Love Unchained (Saviour's Heart Series #1)

Chapter 3

Kathnis P.O.V

Nakabalik ako ng building at pagpasok ko pa lang sa kwarto nasa likuran ko na si Harriet. Nangunot ang noo ko.

"Oh bakit andito ka na? Tapos ka ng kumain?" Takang tanong ko. Napakamot siya sa batok.

"Agad kong tinapos ang pagkain since umalis ka na. Ayuko namang magtagal doon. Wala naman akong ibang kakilala maliban sa inyo ni Hailey" Aniya at umupo sa gilid ng higaan niya. Kinuha ko ang container ng tubig sa ibabaw ng drawer at uminom. Pagkatapos binalingan ko siya muli.

"Si Hailey pala?"

"Bumalik siya ng clinic. Kaylangan daw siya eh" Wala sa loob niyang wika. Napatango ako. Emergency siguro. Napahawak ako sa baba. What are we going to do? Umaliwalas ang mukha ko nang may naisip akong ideya para hindi kami maburyo.

"Let's get out? You are new here and you should familiarize our camp" I suggested. Napaisip siya saglit at tumango bilang pagsang-ayon.

Lumabas kami ng building habang nagkukwento ako ng mga importanteng detalye. Nakarating kami sa court at nadatnan naming may iilang naglalaro doon ng basketball.

"Ahmm sino iyung americanong sundalo kanina sa cafeteria?" Bigla niyang tanong. Napatigil ako sa pagsasalita.

"Ah 'yun? I don't know him either. That guy is a freaking attention seeker. He always bothering me when our paths encountered" I hissed to that thought.

"Bagay kayo" Nasamid ako sa sariling laway dahil sa sinabi niya. Di makapaniwala ko siyang tiningnan habang hawak ang lalamunan.

"Are you nuts? How can you say that? That guy is such a cocky jerk. He always getting into my nerves" Atungal ko. How can she have that thought?

"I just felt it back there but who knows? The more you hate, the more you love" Parang nanghuhula niyang sabi. Bigla nalang nanayo ang balahibo ko sa ideyang iyun. Ako mamahalin ang bastos na 'yun?

"Huh! Asa" Naiusal ko. Nakarating kami ng hallway patungo sa training ground ng mga recruitment at sa unahan nito ang malawak na field. Nakita ko naman sa unahan ang isang magandang babae na may seryosong mukha. Siya si Sergeant Ayesha Gastovan. She's really intimidating. Her expression is full of authority.

"Who is she?" Harriet whispered.

"She's Sergeant Ayesha Gastovan" Pasimple kong tugon sa kanya. Her lips pursed a bit. Pagdating ni Sergeant sa aming harapan agad kaming tumagilid.

"Sergeant" Sabay naming usal ni Harriet at sumaludo. Huminto naman si Sergeant at mapanuri kaming tiningnan.

"Where are the both of you heading?" She seriously asked.

"Just wandering Sergeant. She need to familiarize the camp" I casually said and I glanced Harriet. Napatango naman si Sergeant.

"Oh I see. Alright, gotta go" Kaswal niyang sabi at tuluyan na niya kaming dinaanan. Napabuga ako ng hangin. I felt a bit nervous for pete's sake.

"She's intimidating. I admire her" Humahangang sabi ni Harriet na kinalingon ko sa kanya. Sinundan niya ng tingin si Sergeant hanggang sa naglaho ito sa paningin namin. Nangunot ang noo ko at muli siyang binalingan. She's weird. She has a desire to be like her. I could feel it. Ako, ayuko sa ganun na pag-uugali kasi masyadong malayo sa ibang tao. It's boring. I wonder, how Sergeant live like that? Does she not feel bored?

Sometimes, we need to have someone to be with. Someone you can talk to your personal life. Especially problems but you shouldn't always depend yourself to them. Mas mabuti kasi iyung mailabas mo ang saloobin mo sa isang taong mapagkakatiwalaan dahil masamang kimkimin iyun lalo na't pagdating sa problema. Nakaka-depress. But still, the decision is always depends on you. Either to share or hold it with your bare hands.