Zapomniane Wspomnienie

Rozdział 20. Determinacja Asima.

Głowa Tamalie ląduje na odkrytej piersi chłopaka, która pachnie potem oraz alkoholem. Słyszy jak szybko bije jego serce oraz czuje jak wydychane przez niego powietrze łaskocze ją w szyję.

- W końcu cię znalazłem! Jak dobrze, że jesteś cała. – mówi z nieukrywaną ulgą.

Z oczu dziewczyny ponownie płyną łzy. Mocniej zaciska swoje drobne ręce na plecach Asima, wtulając się w niego. Jej ciało zaczyna się trząść, a ten ruch sprawia, że chłopak otwiera szeroko oczy, w których widoczne jest zszokowanie.

Co ja zrobiłem? Dlaczego ją przytuliłem? Dlaczego powiedziałem coś takiego? – te myśli zaczynają my się kotłować w głowie i sprawiają, że Asim odsuwa się gwałtownie od dziewczyny, jednak ciągle trzymając ją za ramię.

Spogląda na nią, dostrzegając jak jej przepiękne oczy lśnią od wylewanych przez nią łez. Ma zarumienione policzki oraz przybrudzone włosy. Na jej prawej dłoni jawią się zadrapania, na których widoczna jest zeschnięta krew, a w kilku innych miejscach na jej ciele znajdują się siniaki.

- Tamalie, co się stało, gdy mnie przy tobie nie było? – pyta cicho.

Dziewczyna ociera łzy i spogląda na niego smutno. Widzi jego przystojną, wąską twarz, której piękno kala blizna na prawym policzku. W jasnoniebieskich oczach dostrzega zmartwienie oraz zmieszanie. Jeszcze nigdy nie widziała, że mogą być one aż takie szczere.

Przyjemne ciepło rozchodzi się po jej ciele. Dopiero teraz zauważa, jak całkiem dobrze zbudowany jest Asim. Ma szczupłe ramiona, a na jego brzuchu są lekko zarysowane mięśnie. Jego skóra jest bardzo gładka, a nierówno ścięte włosy dodają mu niesfornego uroku, który idealnie odwzorowuje jego charakter. Asim nagle zauważa, że dziewczyna mu się przygląda i rumieni się lekko.

- To naprawdę ja, Asim. – mówi, odwracając wzrok.

Zorientowawszy się, że zbyt długo się na niego patrzyła, Tamalie robi się cała czerwona na twarzy i również odwraca wzrok.

- W-wiem! Dziękuję! – odpiera nieco zbyt wysokim głosem.

Milczą przez dłuższą chwilę, aż w końcu z twarzy Asima znika zmieszanie i pojawia się powaga, która nieco niepokoi dziewczynę.

- Tamalie, ja...

Nie dokańcza, bowiem słyszy jakiś hałas dochodzący z uliczek. Oboje odwracają głowy i spostrzegają dwie młode dziewczyny, a za nimi trzech, uzbrojonych mężczyzn. Na ich widok, Tamalie instynktownie chowa się za chłopakiem.

- Czy oni coś ci zrobili? – pyta zaniepokojony jej zachowaniem Asim.

- Prawie zostałam przez nich porwana.

- Jak to „prawie"? – pyta z niedowierzaniem.

Dziewczyna macha ręką lekceważąco.

- Później ci powiem.

- Tak czy siak, nie mogę tego tak zostawić. Zaraz będą żałowali, że zabrali mi moją ofiarę! – woła.

Robi krok w przód, lecz Tamalie nagle chwyta go za rękę, zatrzymując go. Chłopak spogląda na nią zdumiony.

- Nie rób tego, nie musisz już się narażać dla mnie. – mówi błagalnym tonem.

- Jak to nie muszę?! – wykrzykuje ze wzburzeniem. – Jesteś moją bezcenną zakładniczką! To oczywiste, że muszę cię chronić. – stwierdza jakby to nie było nic wielkiego.

Tamalie rumieni się na te słowa, a Asim uśmiecha się rozbrajająco. Odwraca się w stronę nadbiegających mężczyzn i rzuca się do ataku na nich. Po drodze zauważa leżący na ziemi patyk, który podnosi.