Love Unchained (Saviour's Heart Series #1)

Chapter 23

 
Hapon ng nakauwi ako sa aming probinsiya. Wala akong masyadong nakitang gulo sa paligid dahil hindi naman ito masyadong naapektuhan noong may gyera. Nasa harapan pa lang ako ng bahay, napangiti na ako. I'm home!

Agad kong binuksan ang gate. I want to surprise them that's why I didn't make any noise. Simple lang ang bahay namin ngunit malinis itong tignan. May dalawa itong palapag. Hindi kami mayaman, may kaya lang.

I carefully opened the door. As I entered I automatically spread my left arm. "I'm home!" I exclaimed with delight. My forehead creased when silence prevail upon to each corner. They are not here?

Binitawan ko si Danis sa sahig, "Ma! Pa!" tawag ko ngunit walang sumagot. Saan sila? Bakit walang tao? Sobrang tahimik, akalain mong walang nakatira.

Agad akong napalingon sa pinto nang bumukas iyun, "Ate?" Nanlaki ang mga mata. "Bunso!" Agad ko siyang nilapitan na may malapad na ngiti habang ito ay gulat na gulat. Ang pangalan niya ay Ken.

"Nakauli lagi ka?" tanong nito gamit ang salitang bisaya. Tinatanong ako nito kung bakit nakauwi ako.

"Bakit bunso? Ayaw mo na bang makita ang ate mo?" I crossed my arms to my chest. Umarte akong nadismaya. Napakamot siya sa batok. "Hindi naman ate ang kaso wala sina Mama dito." Tumaas ang kilay ko. May pumasok naman na ideya sa isip ko, "Siguro nakipagchismis na naman 'yun kila Ninong," hula ko. He shook his head. Nagtaka naman ako.

"Nasa hospital sila," takang tanong ko at hindi ko din napigilan ang sarili na kabahan ng kaunti, "B-bakit? May nangyari ba habang wala ako?" I asked. I even started to feel anxious.

He stared at me before he spoke, "Noong may gyera dito ate, isa siya sa nag volunteer na pumunta sa mga naapektuhan ng gyera para magbigay ng tulong." Napakagat siya sa labi na tila hirap siyang ikwento ang kasunod. Nakaramdam ako ng matinding kaba, "At habang pauwi sila, hinarang sila ng mga armado at pinasabog ang sinasakyan nila. Si papa lang ang nakaligtas ngunit nakoma siya dahil sa natamo," tila isang bombang sumabog iyun sa pandinig ko. Saglit akong nabingi. Ang papa ko? Nasa hospital? Nakoma? Pakiramdam ko nahihirapan akong makahinga sa nalaman, "Samahan mo ako," I said and we immediately rushed to the hospital.

"Sabi ng doctor, magiging maayos din daw siya," saad ng kapatid ko habang naglalakad kami sa hallway ng hospital.

Huminto kami sa isang pintuan at agad ko naman itong binuksan. Agad kong nakita ang papa ko na nakahiga sa hospital bed. Tuluyang tumulo ang mga luha ko, "Anak!" Gulat napatingin sa akin si mama at agad ako nitong sinalubong.

"Ma? Bakit hindi mo sinabi?" Napahikbi ako. Takot ang namayani sa puso ko. Agad naman niya akong niyakap. "Hush, ayaw ka lang namin mag-alala. Don't worry, sabi ng doctor magigising din naman siya," naiyak na din si mama ngunit pinipilit nitong huwag magpadala. Kumalas ako sa yakap niya at dahan-dahang lumapit kay papa.

I held his hand and I sat to the side of his bed, "Pa?" Dinala ko ang kamay niya sa pisngi ko, "Pa, nandito na ako. Gumising ka na," nanginginig ang boses ko. Ang sakit, ang sakit na makita siyang nakahiga at walang malay. Wala man lang akong nagawa sa panahon na kailangan niya ako. Pakiramdam ko, napakairesponsable kong anak. Hindi ko siya nailigtas.

"Pa? I'm sorry kung wala man lang akong nagawa. I'm sorry kung humantong ka sa ganito. . . .patawad papa kung nahuli ako." Muli akong napahikbi. Niyakap ako ni mama, "Anak huwag mong sisihin sarili mo, wala kang kasalanan." Nilingon ko siya at umiling-iling. "Ma, para saan pa ang pagsusundalo ko kung ang pamilya ko hindi ko man lang maprotektahan?" puno ng hinagpis kong sabi. Sinisisi ko ang sarili ko. I feel so useless.

She shook her head. "No anak, diba alam mo naman kung bakit? Atsaka naintindihan ka namin. Tanggap namin na sa trabaho mo, pangalawa lang kami," napalakas ang hagulhol ko. Fuck! Ang hirap.