවල් උඩින් නිතර චරස් හඩවල් මවපු රාත්‍රියක්.... ; එදා රාත්‍රිය, අවුරුදු දහඅටකට පස්සේ පවා හැමෝටම අභිරහසක් ඉතිරි කරන්නට නියමිත රාතියක් වෙයි කියල කවුරුත්ම අනුමාන කරන්නට නැතුව ඇති... ඒත් ඒක සිද්ධ උනෙත් එහෙම.....
බියජනක වාතාවරණය මැද්දේ, වේඝර්ණලාත් ආශක්‍යසිංහලත් අතර ඇවිලීම තව තවත් නොසන්සුන්කාරී වෙන ලකුණු පෙනෙද්දි සේරම ගෙවල්වල පහන් වේලාසන නිවිලා.... එකක් ඇර.. ඔව් , සුවදායී කැෆයින් හැගීමක් දෙන ටයිඩ්‍රැක්ස් එකේ දෙවෙනි මහලෙන් තාමත් නික්මෙන්නෙ මලානික ආලෝකයක්....
ඇයගේ පියවර නොසන්සුන්...ඒ පියවරවල තාලයට ලී බරාදයෙන් බර බර සද්දයක් එනවා... ඇගේ ඇස්වල, විඩාව... ?? සමහරවිට භීතිය.... ඊට එහා ගියපු අමුතු හිතුවක්කාර ගතියක් ? කලබලකාරී බව..... නෑ , ඒ හැම දෙයක්ම පරයමින් ඇදිලා තිබුනේ දරාගත නොහැකි රැවටිමකින් ශේෂ වුන වේදනාවක සලකුණු... තවමත් ඇයට හුස්ම ගන්න අමාරුයි.... එන්න එන්නම , ඇය විටෙන් විට බිත්තියට වාරු ගන්නේ මතු වෙන කේන්තියකින් වගේම , දරාගන්න බැරි බලාපොරොත්තු කඩවීමකින්..... වම් අතේ වෙදැගිල්ලේ පාමුල හිර වෙලා තියෙන , වයිරෝඩිය !!! ඇයට ඇය ගැනම උපදින්නේ උපහාසයක්.... ඇය දෙතුන් විටක් එහෙ මෙහෙ කැරකැවූ මුදුව දැනටද ඇගේ වෙදැගිල්ල කිදා බසිමින් වලයාකාර කැපුම් ශේෂ කරල.....ඒත්, තවමත් ඇය දුර්වලයි..... වසර හතක ආදරයක් ඉදිරියේ, මොන තත්වය මත උනත් ඒ මුදුව ගලවලා ඉවතට විසි කරන්න ඇගේ සිත තවමත් දුර්වලයි..., ඒ වගෙම ඇගේ සිත ලෝබයි....
පරිස්සමට කොට්ට තියල වට කරපු ඇදක , සුවදායී නින්දක ඉන්න රෝස පාට කිරිකැටියා දැන් ඇයට ගේන්නේ දරාගන්න බැරි හැගීමක්.... තාම මෝරලවත් නැති පුංචි අත් ගුලි කරගෙන ඉන්න තමන්ගේ කිරි කැටියත්, තවත් නොපෙනෙන මානයක තියෙන හැගීමකත් ඇය හිරවෙලා..... ඇයට දුරින් ඇසෙන එක හඩකට පවා ඈ ඕනවටත් වඩා ගැස්සුනා.....ඔව් ,
