+Komutanım müsait misiniz bilmiyorum ama benim son müsait olduğum dakikalar
Ondan yazacağım.
- Kimsiniz?
+Nasıl ya? Bu kadar kolay mı ulaşacaktım.
Neyse zamanım yok. Komutanım ben sizden hoşlanıyorum ama böyle deli gibi.
Şimdi bu beni ne ilgilendiri...
Gözlerimi boş bir hastane koridorunda açtım. Etrafta bir telaş vardı ve sırtımda hissettiğim ağrı vurulduğumu doğrular nitelikteydi. Başıma doğrultulan silaha dayanamamış ve bir anda koşmaya başlamıştım. O şaşınlıkla ani bir silah sesiyle sırtımdan vurulmuştum. Öldüğümü sanıyordum ama öyle değildi. Öldüğümü sanıp beni bırakmışlar mıydı yoksa?
Bilmiyordum ama hastaneye gelmiş olsam da bu ağrı öleceğimi söylüyordu. Canım böylesine yanarken hayatta kalamazdım.
"Ben yanındayım Yağmur. Buradayım kardeşim."
Sesin geldiği yere dönmek istedim. Gözlerimi açmak istedim ama hiçbirini yapamadım. Gözlerimi açmaya çalıştığımda ince aralıklardan dolan ışık gözlerimi deli gibi yakıyordu.
Kimdi? Yanımda olan kimdi? Beni sürükleyen sedyenin yanında ağlayarak koşan kimdi?
Deli gibi ağlamak istiyordum bu durumun güzelliğine. Yanlız ölmemiştim. Ölsem bile benim için ağlayan biri vardı. Beni seven biri vardı. Çıkarları, beklentileri geçmiş bir sevgiydi bu. Öleceğim gerçeğini bilse de yanımdaydı.
2 AY SONRA
Yaşamam gerekiyormuş. Daha görmem gereken ve mutlu olmam gereken günler varmış gibi hayattaydım. Yorulmuştum doğrusu. Doğumumla başlayan mücadelem beni yormuştu. Başımda ağlayan o kişinin sekiz ay önce tanıştığım Ayşegül olduğunu öğrenmiştim. Bu iki ayda da oldukça destek olmuştu. İyileşiyordum hem bedenen hem de ruhen. Her gün hastaneye gelen Ayşegül'ü kapıya bakarak bekliyordum. Sema'dan sonra arkadaşlarımdan olan beklentimi kısabildiğim kadar kısmıştım. Sonuçta anne babanız her zaman yanınızda olsa da arkadaşlar her zaman yanınızda değildi. Evi vardı, ailesi vardı. Belki de ileride düşündüğü bir evlilik hayatı bile vardı. Herkes yanınızdan birer birer giderdi. Yine de onu beklemekten kendimi alamamıştım.
Ayşegül: İstediğin bir şey var mı güzellik.
Ben: Sen <3
Ayşegül: Ay düştüm ben şuan
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Ben: Ya stickerların bitmiyor seninde :D
Ayşegül: Ya cidden istediğin bir şey yok mu?
Ya da neyse zaten taburcu olacaksın bugün sana dışarıda yemek ısmarlarım.
Bu arada benim stickerler sana bitmez güzellik ;)
...
Gözümü devirip attığı son mesaja güldüm ve telefonu bıraktım. On dakika sonra gelmişti ve sarılmamızın ardından çıkış işlemlerini yapmıştık. Eski evimde kalamayacak kadar korktuğum için tek kalan Ayşegül'le yaşama kararı almıştık. Ben hastanedeyken evle ilgili bütün işlerimi halletmişti.
