Bir adam vardı kalbi buz tutmuş, yalnızlığa mahkum, şeytanın ta kendisi...
»Ben, hepsinin gözlerimden dahi korktuğu adamım Loris... Her birine diz çöktüren ben! Nasıl oldu da onun tek bir bakışına kulu oldum söyler misin?
Nasıl küçük bir kız çocuğu...
Yaşıtları gibi düzenle okuluna gidip gelmek, eğlenmek, arkadaş edinmek istiyordu.
Fakat izin vermiyordu dedesi. Bir aydan fazladır bu izbe yerde çeşitli zorluklara katlanıyordu.
Şimdi ise gerçek anlamda savunmasız birini öldürmesi bekleniyordu ondan.
İstemiyordu. Bu güçsüz adamı öldürmek yanlış geliyordu ona. Tamaman kötü bir canavar olmaz mıydı o zaman?
"Evlat! Yap artık şunu. Eğer daha fazla beklersen bir yıl boyunca tutarım seni burada."
Yutkundu Riccardo.
Boğulana kadar suyun içinde bırakılmak, sırtı deşilene kadar kırbaçlanmak, aç susuz kalmak ve dövüş teknikleri öğrenme bahanesiyle kemiklerinin kırılmasına dayanamıyordu. Acıdan kıvranıyordu burada. Takati kalmamıştı artık.
"Yap artık!" Massimo korkunç sesiyle gürlediğinde gözlerini yumdu Riccardo.
Bir tarafı bu adamı öldürmenin yanlış olduğunu söylerken, diğer yanı öldürmek için can atıyordu.
Çok kötüydü bu. Normal insanlar korkardı, cezalandırırdı böylelerini. Fakat onlar gibi değildi ki Riccardo.
