Taşıyıcılar:Ölümcül Proje [DÜZENLENİYOR]

Biyoloji Dersinde Ölümden Dönüyorum

"Eğer herkes benim gibiyse o zaman ben nasıl özel olabilirdim ki?"
Noah

Noah

Dr Parker gelip benimle biyoloji çalışmaya başladığında benim için dünyanın sonu gelmişti...

Eeee hızlı mı başladım? Sanırım biraz öyle oldu... Her neyse....

O vakte kadar her şey normal gidiyordu. Hatta neredeyse güzel bir öğleden sonra geçirdiğimi bile söyleyebilirdim.

Annem ile birlikte kahvaltı hazırlıyorduk. Daha doğrusu annem hazırlıyor ben de onu izliyordum.

"Hadi ama Noah" dedi annem. "Öylece bakıp izleyeceğine sofrayı kurabilirsin."

Oflayarak yerimden kalktım.

Masaya bardakları dizerken bir yandan da annemle konuşmaya çalışıyordum. "Bugünde laboratuvara gidecek miyim?" Diye sordum.

Annem bana hüzünlü bir şekilde baktı.

Ne zaman kendimden bahsetsem bana hep böyle bakardı. Sanki benim hakkımda onu üzen bir şey vardı.

"Bak tatlım" dedi annem. "Bunu konuşmuştuk Noah... Gitmen gerektiğini biliyorsun"

Yavaşça başımı evet anlamında salladım. "Herkes böyle mi?" diye sordum.

Annem bana tekrar o tuhaf bakışını attı. "Evet... Sana söyledim. Her çocuk senin gibi... Onlardan bir farkın yok"

İç çektim. Kendim de farklı bir şey hissediyordum.

Yavaşça elimdeki son tabağı da masaya koydum.

Tam bu sırada merdivenlerden neşeli bir ses duyduk.

Bu kardeşim Daisy olmalı diye geçirdim içimden.

Gercekten de yanılmamıştım. Birkaç dakika sonra kardeşim mutfağa girdi. "Günaydın anne" dedi.

Annem gülümsedi.

"Günaydın tatlım"

Bense gözlerimi devirdim. "Sana da günaydın baş belası" dedim.

Daisy kıkırdadı.

Annem mutfak önlüğünü çıkardı ve yavaşca küçük Daisy'yi kucağına aldı.

Sonra bana dönüp "Evet Dr. Lawrence geldi. Hadi bakalım gitme vakti Noah" diye mırıldandı.

Somurttum. Laboratuvara gitmeyi hiç sevmiyordum.

Annem beni böyle görünce çok sık yaptığı gibi tekrar beni hüzünle süzdü.

Bir gün cesaretimi toplayıp ona neden böyle yaptığını soracaktım.

Annem yavaşça Daisy'i yere indirdi. Sonra yavaşça kapıyı araladı. Beraberce bahçeye indik.

Bizi beyaz önlüğüyle Dr Lawrence karşıladı.

Beni görünce yüzüne sahte bir gülümseme yerleştirdi.

"Günaydın Alexandra"

Buna alışmıştım. Her gün aynı şey oluyordu. İç çektim.

"Size de günaydın efendim" dedim bıkkın bir sesle.

Annem eğildi ve yanağıma bir öpücük kondurdu. "Kendine dikkat et tatlım" dedi. Başımı salladım. Yavaşça siyah renkteki arabaya bindim.

Lawrence arabayı çalıştırdı. Arabanın monoton gürültüsü eşliğinde evimiz yavaş yavaş kaybolmaya başladı.