"Bir denizcinin evine dönmesi, kırlangıçların umurunda olmaz."
Çimen'den tanıdığımız İrem Ardıç'ın hikayesidir. Bu hikayeyi okumuş olmak için Çimen'i okumuş olmanız gerekmez ancak okuduysanız elbette konu bütünlüğü açısından küçük bir fark hissedece...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Yüzmeyi biliyordum.
Çok iyi yüzme biliyordum hem de. Bir kuş olamazdım belki hep istediğim gibi ama rahatlıkla bir balık olabilirdim. Sonsuza dek yunuslarla yüzebileceğimden emin gibiydim.
Fakat buna zıt bir şekilde falezler gözüme korkutucu görünürdü. Oturduğum iskele ucunda bacaklarımı sallarken bunu düşünüyordum. Kıyının biraz ilerisinde, insanlar çok da yüksek olmayan bir falezden peşi sıra atlıyordu. Denizin yüzeyine çıktıktan sonra kahkaha atıyor, gülüyordu. Birkaç kulaç atıp denizden uzaklaşıyor, hemen sonra geri dönüp kıyıdaki arkadaşlarını davet ediyorlardı.
Eğlenceli görünüyordu.
Ne yazık ki ben o falezden atlayamazdım.
Ne yazık ki ben, yeniden o eğlenceli, asi, dediğim dedik ve buyurgan genç kız olamazdım.
Falez uçurumdu, dibi deniz olsa bile uçurumdu. Ve ben kendimi bir uçurumdan aşağı yeniden bırakmayacaktım.
Yani, şöyle diyebilirdik:
İrem Ardıç'ın Yapılacaklar Listesi 1 - Üzerinde çalıştığın ve asla bitiremediğin, insanların ümidi kesmeye başladığı romanını bitir 2- Etrafı gez. Gezmeyeceksen buraya neden geldin? 3- Abinle daha sık konuş, seni merak ettiğini biliyorsun 4- Falezlerden uzak dur. Sonsuza dek. 5- Miraç'tan uzak dur. Sonsuza dek.
*
Hello canımlar! Ben biraz heyecan yaptım. Uzun zamandır yeni bir hikaye başlığı açmadığım için olsa gerek, bi değişik geldi?? Ama neyse, geldik buradayız.
Girişte de söylediğim gibi bu hikaye, Çimen'den tanıdığımız ve öyküsünün başlangıcına şahit olduğumuz İrem'in hikayesi olacak. Çimen'e devam yazmayacağım dediğimi biliyorum, nitekim devam da yazmıyorum, bu hikayenin Çimen'le pek de ilgisi olmayacak. Elbette oradan karakterleri birkaç kez göreceğiz ama o kadar. Bu yüzden kitabı okumayanlar müsterih olarak bu öyküsü okumaya devam edebilir.
Bu hikaye, bir gece Çağan Şengül'ün Kırlangıç şarkısının canlı versiyonunu dinlerken filizlendi. Konserde kırlangıcın hikayesini anlattığı bir kısım var, her şey öyle başladı. Sonra Kaş'a gitmemle devam etti... ve sonra hayal ettiklerime çok benzer acılarla -ve mutluluklarla- tanışmamla işler iyice garipleşti. Şu an bu hikayeyi bitirmedim ama yarısından biraz azını tamamladım. O yüzden tamamladığımda nasıl bir şeye dönüşeceğini ben de çok merak ediyorum. Bu yazı hiç yaşamasaydım FvK'nın çok başka bir sonu olacaktı, artık yazmak istediğim çok başka şeyler var. Ömrümde ilk kez bir öykü yazarken kendini değiştirdi, üstelik yaşadıklarımla oldu bu. Garipti.
Umarım siz de bu hikayeyi benim kadar sever, bağrınıza basarsınız. Doğum günü hediyem olarak bunu buraya bırakıyorum, hep birlikte yaşayalım kırlangıcın öyküsünü.
