"Aldatıyorsun be beni gözümün içine baka baka o kadının koynundan çıkıp bana geliyorsun, susuyorum, sabır ediyorum, ama bıktım, duydun mu?"
"Bunu biliyordun,evlendiğin gündem beri biliyordun,şimdi zoruna giden ne?"
Burada olmam bu adamın karşısında olmam bile başlı başına bir hataydı. Sesli bir kahkaha attım, adımlarımı Savaş'ın yanına doğru attım.
"Osman Korhan senden daha iyi bir yalan beklerdim düşüne düşüne bunu mu buldun sen yazık herkes senin zekana hayrandır ama pek birşey görmedim." Dedim, Savaş elini Omuzuma atarak beni kendine çekti.
"Bunlar gerçekler Kızım sen benim ve Hülyanın kızısın, Orhan sizi benden çalmak istedi seni benden sakladı."öfkeye öne doğru çıktım ama Savaşın kolu buna engel oldu.
"Yalan sus benim babam Orhan sen değilsin asla da olamazsın kes bu zırvalıkları." Dedim Osman'nın gözü Savaş ve benim aramda gidip geliyordu.
"Sana bunu kanıtlarım kızım inan bana lütfen Doğa sen benim kızımsın senin kanında Korhanların kanı var." Başımı olumsuz anlamında salladım.
"Hayır yok böyle aşağılık bir kan benim damarlarım da olamaz ha şayet böyle birşey oldu diyelim keserim bileklerimi son damlasına kadar akıtırım daha iyi." Dedim aniden bir adım geri çekildi gözlerini benden çekti korkmuşuydu gözleri korkuyla baktı bana.
"Oğlunuz var Osman Bey Kıvanç ve doğanın yaşları birbirlerine yakın nasıl oluyor siz iki kardeşi mi evlendirdiniz." Dedi Savaş , doğruydu mantık hatası ve büyük bir yalan.
"Kıvanç benim oğlum değil." Dedi Osman Korhan
"O gerçek bir Kohan değil asıl Korhan Doğa."dedi.
"Daha fazla burada kalmak ve bu adamın saçmalıklarını dinlemek istemiyorum,hepsi yalan beni geçtim bunu oğluna yapma o seni gerçekten seviyor Osman Korhan." Dedim hızla kapıyı açtım.
"Kızım." Dedi Osman Korhan başımı çevirerek ona baktım.
"Ben senin değil Orhan'nın kızıyım ve hep bu böyle olacak." Kalbik acıyor nefes alamıyordum,belkide atak geçiyordum ama burada olmaz dı gitmem gerekiyordu bı an önce buradan uzaklaşmak istiyordum."
Hızla çıktım oradan adımlarımın nereye gittiğinden bir haber ilerliyordum karakolda.
Hızla çıkışı bulamam gerekiyordu.
"Doğa." Dedi bir ses gözlerimi yavaşça ona çevirdim gelen savaştı.
"Buradan götür beni Savaş lütfen gücüm yok lütfen." Göz yaşlarım dökülmeye başlamıştı yavaş yavaş.
"Gidelim güzelim lütfen ağlama." Beni kendine çekerek kolları arasına aldı,hızla uzaklaştık karakoldan.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Sessizlikte ikimizi de esir almıştı. Konuşmak yada olanları değerlendirmek istemiyordu , uyumak istiyordum uzun bir uykuya yatmak günlerce haftalarca uyumak istiyordum.
"Gül bahçem,o adamın söyledikleri yalan dan ibaret aklını karıştırmak istiyor belki de seni kendi yalana çekmek istiyor bilemiyoruz O yüzden lütfen o güzel yüzünü asma."
