Εγώ μιλώ με προσευχές, για σένα μάγισσα μου...

Πατήρ Ιωάννης Μαγαπάνος

Μια ιδέα της @adraxetim3ra - La Artista (Twitter - X) βασισμένη στο «Άγγιγμα Ψυχής»

«Πάτερ Ιωάννης Μεγαπάνος, κατακόσμο Στέφανος Παράσχος, είναι εξαιρετική επιλογή σεβασμιότατε.» Είπε ο δήμαρχος Καλαμάτας.

«Ναι και εγω το πιστεύω, στην Πάτμο διέπρεψε στο λειτούργημα του, αν και χωμένος μέσα στα βιβλία του. Πιστεύετε, όμως, πως θα δεχτεί τη θέση στη Μεσσίνη κύριε δήμαρχε;» Τον ρώτησε.

«Μα δεν έχει λόγο να μην το κάνει, ξέρετε είναι ο τόπος του, εκεί γεννήθηκε και μεγάλωσε. Έφυγε πολύ νέος για να ακολουθήσει τον δρόμο του θεού και οι οικογένεια του ήταν από τις πιο αξιόλογες οικογένειες της μέσης τάξης στην περιοχή μας. Φτωχοί άνθρωποι αλλά άξιοι, ο Θεός να τους αναπαύσει.» Συνέχισε ο Δήμαρχος.

«Έχετε δίκαιο δήμαρχε, δεν υπάρχει λόγος να αρνηθεί. Αλλωστε θα είναι και με τον τίτλο του Αρχιμανδρίτη κοντά σας. Θα τηλεγραφήσω στον Μητρεοπολίτη Πάτμου να τον ενημερώσει να έρθει επίσημα για να συζητήσουμε.» Είπε ο Δεσπότη και έπιασε την κονδυλοφόρο του.

...

Ο πατήρ Ιωαννης ήταν σε βαθειά σκέψη για το αν έπρεπε να προχωρήσει σε αυτό το βήμα. Αν τελικά δεχόταν, ναι θα έπαιρνε μεγαλύτερο αξίωμα, αλλά θα γύριζε και τον τόπο του. Στο τόπο που του προξένησε τόσο πόνο.

Θα γύρισε όμως και πάλι κοντά της. Είκοσι χρόνια είχε να τη δει. Είκοσι χρόνια και ακόμα, μετά από όσα είχαν συμβεί στη ζωή του, τη σκεφτόταν και η καρδιά του πονούσε. Μόνο ο Θεός τον παρηγορούσε πλέον και δεν θα τον άφηνε με τόση αχαριστία, ακόμα κι αν την ξανά έβλεπε.

Αλλωστε ήταν παντρεμένη, είχε ένα παιδί, είχε φτιάξει τη ζωή της έτσι ακριβώς όπως την ήθελαν όλοι. Θα τον είχε ξεχάσει πια. Έτσι γίνετε, ο χρόνος όλα τα κάνει να ξεχαστούν, να γιατρευτούν και να παρέλθουν. Τουλάχιστον για τους άλλους.

...

Επέστρεψαν από το μνημόσυνο του Γιώργη όλοι μαζί. Ένας χρόνος είχε περάσει από τότε που χήρεψε. Ένα χρόνος ηρεμίας και ελευθερίας. Ένα χρόνος χωρίς φωνές, κλάματα και χειροδικίες. Ο Ιάσωνας είχε επιστρέψει από τις σπουδές του και είχε αναλάβει την εταιρία. Η Μαριέτα τον βοηθούσε όσο μπορούσε.

Πολλές φορές τις νύχτες έπινε το λικέρ της στο σαλόνι και τον σκεφτόταν. Είκοσι χρόνια είχε να τον δει. Να πάρει νέα του. Δεν ήξερε που είναι, τι κάνει, αν παντρεύτηκε... Αυτό ίσως καλύτερα που δεν το ήξερε. Μόνο με τη σκέψη πονούσε.