toneel liefde

hoofdstuk 25

We rijden nu al ongeveer anderhalf uur en ik moet nodig naar de wc.
En ik ben bang dat het nog even duurt voor dat we er zijn.
Jerry vond het een goed plan om pas voordat we de bus in gingen te vertellen dat we helemaal naar Frankrijk moesten rijden.
Deze reis duurt letterlijk een hele dag omdat we Nederland, België en een deel van Frankrijk door moeten reizen.
Alsof het nog niet erg genoeg was zit ik op de achterbank tussen het raam en Louise in gepropt.
En het is echt niet zo dat we met teveel mensen zijn want de helft van de plekken zijn niet gevuld, maar Louise moest perse naast mij gaan zitten en aangezien ik naast een raam wilde zitten, zit ik zo.
Verder verloopt de reis tot nu rustig, maar ik had het me iets anders voorgesteld.

Ik ben tegen alle regels in opgestaan tijdens het rijden en heb me naar Jerry gewurmd, omdat mijn blaas bepaalde en heel belangrijke signalen afgeeft.
Kreeg ik ook nog bijna een hartaanval omdat Dave het leuk leek te vinden om me bijna te laten struikelen in een bewegende bus.
En zoals ik al een keer heb verteld mijn evenwichtsorgaan wil niet echt vaak meewerken.
Na een lange en vermoeiende tocht door het gangpad ben ik eindelijk bij Jerry aangekomen.
Als ik aangeef dat ik binnen nu en een kwartier echt naar een toilet moet begrijpt hij het en vraagt aan de chauffeur of hij wil stoppen bij het eerst volgende tankstation.

Als we eindelijk op een parkeerplaats staan en de deuren opengaan, ren ik naar de wc toe, alle rare blikken negerend.
Nadat ik naar het toilet ben geweest en mijn handen heb gewassen, loop ik weer terug naar de bus.
Terwijl ik me weer op mijn plaatsje tussen het raam en Louise laat zakken, begint de bus weer te rijden.
"Waarom moest je naar de wc toe? Jerry vroeg nog van te voren of er iemand moest plassen en je zei nee".
"Ja toen moest ik nog niet".
Louise geeft me haar youaredoomedblik.
"Dat heb ik altijd, ook bij verstoppertje ik moet pas naar de wc als ik me net heb verstopt".
Louise daait zich zuchtend om en doet haar oortjes in.
Het is duidelijk het gesprek is afgelopen.

Ik verveel me zo erg.
Uit verveling ben ik lantaarnpalen gaan tellen.
Ik zit nu bij lantaarnpaal nummer 737.
Om de paar seconden zit ik in mezelf te mokken dat deze buschauffeur veel te snel rijdt en dat hij ook niet langzamer gaan rijden.
Aan Louise heb ik ook niks want die zit nog steeds met oortjes in haar oren naar muziek te luisteren.
Ik draai me weer terug naar het raam.
Shit nu ben ik de tel kwijt.
Mopperend draai ik me weer terug om te kijken of Louise iets wil doen.
Als ik naar haar gezicht kijk zie ik dat ze in slaap is gevallen.
Zuchtend laat ik me terug in de stoel zakken.

Na een tijdje besluit ik ook even te gaan slapen.
Voorzichtig sta ik op en stap langs Louise op het gangpad.
Ik vind mijn evenwicht weer terug en laat me op de twee vrije stoelen voor ons zakken.
Ik leg mijn kussen neer en doe muziek in mijn oren.
Daarna ga ik liggen en sluit ik mijn ogen.
Ik droom een ingewikkelde droom over Unicorns, rare koninginnen en vliegende marshmallow soldaten.
Uiteindelijk word ik opgewekt uit mijn droom doordat de motor afslaat en de bus stilstaat.
Vermoeid open ik mijn ogen en draai ik me om.
Als ik mijn aandacht op het gangpad richt zie ik Louise staan.
"Waarom stoppen we?"
"Om te eten" antwoord ze en ze loopt verder naar de voorkant van de bus toe.
Als ik uit de bus stap zie ik dat het buiten helemaal donker is geworden en we op de parkeerplaats staan van de McDonald's.
Als één van de laatste spring ik uit de bus en loop achter de andere aan.

De McDonald's is helemaal uitgestorven en we kunnen meteen bestellen.
Ik laat me naast Louise zakken met om mijn dienblad een Mcwrap, frietjes en een cola.
Als ik op Louise haar dienblad kijk zie ik een bigmac menu met water.
Hongerig begin ik aan mijn eten terwijl ik met Louise en Brodi in een discussie ben over: 'Dat als je een appel eet je eigenlijk het kind van een boom vermoord'.
Ik ben er tegen want ik begrijp de stelling maar houd teveel van appels en Brodi is voor de stelling omdat hij appels niet lekker vind.
We proberen allebei half stikkend in onze lach een lachende Louise over te halen om aan onze kant te komen.
Als ik me verslik in een frietje van het lachen kalmeren we wat en gaan we over op een ander onderwerp.

Als iedereen klaar is met eten en naar het toilet geweest is (inclusief mezelf).
Lopen we weer richting de bus om verder te reizen.
Als ik me in mijn stoel laat zakken en Louise naast me wil komen zitten word ze opzij geduwd door Dave die naast me komt zitten.
"Kon je niet meer zonder me?" vraag ik plagend aan hem.
"Nee ik dacht ik laat je diepste wens uit komen".
"Natuurlijk" antwoord ik sarcastisch en draai me om naar het raam.
Mopperend gaat Louise voor me zitten.
De rest van de reis luister ik naar muziek of praat ik met Louise.
Wanneer ik opzij durf te kijken zie ik dat Dave in slaap is gevallen.
Een duivelse glimlach siert mijn gezicht en een geweldig plan komt in me op.
Voorzichtig buig ik me naar voren en pak een eyeliner uit mijn tas.
Ik draai me op mijn knieën naar Dave's gezicht toe.
Ploppend gaat de dop van de eyeliner er af en ik breng de eyeliner naar zijn gezicht toe.
Ik teken een grote en krullerige snor.
Terwijl ik tevreden naar mijn kunstwerk kijk word Dave wakker van een gesmoord gelach uit de richting van Louise.
Als hij mij kwaadaardig ziet glimlachen met een eyeliner in mijn hand word hij achterdochtig.
Hij pakt zijn telefoon en houd het voor zijn gezicht.
Een gefrustreerde gil volgt en ik klim over hem heen naar het gangpad toe, halverwege mijn vlucht grijpt hij me bij mijn heup en word ik terug getrokken op zijn schoot.
Wanhopig probeer ik weg te komen van een woedende Dave.

En dat is de reden waarom ik nu op de schoot van Dave zit en verwoede pogingen doe om weg te komen.
Dus als de bus een plotselinge stop maakt en Dave uit verbazing zijn greep losser maakt zie ik mijn kans om te ontsnappen.
Als ik voorin aangekomen aan Jerry vraag wat er is gebeurd antwoord hij met een droge "We zijn er".