Fit into Mine

24 Jealous

Umiiyak na pala ako ng hindi ko namamalayan.

"I'm sorry." Sabi nya.

Hinayaan ko lang syang yakapin ako.

Ng maramdaman kong kumalma na ako ay marahan ko syang itinulak.

Sakto naman bumukas na ang elevator.

Wala kaming kibuan hanggang sa makapasok kami sa opisina nya.

"Sorry." Sabi nya uli.

"Its okay sorry din sa  pag burst out ko kanina."

"Its okay. Sana sinabi mo sa akin na nahihirapan ka pala para nagawan ko ng paraan."

"No its okay. Kaya ko naman. At nangako naman si Tito Niel na tuturuan nya ako."

"Kaya ko namang gawin yun."

"I doubt it. Kahalayan lang ang kaya mong ituro sa akin, at quota na ako dun.

Natawa sya sa sinabi ko.

Then we kissed and make-up.

Ng mga sumunod na araw nakiayon na din sya sa gusto ko. Sa harap ng mga empleyado nya ay empleyado rin ang turing nya sa akin. Pero oras na magsara na ang pinto ng opisina nya ibang usapan na yun.

Ng dumating ang oras na kailangan nya ng pumunta ng Japan ay hirap na hirap syang sumakay ng eroplano.

Mahirap din naman yun para sa akin but we have to do it.

Ang unang linggo ay sadyang mahirap para sa amin malaki ang naitulong ng video call.

I work for JVD helping Tito Niel or let say more on learning with him. Itinuro nya sa akin lahat ng pasikot sikot ng bussiness nila.

Hindi ko alam kung ano ang sinabi sa kanila ni Jude pero ramdam ko tanggap na nila ako bilang ako at bilang girlfriend ni Jude.

And isang linggo ay naging dalawa, naging tatlo hanggang sa naging isang buwan.

After one month ay wala ng nakapigil kay Jude umuwi sya ng Pilipinas.

Isang linggo lang ang ibinigay sa kanya ni Tito after a week kailangan nya na namang bumalik ng Japan.

Umuwi kami ng probensiya para dalawin sina mama at papa at para bisitahin na rin yung pinagagawa nyang school building. At hindi lang yun simpleng school building but a 5 storey building, with 10 classroom's in each floor. Kasya na halos doon ang lahat ng studyante ng buong school. At hindi lang classroom ang ibibigay nya kundi kompletong gamit din sa bawad silid.

Labis labis ang pasasalamay ng buong bayan sa proyekto ni Jude. Subalit ayaw nyang ipaalam na galing yun sa kanya. Kaya nanatiling anonymous ang donor ng nasabing project.

Sinulit namin ng husto ang isang linggo na magkasama kami we make sure na walang nasayang na oras.

Its been 4 months na ganun ang setup namin ni Jude uuwi sya ng Pilipinas pag kaya ng schedule nya. At nakasanayan na rin namin yun.

Ako natutunan ko na rin halos angpasikot sikot ng JVD thanks sa daddy nya masasabi kong kaya ko ng maging ganap na EA ng CEO.

Its on the fifth month ng may mapansin akong kakaiba kay Jude.

Its one evening ng tumawag ako sa kanya at hindi nya sinasagot.

I got worried pero inisip ko lang na baka busy lang sya.

The next day tinawagan ko uli sya. He answered the call but i feel that there's something wrong.

Tinanong ko sya about dun pero panay lang ang sagot nya ng I'm fine. Wala akong problema.

Hinayaan ko na lang kaso baka pagod lang sya.

For the last few days ganun sya lagi. Madalas di sinasagot ang tawag ko samantalang dati naman sya lagi ang nag iinitiate ng tawag at sya ang galit kapag hindi ko nasasagot. Pero ngayon ako na ang tumatawag pero madalas di naman sya sumasagot at kung sumagot man laging wala sa sarili.

Aminin ko man sa hindi kinakabahan na ako.

Naisip ko baka may problema sya na hindi sinasabi sa amin.

"Clay. May problema ka ba?" Tanong sa akin ni Lora habang kumakain kami ng tanghalian sa pantry.

"Ha.. wala." Sagot ko.

"May sakit ka ba?" Tanong nya uli.

"Wala rin." Sagot ko.

"Para kasing meron eh. Namumutla ka. Tapos kahapon ka pa walang ganang kumain."

"Tama si Lora. Ilang araw ka na naming napapanain na ganyan ka." Sabi naman ni Kate.

Ilang araw na ngang masama ang pakiramdam ko pero wala naman akong sakit

"Pagod lang siguro ako." Sagot ko.

"Kung ganyan dapat magpahinga ka. Mahirap na mag kasakit."

"Sige gagawin ko yan."

Umuwi nga ako ng maaga pero hindi naman ako nakapagpahinga dahil hinihintay ko ang tawag ni Jude.

Subalit lumipas na ang 24 hours hindi pa rin sya tumatawag. Tinanong ko na nga so Tita Fivine kung nakausap nya ba si Jude pero hindi nya rin daw ito nakakauaap mag iisang linggo na.

Kinabukasan pinilit kong pumasok kahit masama pa rin ang pakiramdam ko.

Pagpasok ko palang ng entrance ng building ay nakaramdam na ako ng pagkahilo. Mabuti na lang at bakasabang kong oumasok si Marco kaya nahawakan nya ako sa beywang bago pa ako matumba.

"Okay ka lan" nagaalalang tanong nya.

"I need to seatdown." Sabi ko sa kanya.

Inalalayan nya ako papunta sa sofa na nasa harap ng reveptionist, ng biglang may humablot sa akin.

"Bitiwan mo sya!" Mariing sabi ng tinig na kilalang kilala ko.

"Jude."

Uundayan nya sana ng suntok si Marco mabuti na lang napigilan sya ni Zach.

"Boss wag."

Nagpapigil naman si Jude pero kwenilyohan nya pa rin ang gulat na gulat na si Marco.

"Don't even try to touch what is mine, if you don't want to die." Galit na sabi nito.

Pakiramdam ko nawala bigla ang pagkahilo ko at napalitan yun ng inis,nakatawag na kasi nh pansin ng mga empleyado ang ginawa nya.

Itinulak ko si Jude.

"What do you think you are doing."

Nabitiwan nya si Marco.

"Hindi ka na nakakatuwa." At tinalikuran ko na sya.

Dumeretso ako sa employee elavator na saktong bumukas ito.

Nakipag siksikan ako sa mga papasok na empleyado.

Bako pa sumara ang pinto ay naiharang ni Jude ang kamay nya.

"San ka pupunta?" Tanong nya sa akin.

"Sa opisina Boss." Sagot ko na pinadiinan ang salitang Boss.

"Hindi ito ang elevator mo." Sagot nya.

"Empleyado ako so dito ako." Sarcastic na sabi ko.

"Claire Marie. Gusto mo bang ipagsigawan ko dito kung ano ka ba talaga sa kompanyang ito ha."