toneel liefde

hoofdstuk 22

Ik word wakker door een beweging.
Als ik mijn ogen stilletjes open doe en naar boven kijk zie ik het gezicht van Dave.
Als hij ziet dat ik wakker ben geworden werpt hij me een kleine glimlach toe.
Stil loopt hij verder met mij in zijn armen de trap op.
Als we in mijn kamer komen legt hij me neer op het bed en trekt de deken over mij heen.
Voordat hij de deur achter zich sluit fluistert hij: "Slaap lekker Rosie".
Ik fluister een "Goede nacht" en draai me daarna om.
Niet veel later voel ik Louise naast me komen liggen.
"Slaap je al?" vraagt ze.
"Nee jij?"
"Ja ik wel, alleen praat ik in mijn slaap".
"Oké die vraag stelde ik uit gewoonte".
"Ja tuurlijk".

"Ik kan niet slapen jij?"
"Nee".
"Pff".
"Ik weet wat!"
"Wat?"
"Zullen we doen, durfen of de waarheid doen?"
"Oke".
"Ik begin, doen, durfen of de waarheid Rosie?"
"Waarheid".
"Heb je wel eens gewenst voor een eigen eenhoorn?"
"Ja".
"Serieus?"
"Ja!"

"Doen, durfen of de waarheid Louise?"
"Waarheid".
"Pindakaas met kaas of wasabi met aardbei?"
"Wat?, Pindakaas met kaas?"
"Wist je dat aardbei met wasabi best lekker is".
"Heb je het serieus geprobeerd".
"..."

"Doen, durfen of de waarheid Rosie?"
"Weer waarheid".
"Vind je Dave leuk?"
"Nee, nou ja misschien een piep klein beetje".
"Een piep klein beetje?"
"Oké een beetje".
"Je bedoelt zeker een beetje heel erg".
"Ja?"
"Owh Rosie en Dave zaten in de bus toen niemand keek gave".
"Sshht hou je mond".
Louise barst in lachen uit.
"Je bent zo schattig met die roze wangen".

"Doen, durfen of de waarheid aan Louise?".
"Doen".
Ooh hier gaat zo spijt van krijgen.
"Loop naar Lars zonder hem wakker te maken en dan geef je hem een bitchclap".
"Nee pas!"
"Nope je kan niet passen".
Ze kijkt me boos aan en zucht dan ze weet dat ze er niet onderuit komt.
Ik volg haar naar de gang. Voor geen honderd euro ga ik dit missen.
Ze werpt me nog één boze blik toe en duwt dan de klink zachtjes naar beneden.

We staan naast Lars die vredig ligt te slapen in zijn bed.
"Doe het!" fluister ik.
Louise schud haar hoofd, knijpt haar ogen dicht en dan...
Trekt ze haar arm terug.
"Waarom sla je niet?"
"Ik durf niet".
Ik draai met mijn ogen en fluister dan: "Doe het gewoon dan ben je er van af".
Louise knikt en heft haar arm weer op.
Even wacht ze en dan komt haar hand met een klap neer op het gezicht van Lars.
Louise slaat een gilletje van de schrik en Lars komt met een brul omhoog.
Als hij ons ziet staan kijkt hij mij boos aan.
"Wat heb je gedaan?"
"Ik heb niks gedaan".
Verbaast kijkt Lars naar Louise.
"Heb jij iets gedaan?"
Louise knikt maar zegt snel: "Ik heb je een klap gegeven maar het moest van Rosie".
Lars draait zich weer terug naar mij en zijn gezicht staat op onweer.
"Het was voor doen, durfen of de waarheid" probeer ik nog.
Maar er is geen ontkomen aan Lars is me al aan het kietelen.
"Waarom is dit altijd jou oplossing?"
"Omdat het werkt".
"Helemaal niet".
"Nou en".
"Lou wat ben je voor vriendin help me!"
"Neeh kijken is leuker".
"Waar hebben we dit late vermaak aan verdient?"
Louise slaat een gil van de schrik als Dave ineens naast haar staat.
"Louise heeft Lars wakker geklapt".
"En daarom word jij gekieteld?"
"Ja oneerlijk heh".
"Geloof je niet".
Lars houd eindelijk op met kietelen en zegt: "Louise moest van Rosie mijn een klap geven voor doen, durfen of de waarheid".
"Ja en Rosie heeft gezegt da-" begint Louise.
Maar ik begin verwoed met mijn handen langs mijn keel te bewegen als teken dat ze moet stoppen.
Ik weet wat ze wilden zeggen en er zullen veel problemen komen als de anderen het hadden gehoord.
"Wat heeft Rosie gezegt?" vraagt Dave nieuwsgierig.
"O niks belangrijks".
Lars en Dave kijken mij achterdochtig aan.
"Rosie heeft altijd al een eenhoorn gewild!" floept Louise eruit.
"Oooh" ik doe net alsof ik het heel erg vind dat ze dat heeft gezegd.
"Waarom geloof ik je niet?" vraagt Lars.
"Ik heb geen idee, maar het is laat dus we gaan maar weer slapen" zeg ik terwijl ik langzaam achteruit loop richting de deur.
"Dit gesprek is nog niet voorbij Rosie!" schreeuwt Lars naar me.
"Slaap lekker en tot morgen" fluister ik voordat ik de deur achter me dicht trek.
Als ik in mijn kamer ben en de deur achter me dicht heb getrokken glij ik zuchtend langs de deur naar beneden.

We zitten zenuwachtig op de stoelen in het theater, te wachten op het 'leuke' nieuws, zoals de regisseur zei.
Hij zei het heel enthousiast maar we vertrouwen hem niet helemaal.
"Oké ik zal jullie niet langer meer in spanning laten. Jullie weten allemaal dat de voorstelling al bijna is en wij hebben het gevoel dat jullie elkaar nog niet goed kennen, dus.....gaan we een lang weekendje weg naar een huisje in het Statenhuis Bos."
Het lijkt wel alsof hij heeft toegegeven dat aliens bestaan want iedereen begint meteen te praten en te schreeuwen.
Vele vragen komen voorbij zoals: "Wanneer gaan we?", "Wat gaan we doen?", "Hoe gaan we?" en "Wat moet ik allemaal mee?".
De regisseur maant ons tot stilte.
"We gaan volgende week van vrijdagavond tot en met maandag middag, we worden met een bus naar het bos gebracht vanaf daar is het nog een kwartiertje lopen, verder gaan we natuurlijk veel oefenen maar jullie hebben ook wat tijd om te ontspannen en voor de gene die een kleding probleem hebben, neem fijn zittende kleding, warme kleding en kleding waar je goed in kan bewegen mee".
"Lou dan missen we een dag school!"
Meerdere mensen hadden dat gemerkt want ik hoor enthousiast gefluister van alle kanten komen.
"Oké jullie krijgen hier nog een mail over verder gaat er vandaag nog iets spannends gebeuren want we gaan straks de kostuums passen".
Voor de tweede keer binnen een halfuur barst er een kabaal los.
Ik heb ook zin om de kostuums te passen maar mezelf kennende gaat er altijd wel iets fout.
Ik bedoel het lijkt wel of karma een crush op me heeft want het blijft maar achter me aankomen.
"We hadden verzonnen dat de hoofdpersonen beginnen met het passen zodat de andere mensen scenes kunnen oefenen, later wisselen we door".
Humeurig loop ik samen met Dave naar de coulissen van het toneel waar twee hoogbejaarde vrouwen staan.
Ik word begeleid naar een kleedkamer met: "Liefje Je gaat je kostuum enig vinden" en "O vind je het niet dolletjes schatje".
In de kleedkamer word ik hard handig in een al zeg ik het zelf mooie jurk gehesen.
Terwijl ik op een klein rond verhoginkje sta.
Stijf sta ik stil hopend dat de oude dame niet in mijn zij prikt als ze de jurk aan het vast spelden is op bepaalde plaatsen.
"Sweety je moet zeggen als ik je pijn doe hoor".
"O dankuwel er prikt een speld in mijn zij".
"Als sht sht sht, tut tut rustig aan hoor".
O karma vind please iemand anders.