toneel liefde

hoofdstuk 26

Perplex staar ik hem aan.
"We zijn er?" en ik kijk naar buiten.
Mijn ogen worden groot, voor me verschijnt een groot donker bos.
"Zijn we nog niet bij het huisje?"
"Dat kunnen we niet bereiken met deze grote bus, dat laatste stukje lopen we wel".
"Jerry het is twee uur 's nachts en iedereen heeft een grote koffer bij zich, hoe wil je dit doen?"
"Zoals ze dat vroeger ook deden, lopend".
Ik wil nog iets tegen hem zeggen maar hij is de bus al uitgelopen en als ik me omdraai en allemaal vragende ogen zie zeg ik: "Ik vrees dat we moeten gaan lopen".

Angstig kijken we naar het grote bos waarin Jerry verdwijnt.
Snel ga ik hem achterna, bang om hem kwijt te raken.
Stilletjes bijna sluipend gaan we het bos door en ik voel na een kwartiertje dat het me niet goed doet.
Het haalt de ergste herinneringen in je naar boven, herinneringen die je expres diep hebt weggestopt.
Zorgvuldig plaats ik mijn voeten, boomwortels ontwijkend.
Ik voel dat ik het steeds kouder krijg en moet af en toe huiveren.
Plotseling word mijn lichaam samengetrokken en pijn glijd er door heen.

hij was niet zoals hij was.
en toch deed het pijn, het scherpe mes drong in slowmotion in mijn rug.
de schim was omsingeld door agenten, een pistool werd geladen en een schot vervolgde.
"NEE!" volgde mijn rauwe stem.

Vanuit de verte hoor ik stemmen en voel ik hoe er aan mijn lichaam word geschud. Als ik mijn ogen open zie ik ongeruste gezichten boven me zweven.
Versuft kom ik omhoog van de grond.
In mezelf ga ik de gedachte over die me blijkbaar op de grond heeft laten vallen.
Nog nooit had ik de herinnering overdag gehad alleen 's nachts als ik bang was geweest voor iets wat niet bestond.
Ik had pijn in mijn rug waar het litteken in mijn huid was gekerfd.
"Gaat het Rosie, kan je staan?" vroeg Louise bezorgt.
Rustig stond ik op om aan te geven dat het weer goed ging.
Het leek alsof ze de boodschap begrepen maar ik zag in elk van hun ogen angst.
Louise bleef de hele weg naast me lopen en waarschuwde me bij elke boomwortel.
Ze liet me pas met rust toen we bij het huisje aan waren gekomen.
Ik hield me vooral afzijdig toen de slaapplekken werden gekozen en pakte het bed was overgebleven.
Jammer genoeg waren er maar twee slaap ruimtes een grootte slaapzaal en een kamer met een tweepersoonsbed waar Jerry ging slapen.
Je voelt hem al aan komen we kwamen met ze allen op de slaapzaal terecht, jongens en meisjes niet gescheiden.
En omdat karma altijd zo erg van mij houd kwam ik onder Louise terecht met aan de kant van mijn hoofd Dave.
En ik probeerde nog of mensen wilden ruilen maar het lag vast.
Dus toen iedereen uitgeput, omgekleed in een pyjama en tandengepoetst en wel in bed plofte zat ik opgescheept met Dave die dingen zei zoals: "Jammer dat er geen aparte kamers zijn, dan hadden we meer privacy" en "Maak me 's nachts alsjeblieft niet wakker omdat je over me hebt gedroomd".
Het enige wat ik deed was mezelf omdraaien en zuchten.

Ik werd vroeg wakker badend in het zweet.
De hele nacht had ik onrustig geslapen door de herinnering die me bleef achtervolgen.
Toen mijn voeten de koude vloer raakte werd ik wat rustiger en besloot ik om uit bed te gaan.
Ik zou toch niet meer kunnen slapen en zou de andere alleen maar wakker maken.
Ik deed schoenen aan mijn voeten en sloop in pyjama naar buiten toe.
Het was een heerlijk gevoel toen de frisse ochtendlucht mijn gezicht liet prikkelen.
Het enige wat ik hoorde waren de fluitende vogels en het gekraak van takken door de wind.
Terwijl ik neer ging zitten in het gras met mijn rug naar het gebouwtje waar we de volgende dagen zouden leven keek ik naar de omgeving om me heen.
De dauwdruppels lagen nog op het gras en de lucht was schemerig.
En ondanks dat het nog redelijk donker was voelde ik me veilig.
Een lange tijd keek ik alleen maar voor me uit.
Werd ik me bewust van de dingen die door mijn lichaam stroomde.
Ik keek pas op toen ik de deur hoorde open gaan en Dave naar buiten kwam.
Stilletjes kwam hij naast me zitten.
Een tijdje keken we vooruit en zeiden we beiden niks.
Uiteindelijk onderbrak hij de stilte "Ik weet dat je denkt dat ik je wil vragen wat je hier doet".
Ik knikte alleen maar, ik had geen zin om te praten.
"Maar ik hoef het niet te weten, nu niet".
Deze keer keek ik hem alleen maar vragend aan.
"Heb je het koud?"
"Als ik moet eerlijk zijn, ja" antwoordde ik zachtjes terwijl ik naar mijn pyjama keek die uit een hemd en een kort broekje bestond.
Hij gaf me zijn vest en ik trok het tevreden aan.
Ongemerkt probeerde ik er aan te ruiken om de geur van zijn AXE parfum op te vangen.
Hij keek me alleen maar lachend aan.
Zei niks, vroeg niks.
En ik lachte terug.
"Ik wil je nog een vraag stellen."
Weer keek ik hem aan vragend aan.
"Waar dacht je aan toen je flauw viel?" "Waarom gilde je toen je in elkaar zakte?" "Hoe komt het dat je in elkaar krimpt als je in de buurt van politie bent?"
"Wat is er met je?"
"Dat is meer dan een vraag".
Dave bleef me vragend aan kijken.
"Dat zijn vragen over het verleden Dave, kijk naar de toekomst".
Hij schudde zijn hoofd en keek me bestuderend aan.
Het enige wat ik deed was terug naar hem kijken.
Na een tijdje stond hij op en liep terug naar het huisje toe.
Zei niks, vroeg niks.
En deze keer voelde het vreselijk.
De tranen stroomde over mijn wangen en ik stopte mijn neus in zijn vest om de geur niet te vergeten.
Langzaam liet ik me achterover zakken en deed mijn ogen dicht.
Verdrietig en weer pijn in mijn rug bij het litteken.
Toen ik mijn ogen weer open deed voelde het allemaal als een droom.
Maar zijn vest en mij opgedroogde tranen herinnerde me er aan dat het geen droom was.

O my gawd het is zooo warm!
Ik smelt zowat.
Anyways wat vinden jullie van het hoofdstukje?
Ik ben er erg trots op ^o^
Nog een fijne vakantie xxx
('∀｀)