Albus Severus Potter, olmaması gereken her şeydi.
Slytherindi; çataldil, ve de bir varis.
Sürekli her şeyi batıran çocuk, ailesini yok sayabilmek için kendini de yok sayan çocuk, bu Albus Potter'ın olduğu şeydi.
11 yaşındayken, puslu gri gözler taş...
"... Karma is always gonna chase him for his lies..."
♧♧♧♧♧♧♧♧♧♧♧♧♧♧♧♧♧♧♧
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
♧♧♧♧♧♧♧♧♧♧♧♧♧♧♧♧♧♧♧
Karanlık.
Kahkahalar, çığlıklar birbirine karışıyor.
Albus hareket etmek istese de bedeni yerinde sabit.
-Seni bekliyorduk, diyor yumuşak bir ses. "Hoşgeldin."
Albus cevap vermiyor.
Çok soğuk, kendi isteğiyle orada olmadığından neredeyse emin.
Gözlerini açamıyor, açarsa atacağı çığlıklar onu güçsüz gösterecek.
Albus güçsüz değil.
-İstediğini vereceğiz, ne istediğini biliyoruz. Onu kurtarmana yardım edeceğiz.
Albus kimden bahsettiğini bilmiyor.
Ya da biliyor olmalı.
Bilmiyor, hatırlamıyor, çok soğuk. Burada ne yapıyor...
Eve gitmek istiyor.
-Ölmesine izin vermeyeceğiz, ses gittikçe tizleşiyor, topuklu olduğunu tahmin ettiği ayakkabılarla atılan yavaş adımlar Albus'un içindeki kargaşayı bastırmaya yetmiyor. Her şey tek bir nabızda birleşirken tutuyor nefesini.
"Ancak..."
O an o an işte.
Karanlığı delen bir lanet patlıyor, ve Albus çığlık atıyor.
Derisine geçen onlarca diş, damarlarına boşalan zehirle çığlık çığlığa bağırıyor.
-Cana karşılık can.
Yılanların sardığı bedeni boşluğa düşüyor.
♧♧♧♧♧♧♧♧♧♧♧♧♧♧♧♧♧♧♧
Albus irkilerek uyandığında kış güneşi çoktan odasını hüzme hüzme doldurmuştu.
Refleksleri tüm cildinde yılan ısırıkları aramasını önerirken, saçmaladığını bilen tarafı buna engel oldu.
Günlerdir aynı kabusu görüyordu.
İlk gece çığlıklar eşliğinde uyandıktan ve babasının ağzından Cynthia Walkes denen lanet kadının ismini duyduktan sonra, Scorpius'tan öğrendiği Muffliato Tılsımı'na sığınmıştı.
