toneel liefde

Hoofdstuk 28

Sorry sorry dat het zo lang duurde voordat ik had geüpdatet ben namelijk in Oostenrijk dus vergeet eigenlijk alles. Maar ja hier is het hoofdstukje xx Pannekoekeef

Na nog uren in het gras te hebben gelegen stond ik op.
Ik besloot dat ik niet meer aan de vervelende dingen zou denken.
Ik wilde vrolijk zijn en kunnen genieten van de dagen hier.
Me kunnen concentreren op de goede dingen.
Dus als ik met frisse moed de kamer in kom gaat er een hele nieuwe wereld voor me open.
Overal ligt kleding zie ik meisje giechelen en jongens mopperen.
De besliste glimlach op mijn gezicht verdwijnt en word in geruild voor een verbaasde 'O'.
Louise komt op me afgerend en knalt bijna tegen me op.
"Louise wat is dit allemaal?"
Ze kijkt om zich heen en trekt haar schouders op.
"Kleed je aan we gaan het bos in" zei ze enthousiast.
Even wilde ik terug zakken in het diepe en donkere gat, maar ik hief mijn kin op en liep door naar mijn koffer om kleding te pakken.
Toen ik een spijkerbroek en een leuk bloesje had keek ik rond of er ergens een mogelijkheid was om me om te kleden.
Die zag niet en toen ik de wc als kleedhokje wilde gebruiken was die al bezet.
Fijn.
Terug in de kamer zag nog steeds de hele kleding bende, de giechelende meisjes, geen mopperende jongens.
Geen mopperende jongens?
"Waar zijn de jongens?" vraag ik aan een meisje dat voorbij komt gelopen.
Ja ik weet haar naam nog niet sorry hoor!
"We hebben ze weg gestuurd om ons te kunnen om te kleden" zegt ze op een 'duh' toontje.
Ik bedank haar en kleed me snel om bij mijn bed, doe nog snel wat make-up op en loop dan snel naar de ontbijt zaal toe.
Ik kom als het eerste meisje binnen gelopen en zie alle jongens al aan tafel zitten.
Ik schuif op een stoel en pak gauw een broodje die ik ruim besmeer met chocolade pasta.
Niet snel daarna ploft Louise op de stoel naast me en pakt een broodje en kaas.
"Weetje Rosie het is echt oneerlijk dat jij alles kan eten zonder aan te komen".
"Louise jij bent ook super dun dus hou je mond".
"Dat komt omdat ik geen onschuldige dieren op eet".
"Vlees heeft er geloof ik niet zoveel mee te maken Lou".
Ze laat een puffend geluidje horen en draait zich terug naar haar bord.
Als je het nog niet had begrepen Louise is dus een vegetariër, ik daar in tegen kan niet zonder mijn vlees.
Helemaal niet zonder kip, ik bedoel dat is gewoon té lekker.

We lopen weer door het bos, te zoeken naar dé perfecte boom.
Bij daglicht is het bos niet eng meer, maar zelfs bijna magisch.
Maar we zoeken naar de perfecte boom om een boomhut in te maken.
Iets waar ik heel enthousiast over ben want vroeger hield ik ook altijd er van om in bomen te klimmen.
Het klinkt jongensachtig maar ik vond het leuk.
Plotseling horen we Jerry roepen dat dit "Dé perfecte boom" is.
Onder de boom leggen we alle spullen neer en kijken we Jerry verwachtingsvol aan.
Hij schraapt zijn keel en geeft ons allemaal opdrachten.
Zoals: "Een paar mensen moeten nog meer hout gaan zoeken en wie gaat er de boom in om een soort katrol op te hangen waardoor het touw kan".
Ik geef me als enige aan om de boom in te klimmen dus zit ik nu op een grote en stevige tak naar beneden te kijken.
Ik heb het katrol mee naar boven moeten sjouwen toen ik omhoog klom, maar de spijkers en de hamer moeten op de een of andere magische manier nog naar me toe komen.
Dus uiteindelijk komt na veel gedenk Dave naar boven geklommen.
Als hij naast me op de tak komt zitten kan ik het niet laten om een opmerking te maken.
"Je bent veel te zwaar, de tak buigt veel te veel door" dat is niet zo de tak heeft geen ene beweging gemaakt.
"Dat is dan pijnlijk als we naar beneden vallen" antwoord hij droog terwijl hij zich op zijn knieën draait.
"Je bedoelt dat het net zoveel pijn doet als toen ik uit de hemel kwam gevallen?"
Hij kijkt me alleen maar droog aan. Ik geef hem het katrol aan en hij hamert het in de boom, ik wikkel het touw van mijn middel af en samen trekken we het door het katrol en maken er een knoop in zodat het er niet meer uit valt.
Jerry roept vanaf beneden enthousiast dat dit "Goed is voor de team band en ga zo door".
Geloof ik hoef ik geen team band met Dave ook al ruikt nog zo lekker.
Chips dat horen, lazen en zagen jullie niet.
Gestaagd werken we door en zien we de hut groeien voor onze ogen.
Toen ik half hangend uit de boom planken wilde vast timmeren hoorde ik een gesmoorde kreet van Louise die onder de boom staat.
Ze heeft last van hoogtevrees.

Trots kijken we vanaf beneden naar de hut die boven ons zweeft.
Om de beurt gaan er groepjes naar boven om de geslaagde hut te bekijken.
Uiteindelijk besluit Louise dat ze ook naar boven wilt.
Lijkt mij niet zo'n slim plan maar ja vriendinnen helpen elkaar.
Dus stapje voor stapje klimmen we naar boven terwijl ik constant "Niet naar beneden kijken" fluister naar Louise onder me.
Halverwege de boom denk ik dat ze de boodschap wel begrijpt en klim ik in stilte verder naar boven toe.
"O mijn god dit is hoog!"
Ik draai mijn zicht naar beneden en zie een paniekende Louise.
"Ik zei nog zo Niet. Naar. Beneden. Kijken!"
"Ja maar toen zei je niks meer en keek ik naar beneden".
Zuchtend laat ik een hand los om door mijn haar te strijken.
"Met beide handen vast houden Rosie anders ga je dood!"
"Lou ik houd me nog vast met mijn andere hand, zo slap ben ik niet dat ik naar beneden val".
Ik krijg geen antwoord meer terug want Louise is zich met al haar kracht om een tak aan het wikkelen om (volgens haar) niet te vallen.
Ik klim naar Louise toe die zich als een luiaard om een tak heeft gewikkeld.
"Lou wil je nog naar boven of ga je mee naar beneden?"
Afwegend kijkt ze me aan en geeft dan aan dat ze naar beneden wilt.
Voetje voor voetje dalen we af en als Louise's voeten de grond raken slaat ze een zucht.
Met een plof land ik naast haar op de grond.
"Aan het eind van dit kamp klim jij naar die boomhut Lou, en ik zal je helpen".