toneel liefde

hoofdstuk 15

Later op de avond is het lachen me wel vergaan.

Mijn moeder kan er niet om lachen  "Rosie dat kan je toch helemaal niet doen stel je voor wat er allemaal had kunnen gebeuren! "

"maar over Lars zeg je helemaal niks terwijl wat hij deed ook heel erg is".

"wat ben je toch weer aan het overdrijven er is een verschil tussen iemand zijn nachtrust verstoren of die gene totaal voor gek zetten".

"wat ben jij nou voor een moeder je hoorde voor mij te kiezen niet voor Lars ik heb negen maanden bij je in de buik gezeten en als nog kies je voor een kind van een ander".

"Rosie nu ga je te ver je weet dat ik ook voor jou zou kiezen in bepaalde situaties alleen deze keer kan ik gewoon niet anders dan voor iemand anders kiezen".

"Natuurlijk probeer de schuld maar bij iemand anders neer te leggen weet je wat ik hoef je niet meer te spreken".

Dramatisch draai ik me om en storm de trap op met veel lawaai en gestamp en als een kers op de taart gooi mijn deur met een klap dicht.

Ze kan oprotten meestal ben ik de gene die het als eerste gaat goed maken deze keer spreek ik met mezelf af dat zij maar naar mij toe komt.

Na een uur is mijn moeder nog steeds niet langs gekomen.

Maakt niet uit ik ga niet naar beneden ze kan wachten tot dat ze een ons weegt.

Ik ga wat muziek luisteren on de tijd te laten versnellen, maar naar een uur is mijn moeder nog steeds niet geweest.

Een deel van mijn gedachtes zegt kom op Rosie doe niet zo kinderachtig en Ga naar mama.

Het andere deel stribbeld tegen je hebt het jezelf beloofd zij mag het ook eens goed komen maken niet jij hoeft het altijd te doen.

Zo zit ik nog letterlijk een half uur na te denken wat ik nou zal doen tot dat ik de knoop door hak.

Ik gooi mijn trots overboord en loop naar beneden toe.

Ik loop zelfverzekerd door de keuken naar de woonkamer toe.

Met een opgeheven hoofd loop ik de woonkamer binnen en merk dat......

Waar is iedereen ben ik net met al mijn trotsheid naar beneden gekomen is het enige wat ik aantref een lege woonkamer met een briefje op de tafel. Ik loop naar de tafel toe en pak het briefje op.

"lieve Rosie hopelijk ben je al wat minder boos. Wij zijn even naar de winkel en Lars is bij een vriend".

Leuk ben ik alleen thuis zijn mijn ouders om half acht ongeveer nog naar de winkel en zit Lars bij een vriend.

Wat doelloos kijk ik om me heen wat zou ik gaan doen?

Ik loop naar de keuken en daarna weer terug naar de woonkamer ik plof op de bank en kijk nog eens om me heen.

Mijn ogen glijden langs de kast de deuropening van de keuken de lamp en een kleine deur.

Mijn ogen blijven hangen bij de kleine deur de trapkast de voorraadkast zoals mijn moeder het noemt.

Ik sta op en loop er naar toe draai de ouderwetse sleutel om en open de deur.

Ik doe het licht aan en kijk wat er allemaal staat.

Vooral blikken met bonen en groenten of potten met tomatensaus, en tas met chips, een blik met chocolade repen en andere chocolade producten, een karretje met noten en pasta.

Ik loop naar het blik met chocolade en pak een reep met nootjes.

Ik wil me omdraaien maar blijf halverwege hangen in mijn draai ach waarom ook niet ik draai terug en pak nog een reep.

Daarna loop ik uit de kast sluit de deur weer af loop verder naar de bank en plof neer.

Net als ik de tv wil aanzetten met een stukje chocola in mijn mond gaat mijn telefoon vanaf boven.

Met tegenzin sta ik op en loop de trap op.

Ik pak mijn telefoon en neem op zonder mijn scherm ook een blik te gunnen.

"Met Rosie met wie spreek ik?"

"Ja met Dave ik had een vraagje".

Dave ik kijk op mijn scherm om te checken of het echt zijn nummer is en ja er staat "Dave".

"Hallo ben je er nog Rosie? "

Door mijn verbazing ben ik te lang stil geweest.

"Ja ik ben er nog hoor wat was je vraag" zeg ik op zo'n normaal mogelijke toon.

"Nou zondag hebben weer......  je weet wel en krijgen we dan ons script? "

"Eeeeuh ik denk van wel hoezo?"

"O gewoon tot zondag".

"tot zondag".

Oké die deed raar.

Dan hoor ik de voordeur dicht slaan "Rosie?".

"Ik ben hier" zeg ik terwijl ik de trap af dender.

"We waren even boodschappen aan het doen voor morgen" zegt mijn moeder.

Ojaa mijn ouders gaan morgen weg tussen al mijn plannen door ben ik dat gewoon vergeten.

"En hebben jullie alles kunnen vinden?"

"Ja hoor en hoe gaat het met jouw humeur?"

Ik mompel iets onverstaanbaars als teken dat ik het nog niet vergeten ben maar dat ik het er niet meer over wil hebben.

Mijn moeder glimlacht naar me.

We hebben het weer goed gemaakt.

"we vertrekken morgen om vijf uur in de ochtend naar het vliegveld we zouden het fijn vinden als jij en Lars ons tenminste uit kwamen zwaaien".

Ik grinnik in mezelf als of ik mijn ouders niet zou uitzwaaien.

"Ja geloof me maar mam ik zal bij het raam staan om jullie uit te zwaaien".

"Fijn".

Verder loopt de avond rustig ik maak wat huiswerk na het eten en onze ouders pakken hun tassen in.

~volgende ochtend~

Mijn ouders staan op het punt om te vertrekken en Lars en ik nemen afscheid in de gang.

"Gedraag je alsjeblieft goed en hou je aan de regels en het belangrijkste die bloemen moeten er staan verder mogen jullie dus allebei een vriend uitnodigen om een paar nachten te blijven slapen eet gezond en hou alsjeblieft ook het huis schoon e.....".

"Ja mam maak je nou niet te druk we kennen de regels en die bloemen zullen er staan".

"Oké dan zeg ik tot over twee weken".

We geven elkaar de laatste paar zoenen en dan stappen onze ouders in de taxi.

Als ze de hoek om zijn kijken Lars en ik elkaar aan.

"fijne vakantie" zeggen we tegelijkertijd.