Bir adam vardı kalbi buz tutmuş, yalnızlığa mahkum, şeytanın ta kendisi...
»Ben, hepsinin gözlerimden dahi korktuğu adamım Loris... Her birine diz çöktüren ben! Nasıl oldu da onun tek bir bakışına kulu oldum söyler misin?
Nasıl küçük bir kız çocuğu...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
_-_
Ölmüş Kaan. Gitmiş hayattan. Kıymış canına.
Nefes alasım gelmiyordu. Dolu doluydu gözlerim, her an akmak istiyordu yaşlarım.
Rıhtımdaydık. Uçsuz bucaksız deniz vardı karşımızda. Bu defa huzur vermiyordu deniz. Etrafı ambulans ve polis arabaları kaplamıştı. Siren sesleri baş ağrıtıcıydı. Biraz ilerimizdeki polis kalabalığına yol alırken iyice daraldı nefesim. Elini tuttuğum adamın elini biraz daha sıktım destek olsun diye. Büyük parmaklar sıkılaştırdı tutuşunu.
Kalabalığa vardığımızda konuşulanları duymuyordum. Burun direğimde hissettiğim yakan koku midemi bulandırıyordu. Önümüzdeki olay yeri inceleme ekipleri, ve az önce Harp'la konuşan polisler çekildiğinde beyaz örtüyle üstü örtülmüş kimin olduğunu teyit edeceğimiz ceset görüş açımıza girmişti. Nefesimi tuttum. Titreyen elimi yumruk yaptım rahatsız edince.
"Bunu yapmak zorunda değilsin Gece." Harp korktuğumu anladığında böyle söylemişti.
Başımı iki yana sallayıp reddettim.
"Göreceğim." Dedim. O cesedin Kaan'a ait olmadığını göreceğim. Kaan'ın intihar etmediğini göreceğim. Bu yanlış anlaşılmayı göreceğim.
Sıkıntı içinde nefesini verip onayladı. Yanına gittiğimiz cesedin örtüsünü bizim için tutan adli tıp uzmanı ile iyice sıktım Harp'ın elini. Örtüyü cesedin yüzünü görebileceğimiz kadar açtı.
Göz yaşlarım aynı anda boşaldığında ağıt yakıp başımı Harp'ın göğsüne gömdüm.
Kaan'dı o. Yüzü solmuştu Dudakları mosmordu. Teni bembeyazdı. O ölüydü. O ölmüştü. Ne acı... kimsesini umursamadan gitmesi ne acı...
Ağlıyordum. Dayanamıyordum çünkü. Bu ağrı kalbime fazlaydı çok acıtıyordu. Lanet olsun hiç geçecek gibi değildi.
Arkadaşımdı o benim. Bir zamanlar sevdiğimdi. Ailemin bir parçasıydı hatta. Çocukluğumdu. En güzel hatıralarımdı. Bu muydu sonu?
Benim ona olan nefretim hiçbir zaman ölmesini isteyecek kadar çok değildi. Sadece canım acımasın diye uzak durmasını istiyordum benden.
