My heart is Burning with Leo

Saklambaç

Alexa~~~~

Kampa geri döndüm. Şimdilik ormanda kalıyorum. Kimsenin beni görmesini istemiyorum.

Görseler acaba ne derim? Herhalde bi' bahane bulurum......

Şey ben kamptayız diye kamp yapmak istedim çadır temiz hava falan ormandaydım ya......

Yine saçmaladım.
Ormandan kampa göz atıyordum.

Tam o sırada Leo beni görür gibi oldu.
Ben de yine istemesem de saklandım. Bir süre sonra o da kulübesine gitti.

Ben de küçük çadırımın içine girip uyudum.

Şimdiden söyleyeyim, bir kış ayında ormanda donarak uyumak kesinlikle bana göre değildi. Her yerim tutuldu.

Zar zor yürüyerek bir ağacın arkasına yaslandım.

Bu sabah kampta koşu günüydü.
Bunu kaçırdığıma hiç üzüldüğüm söylenemez.

İşte Leo'yu gördüm. Küçüklüğünden beri aynı.
Dikkatle ona baktım.

O da beni yine görür gibi oldu sonra gözlerini ovuşturup yürümeye devam etti.

LEO~~~~~~~

Dün akşamdan beri kafama takıldı.

Sanki onu ormanda görüyor gibiyim. Acaba deliriyor muyum?
Bu gün kampta koşu günü. Ormandaki parkurlardan birinde yarışacağız.

Yarışma başlamadan önce bir şeyler atıştırdım.

Kherion hepimize birer numara verdi ve arkamıza rahatsız edici bir kağıt taktı.
Olamaz şu lanet kağıt beni gıdıklıyor.

Herkes yarışa başlamaya hazırken ben gıdıklanmakla meşgulüm.

Yanımda duran Annabeth bana baktı ve gülmeye başladı.
"Ne o Valdez yoksa gıdıklandın mı?"
"Yok canım sadece rahatsız ediyor."

Kherion elindeki devasa mikrofonla konuştu.
"Kampçılar yerlerinize......1....2....3...BAŞLA!"

Olağanca gücümle koşmaya başladım. Fakat sırtımdaki şu kağıt beni acayip rahatsız ediyordu.

Bir süre sonra koşu parkurundan çıktım ve ormanın içine girdim.
Belki şu kağıdı çıkarabilirdim.

Tam sırtıma uzanıyordum ki ormanın içinden bir düşme sesi geldi.
Sesi takip ettim. Bu ses çok tanıdıktı sanki....Alexa!

Ormanın içine doğru yürüdüm. Sonra onu gördüm.
Yerden kalkmaya çalışıyordu ama montuna takılan dallar ona engel oluyordu.

Ben de koşarak yanına gittim. Gözlerini açamıyordu.
Elimi uzattım ve onu yerden kaldırdım.
Sonra yavaşça gözlerini açtı ve bana baktı.

Bakmasıyla beraber kaçması bir oldu.
Kaçmaya çalıştı da denilebilir. Ayağı yine dala takıldı ve yine yere uçtu.

Onu yine kaldırdım ve bu sefer sarıldım.
Kaçmasına izin vermeyecek kadar sıkı sarıldım.

Sonra bir ağlama sesi geldi. O ağlıyordu.

"Ö-özür d-dilerim."dedi ve ağlamaya devam etti.
"Sorun değil." dedim ve ona sarılmaya devam ettim.

Biraz kendine gelince onunla yürümeye başladık.

Bir süre sonra da ikimiz de kahkaha atarak gülüyorduk.
Sonra aklıma takılan o soruyu sordum.

"Neden gittin?"

...........
Percy Jackson ve Olimposlular serisinin hiçbir hakkına sahip değilim.(Seri benim değildir.)