Operasyon Aşk (Ara Verildi)

7. Yurttan Sesler Korusu

SELAMLAAAAAR!💗💗

Hazır vaktim varken bolca yazıyorum ve paylaşıyorum. Birkaç bölüm daha böyle gider, sonrasında stok yaparak ilerleyeceğim. Kamer ve Barın arasındaki gerginlik benim boyumu aşacak bu gidişle. Ama hayatımın anlamları renk kalıyorlar hikayeye. Çilekeş Rana da ne yapsın işte uğraşıp duruyor. Daha fazla unutmadan bölüme geçeyim, bol bol yorum yapmayı ve yıldızı parlatmayı unutmayın!🩵

Medya çok iyi oldu bölüm sonuna doğru daha rahat oturur kafanızda.

Keyifli okumalar!💓

İçinde Aşk Var - Sufle

🔫

En son hatırladığım şey, Kamer ile konuşurken bir anda her tarafın kararmasıydı. Bir yatakta yatıyordum ama gözümü açacak halim bile yoktu.

"Evet Rabia abla, herşey bir anda oldu. Derste zaten iyi değildi bir anda yığıldı kaldı. Tamam sen merak etme yanındayım ben." uyanmıştım ama biraz etrafı dinleyip neler olduğunu anlamaya çalışıyordum.

"Öğle arasında sandviç yemişti, ondan zehirlenmiş. İlaç verip serum taktılar, bitince bir serum daha takacaklar. Onun dışında reçete verdi."

Kantindeki o şırfıntı kadına güvenmemeliydim. Yemek istediğimde sona kalan sandviçi bana satmıştı. Ben de Rana isem iyileştiğimde hesap sormasını bilirdim.

Kamer, telefonu kapatmış olacak ki gelip yanıma oturmuştu.

"Ah be Rana... Ben ne kadar çabalasam da koruyamıyorum seni. Her seferinde başına bir iş geliyor. Hep gözümün önündesin, yine de beladan kurtulamıyorsun."

Tam o anda gözlerimi açıp ayağa kalkmak istedim. Benim başıma ne geliyorsa sorumlusu benim demek istedim. Kendini suçlamasın istedim.

Tam gözlerimi açmaya hazırlanırken şiddetle kapı açıldı.

"Nolmuş Rana'ya? Neden bayıldı sınıfta, iyi miymiş?" şaşkınlıktan elimi ağzıma götürmemek için kendimi sıktım.

"Sen ne yüzle buraya geliyorsun? Kız hasta lan hasta! Görmüyor musun kolundaki serumu? Bari burada biraz gözden uzak ol. Kimse seni istemiyor Barın. Ne ben, ne Rana, ne de diğerleri. Sen yokken biz destek olduk birbirimize. Ben sana kan kardeşim dedim lan! Dostum dedim, sen o dönem ne halde olduğumu bildiğin halde tek kelime konuşmadın benimle. Sadece sen biliyordun ulan, sadece sen! Hadi beni geçtim. Bu yatakta yatan kız var ya, bu kız seviyordu lan seni! Tüm ailesini kaybetti lan! Bir tek sana olan sevgisine tutunuyordu. Sen hala işin ciddiyetinin farkında değilsin. Bak sana yemin ediyorum Barın, bir daha böyle yüzsüzce karşımıza çıkarsan bu sefer kimse alamaz seni elimden."

Hepimiz üzülüyorduk fakat kendi derdimden Kamer'in bunu bu kadar içerlediğini tahmin etmemiştim.

"Ben sadece onu merak ettim Kamer. Buraya sadece bu yüzden geldim. Belki bu yaptığım yüzsüzlük evet. Ama ben mecbur olduğum için yaptım her şeyi. İstersen bahane de buna, yalanların arkasına saklanıyor de. Yaptıklarımı savunmayacağım. Mecbur da olsam çok yanlış yaptım, biliyorum. 3 sene boyunca bu pişmanlıklarla yaşadım ben. Sonunda hatalarımı affettiremesem de biraz olsun hafifletebilmenin fırsatını buldum. İstediğini diyebilirsin bana. Pes etmeyeceğim. Sakın önümde durma Kamer. Yoksa ben de geri durmayacağım."

Barın için söyleyecebileceğim tüm kelimelerim 3 yıl önce o sahilde tükenmişti.

"Bu bağırışlar da ne? Hastanede olduğunuzun farkında mısınız siz?" ablamın sesini duyunca rahatlamıştım çünkü o gelmeseydi konu daha da uzayacaktı.

"Rabia abla..."

"Hangi vasıfla buraya geldin merak ediyorum Barın? Lütfen Rana uyanmadan önce buradan git."