Bir adam vardı kalbi buz tutmuş, yalnızlığa mahkum, şeytanın ta kendisi...
»Ben, hepsinin gözlerimden dahi korktuğu adamım Loris... Her birine diz çöktüren ben! Nasıl oldu da onun tek bir bakışına kulu oldum söyler misin?
Nasıl küçük bir kız çocuğu...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
*•.•*•.•*
Birkaçgün sonra...
Bekliyordum. Ne beklediğimden bile emin değilken bekliyordum. Bi' haber, bir rahatlamamı sağlayacak söz, bi' gelişme hiçbiri yoktu! Ne Ömer amca ne bu saydıklarım. Beş gündür kafam allak bullak olmuştu.
O gün Ömer amcanın evine gittiğimde yoktu daha doğrusu evde kimse yoktu. Kapısı da açıktı içeri girip bakmıştım her şey bıraktığım gibiydi. Korkuyordum ona zarar vermiş oldukları düşüncesi beni deli ediyordu.
Düşünüyordum. Ömer amcadan ne istediklerini anlamaya çalıştım yok. Adam tek başına yaşlı başlı emekli bir insan. Ne yapmış olabilir bu insanlara? Ne yapmış ki onu öldüresiye dövmüşler ve ölümle tehdit etmişlerdi acaba? Bana polise gitmezsem öldürmeyeceklerini ima etmişti o silahlı manyak! Öldürmemişlerdir değil mi? Masum bir insanı öldürebilirler miydi acaba? Daha doğrusu insan öldürüyorlar mıydı? Tüylerim diken diken oldu resmen. İnsan öldürmek o kadar basit değildi herhalde. Ama adamın hiç şakası yok gibiydi. Kahretsin onu öldürebilirler ve ben hiçbir şey yapamıyorum.
"Kızım sana diyorum! Dinlemiyor musun sen beni?" Baharın beni dürterek söylediği sözlerle düşüncelerimden sıyrıldım. "Sabahtan beri duvara mı konuşuyorum Gece ben!" Dedi Sitem ederek. "Kusura bakma birtanem. Dalmışım." Dedim bana kızmamasını umarak. Tabii sadece umabilmiştim. Yurt odamızda oturuyorduk yarım saat önce Bahar konuşmaya başlamış ben ise aklımdakiler yüzünden onu dinleyememiştim.
"Ne kusura bakma kızım ya! Kaç gündür sinirlerimi bozuyorsun. Hayır anlat diyorum onu da anlatmıyorsun delirtme beni!" Bayağı kızmıştı anlaşılan. Anlatamıyordum ki korkudan ama bir çaresini bulup bu gün bu belirsizliğe bir son verecektim! Evet kesinlikle yeterdi artık. Boğazımı temizleyip Bahar'a döndüm. "Boşver sen beni yok bir şey. Ne diyordun sen az önce?" Bıkkınca nefes verdi. "Öyle olsun Gece hanım." Dedi imayla. "İşte diyordum ki bu gün Yiğiter vakfı her yıl olduğu gibi bu yılda bizim yurda yardım yapacaklarmış!" Dedi sevinçle. Hayır yani sevinecek ne vardı acaba! Bazen vakıflar böyle yurtlara maddi destek uyguluyor yurt binasını yeniliyor çocukların isteklerini karşılıyor sözde 'hayır severlik' yapıyorlardı. Niye böyle düşündüğüme gelirsekte; çoğunun yapmacık davranıp, tamamen kameralara oynadıklarını düşünüyordum. Zenginlerde böyle paralarıyla göz boyuyorlar prim kasıyor birbirleriyle kapışıyorlardı. En azından şimdiye kadar gördüklerim bu yöndeydi. "E Bahar ne olmuş her yıl oluyor zaten." Dedim umursamazca. "Kız sen manyak mısın ne demek ne olmuş! Yiğiter vakfı diyorum buraya geliyor diyorum oho-ho bizim seninle çok işimiz var."
