Operasyon Aşk (Ara Verildi)

18. Cesaret

SELAMLAAAAAAAAR!🥳🥳

Bu bölümü yazmaya başlama tarihim 25 Eylül 2023. Ne zaman bitirip de yayınlarım bilmiyorum. İçime en sinen hali ile atmak için uğraşacağım.

Neredeyse 600 okunma olacağız! Bölümler ilerledikçe, okunmaları gördükçe mutlu oluyorum. Onca uğraşın arasında ya merak edenler varsa diye elimden geldiğince yazmaya çalışıyorum. Ben de sıkı bir okurum, bölüm beklemenin nasıl bir his olduğunu biliyorum.

O yüzden daha da fazla uzatmadan bölüme geçmek istiyorum. Biraz fazla geç kaldık😉

Keyifli okumalar dilerim!

Haydi Söyle - Kalben

🔫

1. KISIM

Koltukta karşılıklı oturuyorduk ama ne konuşuyorduk ne de birbirimize bakıyorduk. Barın burada olmamım şokunu atlatınca geçip oturmuştu. 15 dakika olmuş olması gerekiyordu. Saatimin yanıp sönen ekranından dakikaları izliyordum ama sıkılmıştım.

"Seninle konuşmak istiyorum. Ne sen benden kaç, ne de ben sana kulaklarımı kapatayım. Senden duymak istiyorum. Eğer hâlâ 3 yıl önceki sözlerinin arkasındaysan onaylaman yeterli. Onayı aldığım an kalkar giderim. Ve emin ol bu sefer gerçekten seni nasıl sildiğimi görmüş olursun." Eğer onaylamış olsaydı kendimi uzun bir süre affetmezdim. Boşu boşuna bir şeyin peşinden koştuğum için kendimi yerdim. Ama öyle olmadı. Göz göze geldiğimizde konuşmaya başladı.

"3 yıl önce, senin o sahilde konuştuğun kişi sadece korkularının esiri olan bir ergendi. Kendini bile koruyup koruyamayacağını bilmeden birilerinin yönetmelikle hareket ediyordu. Bak yanlış anlama, çocukluğumu çok seviyorum ama o dönemden her zaman nefret edeceğim. Bazı şeylere mecbur bırakıldım. Ama o gün söylediklerim için hiçbir şey diyemem. O konuda beni asla affetme. İleride ne olur, ne yaşanır bilmiyorum ama o konuda ben ne kadar özür dilersem dileyeyim affetme beni. Ne ben hak ediyorum ne de senin duyguların." Dediği gibi, ileride ne olurdu bilemezdik ama bir süre sonra kin tutamayacağımı, karakterimin böyle olduğunu biliyordu. Beni abimden sonra en iyi tanıyan insandı.

"Bana bile ne olacağı belirsizken korktum ben. Kendimi bile tanımadığım adamlardan koruyamayacak kadar acizken sürekli sizinle takılıp hedef olmanızı da istemedim. Annem gideceksin dediğinde uzun süre karşı çıktım ama o sürede de düşündüm. Ne annem ne de kocası iyi insanlar değillerdi. Hâlâ değiller. Sadece 15 yaşındayken bu düşünceler beni yiyip bitirmeye başlamıştı. En sonunda annem dayanamayıp işe el attı. Tüm eşyalarımı toplatıp evin içinde yana yakıla beni ararken bir şekilde evden çıktım. Kafam o kadar dağınıktı ki direkt sana mesaj attım. Annem neler yapardı düşünesim bile gelmiyordu. Sahilden sonra eve gittiğimde annem önce telefonuma el koydu. Gruplara mesaj atıp hepsinden çıktı. Gözümün önünde kırdı telefonu. Sonraki 3 saat içinde uçaktaydım. Sonraki gün Rusya'daydım."

Sahil günü aklıma gelince gözümden bir damla yaş düştü. Elimin tersi ile silip çenemi dikleştirdim.

"Neden bana anlatmadın bunların hiçbirini? Ben anlamaz mıydım seni? Arayamaz mıydık birbirimizi? Gitmem gerekiyor ana döneceğim desen ben beklemez miydim seni?" Ağlamam şiddetlendiğinde elim yakama gitti. Nefesim kesilecek gibi olduğunda yanımda duran çantamdan ilacımı çıkardım. 2 fıs sıkıp nefesimi rahatlattığımda endişeli gözlerine baktım.

"Benim omuzlarıma nasıl bir yük yükledin gidişinle? Ya da tavırlarınla, sözlerinle? Ben iyileşiyordum. Senin sayende oluyordu ama bir anda sikip attın herşeyi. Sen bana iyi gelmiştin. Konuşsaydın benimle. Dinlerdim ben seni. Benimle o kadar ilgilendiğin halde seni dinlemem mi sandın? Sen sevdin de ben sevmedim mi?" Koltukta gelip yanıma oturduğunda elime peçete uzattı. Bir hışımla peçeteyi alarak ayaklandım. Odada dolaşırken burnumu sildim.