toneel liefde

hoofdstuk 24

Halloi allemaal,
Mijn enorme excuses voor het lange wachten met een cliffhanger als einde.
Maar ik heb het enorm druk met toetsen enzo (dit is gewoon een excuus voor mijn inspiratieloosheid) (is dat een woord?).
Ik probeer om vooruit te schrijven om dit voortaan tegen te gaan.
Slimme Eva, slimme Eva.
En zo als de goed oplettende mensen hebben gezien heb ik mijn cover aangepast.
Deze cover is gemaakt door @KnivesNRoses ik kon heel erg moeilijk kiezen tussen die van haar of de gene van @bernaaliyasin dus aan haar wil ik ook een bedankje geven.
wow deze a/n is lang dus ik zeg als laatste geniet van het hoofdstuk!
xxx pannekoekeef.

Nadat ik de uitspraak over mijn ouders had gedaan had ik een fake lach op mijn gezicht gezet en was naar de deur gestormd.
Ik kon mezelf wel voor mijn hoofd slaan waarom heb ik dit tegen Dave gezegd alleen mijn moeder en Lars wisten dat ik het er moeilijk mee had.
En nu zeg ik het tegen Dave.
Zelfs Louise wist dit deel van mijn leven niet.
Oké ik reageer misschien een beetje overdreven want ik heb niks gezegd behalve dat ik alleen mijn moeder had.
En toch voelde het diep van binnen dat ik mezelf had verraden.
Lang had ik de tijd niet om verder te piekeren want de auto kwam om de hoek.
Hij stond nog niet stil of mijn moeder sprong eruit en rende op mij en Lars af.
"Ik heb jullie zo gemist" zegt ze met tranen in haar ogen terwijl ze om de hals van Lars hangt en naar me kijkt.
"Wij jou ook mam" antwoord ik.
Als mijn moeder weer overeind staat geeft Lars haar de bloemen "Zoals we je beloofd hadden mam".
Ze neemt glimlachend de bloemen aan en draait zich om naar haar man.
"Vind je ze niet zo volwassen geworden?"
"Ja schat enorm volwassen" zegt hij grappend terug.
"Hoe was jullie vakantie?" vraagt Lars terwijl we naar binnen lopen en op de bank gaan zitten.
Dave is ondertussen ook aangesloten.
In geuren en kleuren vertellen ze (vooral mijn moeder) hoe het was.
Ik zie aan hun gezichten dat ze hebben genoten en blij zijn dat ze het hebben mogen meemaken.
Als ze klaar zijn met hun verhaal vraagt mijn moeder of alles is goed gegaan bij ons.
Netjes beantwoorden we alle vragen.
Al vertellen we natuurlijk niet alles, ik bedoel als ze sommige dingen zouden weten zouden Lars en ik het niet overleven.

Tijdens het avond eten vertel ik enthousiast over het kamp vanaf vrijdag avond tot en met maandag middag.
En dat er nog een mail over komt.
En dat ik er zoveel zin in heb.
En dat...
Nou jah het kwam er op neer dat ik niet kon wachten tot vrijdag avond.

Na het eeuwige smachten breekt toch eindelijk de laatste schoolbel van vrijdag aan.
Als ik kon vliegen was ik door mijn enthousiasme naar buiten gevlogen en Louise houd me dus maar net bij.
Na een haastige "Tot straks" spring ik letterlijk op mijn fiets en race ik naar mijn huis toe om daar tot de vervelende verassing te komen dat ik mijn tas nog moet inpakken.
Eigenlijk is het geen verassing maar vind ik het gewoon vervelend om te doen, dus stel ik het altijd tot het laatste moment uit zodat mijn moeder mopperend naar me toe komt om te helpen.
Met de mail op mijn laptop en een lege koffer plus handtas tegenover me begin ik eindelijk aan de vervelende klus.
Als ik na ongeveer anderhalf uur tevreden naar mijn koffer kijk die vol is gepropt geef ik mezelf toestemming om iets te gaan drinken.
Na mijn pauze van ahum een uur kom ik terug op mijn kamer.
Vanuit de deuropening krijg ik een goed zicht op mijn bed waar nog spullen liggen die nog in mijn handtas moeten.
Ik weet heel zeker dat ik niet de enige ben, toch?
Als Louise in de tuin op mijn moeder staan te wachten om naar de bus plaatst te worden gebracht.
Worden we verast door een stuiterende moeder met een camera in haar hand.
"Dit moment moeten we gewoon vastleggen meiden" zegt ze overtuigend.
Louise en ik gaan samen voor de auto staan met alle tassen en koffers om ons heen tot de foto word getrokken.
Als mijn moeder de foto's bekijkt die zijn getrokken betrekt haar gezicht.
"Rosie Annabel Williams".
Geschrokken door de toon waarmee ze mijn hele naam uitsprak antwoord ik trillend: "Ja?"
"Wat. Is. Dit." en ze houd de camera omhoog.
Op het kleine beeldscherm verschijnt een foto met een kamer vol dansende personen met in hun midden een 'licht' aangeschoten Lars.
Met nadruk op aangeschoten en niet licht.
"Een foto?" probeer ik.
"Ja maar waarvan?".
"Eeeuh een feestje".
"We hebben nog zo gezegd dat jullie geen feestje mochten houden en wat doen jullie?, jullie houden een feestje!"
Tijdens haar tirade waren Lars en zijn vader naar buiten gekomen.
Lars kijkt een beetje benauwt maar zijn vader die daar in tegen schaterlacht.
Als hij naar me toe komt gelopen en zegt: "We waren al bang dat jullie van die nette pubers waren maar gelukkig hebben jullie de rebel in je gevonden".
Verbaast kijken we hem aan.
"Iedere ouder weet toch dat zijn kinderen een feestje houden als ze weg zijn en we zijn blij dat jullie alles netjes hebben opgeruimd".

Als we in de auto zitten kijken Louise en ik elkaar nog steeds verbaast aan.