Bir adam vardı kalbi buz tutmuş, yalnızlığa mahkum, şeytanın ta kendisi...
»Ben, hepsinin gözlerimden dahi korktuğu adamım Loris... Her birine diz çöktüren ben! Nasıl oldu da onun tek bir bakışına kulu oldum söyler misin?
Nasıl küçük bir kız çocuğu...
Sizden fikirleriniz alabilmem için bölüme bol bol yorum yapmanızı istiyorum. Lütfen sahici yorumlar olsun. Şimdilik keyifli okumalar dilerim...
|||
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
•.•.*•.•.•
"Uçaktan nefret ediyorum."
Tüm içtenliğimle dile getirdiğim sözler, Harp tarafından sinir bozucu bir keyifle bana iade ediliyordu.
"Gelene kadar uyudun zaten Gece."
Fenalaşmayayım diye alınmış hayat kurtarıcı bir önlemdi bu.
"Yine de nefret ediyorum."
Tebessümü genişledi. "Dünya turu hayallerine elveda diyoruz öyleyse?"
"Ne! Hayır, ama bunu uçakla gerçekleştirmemize gerek yok."
"Anlıyorum."
Bilmiş bilmiş kafamı sallayarak ona katıldığımı gösterdim.
Siyah takımın üstüne giydiği koyu renk kabanından sonra, minik uçak odasında bulunduğumuz yataktan dizlerime kadar uzanan beyaz kabanımı alıp, çok önemli bir iş yapıyormuşçasına önce bir kolumdan sonraysa diğer kolumdan geçirerek bana giydirdi.
Birlikte uçak odasından çıktığımızda vakit kaybetmeden uçaktan inmek için bizi bekleyen kapıya yöneldik.
İtalya'nın dondurucu soğuğu anında kendini belli etmişti. Uzun merdivenlerden el ele inerek uçağı terk ettik. Nihayet.
Özel olduğu belli olan boş arazideki havalimanında yine bizi karşılayan onlarca araba vardı. Gözüm Bahar'ı ararken arabalardan birinin yanında telefonuyla uğraştığını görünce rahatlamıştım. Bahar'ın bizimle gelme sebebi tamamen komedi tiyatrosunu ve o anı gözümde canlandırıyordu. Sebebi ne miydi? Beni Harp'tan sakınmak. En son dün ona anlattıklarım ve evleneceğimizi söylediğimden beri gözü hep üstümdeydi. Onu anlıyordum. Çoğu zaman benimle eğlenip Harpla sevgili olmamın muhteşem bir şey olduğunu tekrarlasa da, onun nasıl biri olduğunu çözmüştü ve zaten dürüst olmayan düşünceleri iyice sona ermişti. Artık içindeki koruma içgüdüsüyle hareket ediyordu yalnızca.
