toneel liefde

hoofdstuk 23

O karma vind please iemand anders.

Na ongeveer een kwartiertje pijnlijk en beschaamd op het verhoginkje te hebben gestaan krijg ik het teken van de oude vrouw dat ik haar moet volgen.

Waggelend als een gans om de spelden zo min mogelijk te voelen loop ik achter haar aan.

Eigenlijk wil ik haar vragen waar we heen gaan maar die vraag word uit zichzelf beantwoord.

Jerry de regisseur komt enthousiast op me af "Deze jurk is geweldig Moeps, precies wat ik in mijn gedachten had!".

De oude vrouw aangesproken met de naam Moeps giechelt als een schoolmeisje en geeft een knikje naar Jerry "Ik doe alleen wat je me hebt verteld".

"Alsnog heel erg bedankt we hadden niet een beter iemand kunnen wensen".

"Ach hou op".

Ik staar een paar seconden vol afgrijzen naar het geslijm totdat ik een schuivelend geluid hoor.

Er komt een wat vollere vrouw aangelopen met een grote harige gedaante achter zich.

Als ze naast ons staan moet ik mijn lach in houden want naast me staat een grote gestalten met hangende schouders en een stieren/leeuwen kop.

Ik weet meteen dat het Dave is en heb een beetje medelijden met hem, als zijn naaister net zo erg is als Moeps dan heeft hij net zo'n hel moeten doormaken als ik.

Jerry loopt op Dave en doet weer zijn enthousiaste riedeltje.

Hij vraagt of we met hem meekomen en de dans nog eens willen doen "gewoon om te kijken of het plaatje compleet is" zijn woorden niet de mijne.

Blijkbaar is dat ook allemaal goed gegaan want we mogen weer achter de vrouwen aanlopen om uit de kleding te worden geholpen.

En als snel staan Dave en ik voor Jerry.

De rest van de repetitie loopt rommelig omdat er telkens mensen weg zijn om hun kleding te passen.

Dus als aan het einde nog niet eens iedereen zijn kleding heeft kunnen passen kondigt Jerry geïrriteerd aan dat iedereen naar huis mag.

Terwijl de meeste mensen zich door de uitgang duwen schuif ik naar Jerry toe en zet mijn puppy ogen op.

"Jerry?, mag ik please iets langer blijven om nog even te oefenen?"

Jerry fronst zijn voorhoofd en kijkt me afwegend aan.

"Ik moet naar een belangrijke afspraak dus kan niet bij je blijven".

Ik maak mijn ogen nog een stukje groter.

"Maar als je afsluit en je gedraagt mag je nog een uurtje blijven".

Ik slaak een gilletje en val om Jerry's nek.

Hij lacht eventjes een geeft me zijn sleutels.

"Doe alle lichten uit, sluit de deur af en breng de sleutels naar de overkant daar kennen ze me".

Ik knik als bevestiging dat ik het heb begrepen.

Als ik de deur hoor dicht vallen draai ik een rondje en loop daarna naar de stereo in de hoek.

Mee neuriënd op de muziek loop ik naar het midden van de vloer, maak mijn spieren los en begin daarna te dansen.

Het is wat lastig omdat ik met een onzichtbare danspartner te dansen maar ik concentreer me op mijn eigen bewegingen.

Ik geniet van de muziek en de bewegingen en begin zachtjes mee te zingen.

Als klein kindje keek ik deze film vaak en ik ken de muziek dus zowat uit mijn hoofd en op de plekken waar ik de tekst niet meer ken zing ik maar wat.

Zo vliegt de tijd voorbij en zie ik dat ik richting huis moet.

Ik doe de muziek uit net zoals de lichten en ik loop naar de deur.

Als ik de deur open doe komt er een gestalte op me afgelopen, als ik de deur net wil dicht gooien steekt die gene zijn voet ertussen.

Met al mijn kracht duw ik tegen deur en geef een trap op de voet.

De gestalte trekt zijn voet met een kreet van pijn terug en ik duw de deur dicht.

Snel zak ik op de grond.

Gedachten vliegen door mijn hoofd "Meisje vermoord na toneelrepetitie" en "Hevig gevecht bij het theater".

"Rosie doe die verdomde deur open".

"Dave?"

Ik kruip op mijn knieën en kijk door het glas.

"Ja Davie is gearriveerd".

Ik doe de deur open en kijk hem schuldig aan.

"Wat doe je hier?"

"Ben mijn vest vergeten" zegt hij als hij naar een stoel wijst.

Ik draai me om en zie inderdaad zijn vest op de stoel liggen.

Ik laat hem binnen en doe deur achter hem dicht.

Samen lopen we naar de stoel en Dave draait zich om.

Ik kijk omhoog naar Dave's zijn gezicht.

Hij kijkt diep in mijn ogen en zijn blik glijd daarna naar mijn lippen.

Nerveus bijt ik op mijn lip om zijn blik te ontwijken.

Hij pakt mijn kin vast en draait mijn hoofd naar zich toe.

Als hij naar voren buigt sluit ik mijn ogen en een moment later voel ik zijn zachte lippen op de mijne.

Ik laat mijn jas en de sleutels vallen en sla mijn armen om zijn nek en beweeg mee met zijn bewegingen.

Zijn lippen zijn warm en smaken naar aardbeien.

Hoe krijgt hij dat voor elkaar het is geen eens de tijd voor aardbeien.

Als hij zijn hoofd terug trekt kijk ik hem blozend aan.

Voor het eerst in mijn leven zie ik een echte glimlach van Dave en het laat me alleen meer blozen.

Ik pak mijn spullen terwijl ik iets ratel wat op "Afsluitensleutelsoverkant" lijkt.

Langzaam duw ik hem het pand uit en loop ik naar de overkant.

Als ik terug loop staat hij te wachten.

Shoot!

Dave's pov

Ik staar naar de hoek van de straat waar elk moment de auto van Lars en Rosie's ouders kan verschijnen.

Lars staat nonchalant tegen de muur geleund met een grote bos bloemen in zijn hand.

Rosie is binnen bezig met... dingen?

Lars kijkt op zijn telefoon en vraagt of ik Rosie van binnen wil halen omdat ze elk moment kunnen komen.

Als ik de woonkamer in kom zie ik Rosie in elkaar gedoken op bank zitten.

"Wat is er?"

Ze kijkt omhoog met rode ogen als ze mijn gezicht ziet zet ze snel een glimlach op.

"Wat is er?" vraag ik nog een keer.

"Er is niks".

"Maak dat je unicorns wijs".

Ze schaterlacht terwijl ik naast haar kom zitten op de bank.

Blij dat ze nog kan lachen zeg ik: "Kom je, je ouders komen zo".

"Ze zijn mijn ouders niet".

"Kom je, je moeder komt zo" probeer ik nog eens.

"Dave wees blij dat jij je ouders nog hebt".

Verbaast knipper ik.

"Maar jij hebt je ouders toch ook?"

Een schaduw trekt over haar gezicht en ze slikt een paar keer.

"Alleen mijn moeder".