SAKALING MAKALIMUTAN MO SYA

KABANATA SAIS: AN OFFER

"SAKALING MAKALIMUTAN MO SIYA"

               KAIRI's P.O.V

Hindi na ako mapakaling usisain ang gate ng Misaki Village kung may kotseng paparating ba. Mag-aalas sais na ng gabi ay wala pa si Isagani.

Nag-text siya sa akin na siya na raw ang magluluto ng hapunan namin at mag-chill lang daw ako. Pero hanggang ngayon ay wala pa rin siya. Nakakaasar. Ito talaga ang ayaw na ayaw ko sa isang tao magboboluntaryo tapos mahuhuli pa. Maya-maya ay nag-vibrate ang cellphone ko.

You recieved a message from Ninang Susan.

I opened it and read the message. 20 minutes and she will arrive here. Napatampal na lang ako ng noo dahil sa sobrang inip na paghihinty sa lalaking 'yon. Sabi ni Isagani mga alas singko nandito na si ninang. Pero wala pa siya.

Pumunta ako ng kusina at tiningnan ko ang refregirator kung ano ang laman no'n. Nang makita ko kung ano ang laman ng refrigerator. Nakakadismayang makita sa loob ng ref ang dalawang itlog at isang kamatis.

"Ano naman ang gagawin ko rito? I-torta ang isang kamatis sa dalawang itlog? Tatlo kaming kakain no'n. Kung sasabawin ko naman ito malabong mabusog kaming tatlo ngayong hapunan. Ano ba ang gagaw—" hindi na nasabi ang sasabihin ko dahil para bang nag-freeze ang aking bibig dahil kinakausap ko ang  aking sarili.

"Can you stop thinking for such an impossible things? Hindi mo ba ako kayang pagkatiwalaan? Na-late lang ako ng dating nag-aalala ka agad," panggugulat niya.

Nakatayo siya malapit sa pader ng kusina dala ang mga pinamili niya sa grocery store.

"So matatamimi ka na lang ba diyan? Hindi mo ba ako tutulungan?" tanong niya.

"S-sorry," paumanhin ko. Kinuha ko ang isang paper bag sa kaniyang mga kamay. "Sorry if hindi kita nahintay. Hindi kasi ako sanay na walang ginagawa tsaka dapat on time ka naman. Gusto mong ipagluto si ninang tapos hindi ka naman on time para gumawa ng gagawin mo," wika ko sa kaniya. Isa-isa ko ring nilalabas ang mga pinambili niya.

Napansin ko ring hinanda na niya ang mga gagamitin sa pagluluto. Nagtataka ako kung ano ang iluluto niya para kay ninang. Sa bagay, he know what he did now because they have a restaurant. Balita ko rin sila ng girlfriend niya ang nagluluto sa kanilang restaurant.

"Pwede bang pakihiwa ng mga gulay na ito?" uto niya. Hindi pa ako sumasang-ayon nilapag kaagad niya ang mga gulay. "Gulay ang hiwain mo ha at hindi daliri mo," dagdag pa niya. Sa tono ng kaniyang pananalita ay nang-aasar siya.

Sumagi tuloy sa'king isip ang nangyari kahapon kung saan nasugatan ang aking daliri sa paghihiwa ng gulay na para sa macaroni soup.

Hindi na lang ako tumugon o nagsalita pa sa kaniya sa halip ay hinayaan ko siyang gawin ang kaniyang gusto. We have no time left para sa pagluluto.

"Magluluto tayo ng pinakbet. Paborito kasi ito ni Mommy at ako naman ay bopis. Ikaw ano ang gusto mo?" tanong niya habang abala sa paghihiwa ng karne para sa bopis.

"Mas gusto ko 'yong may mga sabaw. Pero cravings ko ngayon ay kaldereta," tugon ko. Pagkatapos, hindi man lang siya umimik.

Hindi ko alam kung lulutuin ba niya o ako ang magluluto ng sarili kong ulam? Pritong itlog na lang siguro. Ayaw kong umimik pa kasi sampid lang naman ako sa bahay na ito. Isa pa kailangan naming magmadali paparating na si ninang. Wala naman akong pinipili sa pagkain kung tutuusin.

It's already 6:20 pm na. Naabutan na kami ni ninang sa kusina ni Isagani na abalang nagluluto. Sakto nga ang sinabi ni Ninang na 20 minutes ay nandito na siya sa bahay.

"Wow! What kind of bonding is that?" she asked with a little smirking on her face.

"Hi Mom." Isagani kiss her mother sweetly.

"Can I join cooking?"

"Mom, kami na. Umupo ka na lang sa mesa at mag-relax sa buhay. Malapit na kaming matapos titimplahan ko na lang 'tong kalderetang cravings kuno ngayon kainin ni Kairi." Nanlaki ang aking mga mata sa sinabi ni Isagani.

Hindi ko namalayang kaldereta na pala ang niluluto niya. Kanina pa kasi sa'kin nag-uutos ng kung ano-ano. Pinaupo niya kami ni ninang sa mesa at hinanda ang last recipe which is ang kaldereta.

"The food is smells good. Amoy pa lang mabubusog na agad ako nito," natatakam na wika ni ninang.

"Let's pray first, Mom." Then he lead the prayer.

While his eyes closed I directly staring him. After the prayer we eat together without any pain in our hearts na para bang walang bad memories happened from the past instead full of enjoyment and fun while eating.

While we eating together Isagani mentioned my name. He offer a job for me. Ayon sa kaniya hindi naman daw mabigat ang trabaho ko. Well, I am so lucky because he gave me a job at ibig sabihin din nito hindi na ako kukulitin ni kuya na umuwi sa'min.

"I am so glad that you decided to start again with your business. Sana tuloy-tuloy na 'yan." Ninang susan smiled to her son.

"I realized that you're right mom. Siguro this is one of the way to forgot her."

Sa kaniyang sinabi gumaaan ang pakiramdam ko at nakahinga ng malalim. I know that his heart are not totally heal but at least he try his best to change his life.

"Hmm, thank you for giving me a job," singit ko sa usapan nila.

"Welcome. We need you on my business."

"By the way anong trabaho ko roon?" I confused.

"You are the cashier instead of a waitress ayukong pahirapan ka sa trabaho baka sabihin ng kuya mo I am not a gentlemen for you." Parang nainsulto ako sa sinabi niya but okay na 'yon.

"Ayukong pahirapan ka sa trabaho." Biglang sumagi sa isipan ko ang katagang ito. Sinabi 'to ng ex ko sa'kin when we are starting to plan building our dreams in life together.

@mayo
If you love this chapter kindly vote and follow for more. Thank you.

HAPPY READING